ពិភពប្រលោមលោកខ្នាតខ្លី OF ENHYPEN ^_^

មនុស្សកំពូលរំខាន Heejake ភាគ05 (⚠️Smut)

ហ៊ីស៊ុងបន្ទាប់ពីទទួលបានមួយដៃរបស់សុងហ៊ុនពេលនេះគេត្រូវមកដេកគិតពីរថ្ងៃជាប់គ្នានៅតែគិតមិនចេញ។
    គឺគេគិតថាគួរតែទៅជួបជេគឬក៏យ៉ាងណា? មើលទៅជេគដូចជាខឹងហ្នឹងគេខ្លាំងណាស់ ជាពិសេសគេមិនបានស្គាល់ផ្ទះជេគនោះទេ គេមិនដឹងថាទៅជួបតាមរបៀបណាបើទូរស័ព្ទខលទៅក៏មិនព្រមលើកបែបនេះ។

    បីថ្ងៃមុន
    ជាថ្ងៃដែលហ៊ីស៊ុងបានសុំជេគឲ្យមកគេងខនដូជាមួយគេ ក្នុងយប់នោះពួកគេបានផឹកស្រាជាមួយគ្នាក៏ប៉ុន្តែហ៊ីស៊ុងស្រវឹងរហូតដល់មានសភាពពិបាកភ្នែកមើលជាខ្លាំង មិនដឹងថាគេមានរឿងអ្វីនៅក្នុងចិត្តទេបានជាមកផឹកដល់ថ្នាក់នេះ ចំណែកឯជេគគេក៏បានផឹកដូចគ្នាតែមិនបានស្រវឹងដល់ថ្នាក់នេះនោះទេ។
    «ពុទ្ធោអើយ...មាឌតូចសោះហេតុអ្វីធ្ងន់យ៉ាងនេះ?»
ជេគព្យាយាមលើកហ៊ីស៊ុងដាក់លើគ្រែដោយប្រើកម្លាំងស្ទើរតែអស់ពីខ្លួនទៅហើយ។
    «វាស្អីណាស់ណារបស់ឯងហ្នឹង? បានជាមកផឹកស្រវឹងអ៊ួរប្រណួដូចជាឆ្កែធ្លាក់ទឹក»ជេគអង្គុយដកដង្ហើមទាំងហត់សម្លឹងមើលមុខហ៊ីស៊ុងដែលក្រហមដូចម្ទេសទុំ។
    «បើស្រវឹងហើយមិនអំពល់ទុក្ខអ្នកណាដូចជាមិនសូវខឹងប៉ុន្មាននោះទេ តែស្រវឹងហើយមកអំពល់ទុក្ខយើងថែមទៀត»រឿងរអ៊ូនេះឲ្យជេគ100ពិន្ទុតែម្ដងហើយ។
    ជេគដើរចូលទៅយកកូនចានដាក់ទឹកនិងកន្សែងមកជូតខ្លួនឲ្យហ៊ីស៊ុងដែលដេកក្ដៅក្រហល់ក្រហាុដោយសារ
តែសារធាតុអាកុលជ្រាបចូលពេញខ្លួនប្រាណ។
     «អ្ហឹម...»ហ៊ីស៊ុងគ្រហឹមក្នុងបំពង់កបន្ទាប់ពីទទួលដឹងថាមានគេកំពុងតែប៉ះខ្លួនប្រាណគេ។
     ជេគដោះអាវហ៊ីស៊ុងជូតខ្លួនឲ្យកេស្ទើរតែគ្រប់កន្លែងដោយគ្មានភាពអៀនខ្មាសសូម្បីបន្តិច ហើយវាក៏មិនមែនជាបញ្ហារដែេព្រោះពួកគេជាប្រុសដូចគ្នា។
    «ជេគ...»សម្លេងស្អកៗរបស់ហ៊ីស៊ុងឧទានហៅឈ្មោះជេគទាំងមិនបានបើកភ្នែក។
    «មានការអ្វី?»ជេគជូតខ្លួនឲ្យគេបណ្ដើរឆ្លើយនឹងមនុស្សស្រវឹងបណ្ដើរ។
    «យើងឈឺចាប់»
    «អ្នកណាធ្វើអ្វីឯង? ស្រវឹងហើយដេកទៅ»ជេគជូតខ្លួនឲ្យហ៊ីស៊ុងរួចក៏រៀបចំលើចានយកទៅទុកវិញ។
    «ជេគកុំទៅណា... នៅជាមួយយើង»ហ៊ីស៊ុងស្រវ៉ាចាប់ដៃជេគជាប់មិនព្រមលែងឲ្យគេទៅណាឡើយ។
    «យើងមិនបានទៅណាទេ លែងដៃយើងទៅ អេរ...»ជេគស្រែកភ្លាត់សម្លេងពេលដែលត្រូវហ៊ីស៊ុងចាប់ទាញខ្លួនទៅលើពូកនិងឡើងមកអង្គុយពីលើគេជាប់។
    «ជេគ...ហេតុអ្វីគេក្បត់យើង?»ហ៊ីស៊ុងអោនទៅរក
ជេគទាំងយកច្រមុះទៅត្រដុសថ្ពាល់ជេគថ្នមៗ។
    «ងើបសិនទៅ យើងអាចនិយាយគ្នាបានណា»ជេគចាប់ផ្ដើមព្រឺសម្បុរខ្ញាក។
    «ឯងស្រឡាញ់យើងមែនទេជេគ?»ហ៊ីស៊ុងប្ដូរប្រធានបទនិយាយទាំងបើកភ្នែកមិនរួចនិងគ្មានស្មារតី។
    «ឯងមានស្មារតីដែរទេមកសួរយើងបែបនេះ?»ជេគ
ព្យាយាមយកដៃទៅទះថ្ពាល់ហ៊ីស៊ុងថ្នមៗឲ្យគេដឹងសេចក្ដីមកវិញ។
    «ឯងនិយាយប្រាប់យើងមក យើងចង់ដឹង»
    «ប្រាប់យ៉ាងម៉េច? បើឯងគ្មានដឹងខ្យល់អ្វីផង ចាំស្អែកនិយាយគ្នាល្អជាង»ជេគចង់ងើបចេញពីហ៊ីស៊ុងតែគេ
ម្នាក់នេះពិតជាធ្ងន់ខ្លាំងណាស់គេកម្រើកទៅណាមិនរួចឡើយ។
    «ឯងព្យាយាមគេចពីយើងមែនទេ?»
    «អូយ...និយាយគ្នាជាមួយមនុស្សគ្មានសតិពិតជាពិបាកខ្លាំងណាស់»ជេគគេតឹងទ្រូងណាស់មកនិយាយជាមួយ
មនុស្សស្រវឹងបែបនេះ។
    «អ្ហឹម...»ហ៊ីស៊ុងគេមុនតសម្ដីជាមួយនឹងជេគទៀតទេតែក៏យកមាត់ទៅទប់មាត់ជេគជំនួសវិញ។
    «យើងប្រាប់ឯងហើយមែនទេ? ថាមិនឲ្យឯងថើបយើងទៀតទេ អ្ហឹម...»ហ៊ីស៊ុងអោនទីថើបជេគម្ដងទៀតទាំងកម្រោលដូចជាខ្មោចចូល។
    ទោះបីជាស្រវឹងយ៉ាងណាក៏ដោយតែកម្លាំងរបស់គេនៅមានទាំងអស់ គីឡូត្រឹមជេគនេះមិនអាចធ្វើអ្វីគេបានទេ។
    «ហ៊ីស៊ុងមានស្មារតីមកវិញបានទេ?»ជេគចាប់ផ្ដើមស្លន់រកនិយាយអ្វីមិនត្រូវនោះទេ។
    «ឯងស្រឡាញ់យើងទេ?»ហ៊ីស៊ុងនៅតែព្យាយាមសួរសំណួរដដែលទៅកាន់ជេគមិនឈប់ ចំណែកឯដៃវិញ
រវាមដូចជាមឹកបំពានជេគគ្រប់កន្លែង។
    «ហ៊ីស៊ុងកុំបែបនេះបានទេ? យើងសូមអង្វរ»ដៃទាំងគូរព្យាយាមទប់ទ្រូងហ៊ីស៊ុងមិនឲ្យចូលមកជិតគេបន្តរទៀត។
    «អឹក...»ជេគគេទទួលដឹងថាដៃមាំគ្រាស់របស់ហ៊ីស៊ុងកំពុងតែលូកចូលទៅកុំខោរបស់គេ។
    «បើឯងធ្វើវាយើងនឹងស្អប់ឯងរហូត អ្ហឹម...»ហ៊ីស៊ុងមិនបានស្ដាប់ជេគនិយាយនិងមិនគិតអ្វីទាំងអស់ គេដឹងត្រឹមថាគេចង់ធ្វើវាជាមួយជេគ។
    «អ្ហឹម...»អណ្ដាតក្ដៅរបស់ជេគកំពុងតែលូកប្រលែងនឹងអណ្ដាតរបស់ជេគដែលម្ចាស់វាព្យាយាមរើបម្រាស់ចេញពីអ្នកនៅខាងលើ។
    «អ្ហា...ហ៊ីស៊ុងឈប់ទៅ»
    ជេគព្យាយាមអង្វរហ៊ីស៊ុងតែគេមិនបានស្ដាប់នោះទេ ហ៊ីស៊ុងព្យាយាមបឺតជញ្ជក់កញ្ចឹងករបស់ជេគរហូតឡើងស្នាមជាដុំៗដូចត្រូវបានគេចាប់មួលឡើងជាំ។
    «អត់ទេៗហ៊ីស៊ុង...»អ្នកនៅខាងលើមិនបាននិយាយអ្វីទាំងអស់គិតតែព្យាយាមកំចាត់ខោអាវជេគចេញឲ្យអស់ពីខ្លួនគេ។
    «ឯងមិនបានស្រឡាញ់យើងទេឬ?»
    «យើងមិនស្រឡាញ់មនុស្សមានគូររួចហើយនោះទេ
អ្ហឹក...»ជេគចាប់ផ្ដើមស្រក់ទឹកភ្នែកនូវពេលដែលមិត្តគេ
ទុកចិត្តមកបំពានគេស្រស់ៗបែបនេះ។
    «ជេគ...»សម្លេងស្អកនិយាយទៅកាន់ជេគនិងបង្ហាញទឹកមុខដ៏គួរឲ្យអាណិតរបស់គេចេញមក។
    «ឈប់ទៅហ៊ីស៊ុង យើងមិនចង់ស្អប់ឯងនោះទេ»ទឹកភ្នែកហូររហាមដូចជាទឹកទំនប់ព្យាយាមរម្ងាប់អារម្មណ៍របស់ជេគ។
    «អត់ទេ!»ពីរម៉ាត់យ៉ាងខ្លីចេញពីមាត់របស់ហ៊ីស៊ុង។
    ហ៊ីស៊ុងប្រើដៃម្ខាងចាប់ដៃទាំងគូររបស់ជេគទៅផ្គួបគ្នាលើកឡើងទៅលើមិនឲ្យគេរើរបម្រាស់ ចំណែកឯដៃម្ខាងទៀតចាប់ស្រាតខោជេគចេញ។
    «ហ៊ីស៊ុងឯងមានសតិបានទេ? អ្ហឹក...»គេមិនអាច
ធ្វើអ្វីបានក្រៅពីហៅហ៊ីស៊ុងឲ្យមកវិញ។
    «អ្ហាស...ហ៊ី...អឹក...»ដៃមាំរបស់ហ៊ីស៊ុងចាប់កាន់កូន
តូចរបស់ជេគពេញៗដៃព្រមទាំងធ្វើចលនាមិនអាក់។
    គេមិនស្មានថាហ៊ីស៊ុងហ៊ានធ្វើរឿងបែបនេះមកលើគេទាល់តែសោះ។
    «អ្ហាក...ឈប់ទៅៗ»
    ហ៊ីស៊ុងប្រើល្បឿនកាន់តែលឿនទៅៗរហូតដល់ជេគ
បញ្ចេញកាកសំណល់ពណ៌សថ្លាដែលសភាពខាប់ៗពេញដៃរបស់ហ៊ីស៊ុង។
     «អ្ហឹស...»ហ៊ីស៊ុងសើចបន្តិចមុននិងរូតខោរបស់ខ្លួនបញ្ចេញកូនប្រុសរបស់គេដែលទល់ស្ទើរតែប្រេះខោទៅហើយ។
    «...»ជេគចំហរមាត់ស្ងាត់ជ្រាបបន្ទាប់ពីគេឃើញរបស់
ហ៊ីស៊ុងពេញភ្នែកបែបនេះ។
    «wanna suck my d*ck or shuffle?» ហ៊ីស៊ុងអោនទីក្បែរត្រចៀកជេគហើយសួរគេទាំងសម្លេងស្អកៗជាមួយនឹងខ្យល់ដង្ហើមក្ដៅៗ។
    ឮបែបនេះជេគលេបទឹកមាត់ចាប់ផ្ដើមស្លេកមុខភ្លាមៗនេះហ៊ីស៊ុងពិតជាមិនអាចមានសតិមកវិញមែនទេ?
    «យើងមិនចង់ធ្វើរឿងស្មោគគ្រោកបែបនេះនោះទេ»ជេគគ្រវីក្បាលតតាត់ភ័យខ្លាចនឹងសកម្មភាពទាំងនេះ។
    «...»ហ៊ីស៊ុងមិននិយាយអ្វីតែក៏ចាប់ដៃជេគឲ្យមកចាប់កូនប្រុសរបស់គេនិងធ្វើចលនាតាមកម្លាំងដៃរបស់គេដែលកំពុងតែបញ្ជារលើដៃជេគ។
    «អ្ហាស...»ហ៊ីស៊ុងព្យាយាមខាំមាត់ទប់អារម្មណ៍រោលរៀលរបស់គេ មុខគេចាប់ផ្ដើមក្ដៅលើសពីពេលគេស្រវឹងទៅទៀត។
    «ហ៊ីស៊ុង! ពួកយើងមិនអាចធ្វើវាបានទេ អ្ហឹក...»
    «អ្ហឹម...»ដៃម្ខាងរបស់ហ៊ីស៊ុងយកទៅខ្ទប់មាត់ជេគជិត
មុននឹងសម្រេចកាមរបស់ខ្លួនឯង។
    «អាក...»ហ៊ីស៊ុងគេមិននិយាយអ្វីតែក៏ស៊កកូនប្រុសចូលទៅក្នុងខ្លួនជេគទាំងមិនបានប្រើទឹកជំនួស ចំណែកជេគវិញទទួលរងការឈឺចាប់ស្ទើរតែស្ទះខ្យល់។
    «អ្ហឹម...»ម្រាមដៃរបស់ហ៊ីស៊ុងកំពុងតែលូកលេងក្នុងមាត់ជេគរហូតហៀរទឹកមាត់កក្លាក់តាមគែមមាត់។
     «អ្ហាស...»ហ៊ីស៊ុងព្យាយាមធ្វើចលនាថ្នមៗទាំងពិបាកក្នុងខ្លួន។
    «អត់ទេៗ ឈប់ទៅ អ្ហឹក...អ្ហាស...»ជេគស្រែកអង្វរ
ហ៊ីស៊ុងទាំងឈឺចាប់បំផុត គេស៊កចូលឆៅៗដូចជាមនុស្សល្មោភកាមអ៊ីចឹង។
    «អ្ហាស...»បន្ទាប់ពីបង្ស៊ាំបានបន្តិចហ៊ីស៊ុងក៏បង្កើន
ចលនាលឿនជាងនេះព្រោះគិតថាជេគគេប្រហែលជាស៊ាំហើយ។
    «អ្ហាស...ហ៊ីស៊ុងយឺតៗ»ជេគខ្ញាណដៃហ៊ីស៊ុងស្ទើរតែហូរឈាមមកទៅហើយ។
    «អ្ហឹក...»មកដល់ដំណាក់កាលនេះទោញគេចង់
ប្រកែកយ៉ាងណាក៏ទៅមិនរួចដែរមានតែសម្រក់ទឹកភ្នែកតែប៉ុណ្ណោះ។
    «អ្ហឹម...»ហ៊ីស៊ុងលើកជេគឲ្យមកអង្គុងច្រកគៀវលើគេមុននឹងងើយទៅថើបមាត់ជេគដែលព្យាយាមទប់សម្លេងជាមួយនឹងការឈឺចាប់ដែលខ្លួនកំពុងតែមាន។
    «អ្ហាស...»
    «អ្ហឹម...»ហ៊ីស៊ុងចាប់ផ្ដើមយកដៃទៅទប់មាត់ជេគម្ដងទៀតមុននឹងសម្រេចកាមជាលើកទីពីរដោយបាញ់បញ្ចូលវាចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់ជេគ។
    ហ៊ីស៊ុងបន្តរធ្វើវាទាំងគ្មានស្មារតីរហូតជេគសន្លប់បាត់មាត់ក ទាំងយំ ទាំងស្រែក ទាំងនិយាយអង្វរហ៊ីស៊ុងគេគ្មាន
កម្លាំងតទៅមុខទៀតទេ។
    នេះហើយជាមូលហេតុដែលជេគរត់ចេញពីខនដូហ៊ីស៊ុងទាំងសភាពពិបាកមើលនិងមានបញ្ហារជាច្រើនទៀតដែលគេត្រូវមកជួប។