Invisible String

Chapter 25

"I want to learn filipino language because I have a friend in Philippines, we're exchanging letters. He said he's tired writing english letters" sambit niya na parang nagsusumbong pa.

"Get a professional tutor or an english and tagalog translator" saad ko muling sumimsim sa kape..

"Its tiring..." saad niya kaya napasapo ako sa noo ko. "What's your name?" tanong ko pa dito. "Alex Ferrer, Sir" saad niya.

Hindi ko alam pero para akong nabuhusan ng tubig hearing that surname. I know I am too shallow for this but that surname is like his. Alam kong hindi lang siya ang meron nuon pero hindi ko mapigilang makaramdam ng ganito.

Iyong kanina kong naiinis na sistema ay napalitan ng kaba, lungkot, galit at mga emosyong hindi ko agad kayang mabigyan ng pangalan.

"Sir I gotta go, my Dad is here" sambit niya at pinutol na ang tawag magsasalita pa sana ako pero ibinaba na niya. Muli kong pinindot ang calling ID at maka tatlong ring ito bago nasagot.

"Hello?" saad ng boses lalake. Malalim at seryoso ang tinig nito. Agad kong pinatay ang tawag at nasapo ang dibdib.

Ilang taon man ang nakalipas, kahit paulit-ulit kong subukan na kalimutan siya, kahit ilang beses ko siyang isantabi.

Your past could still hunt you, that my past can dominate my stiffed wall. That can shake me with just one word.

Isang salita lang ang narinig ko mula sa kaniya pero bumalik ang lahat sa akin.

Shit! Shit! Shit! This universe is playing me big time! How the hell? And out of all people around the world, bakit siya pa? Masyadong madaming way pero...paano?

Hindi ako nagkakamali na siya iyon, siya ang lalakeng minahal ko years ago hanggang ngayon. Ang lalakeng nawala na parang bula, I thought he was gone for good. Pero hindi ata ganuon kabuti ang mundo sa akin dahil muli niyang ipinaalala na kahit ilang taon na ang nakakalipas.

What are the odds that he's the father of the child I am talking with a minutes ago.

Ngayong nakabawi na ako ay bigla akong nakaramdam ng kirot sa puso. May pamilya na siya, samantalang ako naiwan ako sa nakaraan ko kasama siya.

I can't blame him, lalake parin siya at kagaya sa karamihan gustong magkaanak at bumuo ng pamilya.

Hindi ko na namalayang umiiyak na pala ako kung hindi kopa narinig ang sariling hikbi malamang nalulunod nanaman ako sa mga iniisip ko.

Gusto konang makalaya, gusto kona maka-alis. Pero bakit ang hirap-hirap?

Since that day, wala akong ibang ginawa kundi ang bugbugin ang sarili sa trabaho. I took the cases na hindi na akin but I insist.

Gusto kong libangin ang sarili ko, gusto kong panatilihin na abala ako sa trabaho ang sarili para maiwasan kong isipin siya. Nagsimula nanaman akong umiyak at magmakaawa na makalaya na pero parang walang nangyayari.

And again, waking up in the morning feels like nothing but tiredness. Wala akong gana sa lahat.

Napangiti ako nang makita ang nagiisang malaking painting sa kwarto ko. Ang huling painting na nakita ko na kasama siya.

I remember its own theme saying "Better to perish than to be slaves" - Spoliarium.

Pero salungat sa kanila ang nangyayari sa akin, I became slave by my own memoriws with him. Hinayaan kong malunod at umasa ang sarili na babalik siya sa akin.

Na isang araw gigising ako, he'll be there. Na sa paggising ko, muka niya ang makikita ko. Na sa paggising ko maririnig kong sinasambit niya ang pangalan ko.

Muli kong pinalis ang luhang lumandas sa pisnge ko.

The painting shows injustices, cruelty, sufferings, ans hopelessness experienced by gladiators. The ancient Spanish of Numancia chose to sacrificed their lives rather than to be captured by the Romans.

What happened to them reflects my situation in a different form. Its unjustice because he left without a word. Cruelty for making me suffer for how many years, and hoplessness na ngayong alam kong buhay siya, meron naman na siyang sariling pamilya.

Selfish ba ako kung hihilingin kong sana makita ko ulit siya?

Am I being stupid for loving him all these years?

Am I being stupid dahil kahit sobra niya akong nasaktan, hindi ko magawang magalit sa kaniya ng tuluyan.

Adrian Matt Ferrer, hanggang ngayon hindi pa ako nakakabawi sa'yo.

Simula pa nuong inaasar mo ako hanggang ngayon na nasasaktan mona ako, hindi parin ako nanalo.