Tranen en vreugde..

uzou het het begin zijn van een goede start?

Mijn vader en Amin kwamen onze kamer binnen. "Mooi heh is het hier. Pap en ik gaan zo eerst bidden en dan richting het strand. Gaan jullie ladies ook mee of willen jullie je eigen kant op?' Vraagt Amin lief.

Agh, how cute. Sinds hij uit de cel is, is hij verandert. Eerst natuurlijk helemaal gebroken vanwege het overlijden van onze mama. Het was zooo zwaar. Maar sinds hij bid.. heeft het hem zo veel kracht gegeven elhamdolilah. Dat is wat ons heeft staande gehouden. Het gebed! Ik heb nog zulke goede gesprekken met hem gehad, waarin hij me alles heeft uitgelegd. Het waren emotionele gesprekken. Maar het heeft ons goed gedaan. Ik ben blij dat hij zichzelf zo kon openstellen voor mij. Ik hou van hem.

Amin wachtte op ons antwoord. Ik keek mijn zusje even aan en vroeg of zij het ook oke vond als we met ze vieren de deur uit gaan. We zijn hier tenslotte samen gekomen om samen er wat van te maken. We kunnen altijd later nog met ze twee wat doen. Ze knikkte toestemmend en we maakte ons vast klaar.

Ik merkte aan Jamila, dat ze zo teruggetrokken was. Ze praatte niet veel en knikte alleen maar als haar wat gevraagd werd. Ik had al wat diepe gesprekken met haar gehad.. maar het was de tijd die haar alleen nog maar kon helen. Hoe erg ik ook mijn best doe voor haar.

'lieverd gaat het?' Vroeg ik haar. 'Ja zus, kom we gaan.' Oke dan, here we go.

Na een lange dag hadden we heel veel plezier gehad. We hadden lekker gezwemd, heerlijk gegeten en nog wat bijgepraat als gezin. Ik had al gauw een kleurtje gekregen, die ik dan ook zeker nodig heb!

De dagen die erop volgde, ging het zelfde. We deden leuke dingen, konden gelukkig nog heel af en toe lachen en maakte gekke dingen mee. Het was precies wat we nodig hadden.
Vandaag waren we er al exact 7 dagen. Nog 7 te gaan. Ik had besloten vandaag met mijn zusje de taxi te pakken en samen naar een andere plek te gaan. Ik had wat geld van pa gekregen. Vanavond moesten we weer terug zijn. We hadden dus de hele dag. We waren al vroeg ons bed uit en maakte ons klaar. Nadat we klaar waren, pakte ik mijn spullen. We zeiden onze pa en broer gedag en liep naar buiten. Eenmaal in de taxi gaf ik aan dat we graag met ze tweeen alleen naar onze bestemming wilde gaan. In marokko,als je de taxi wil pakken zit je met ze zevenen in een kleine standaard mercedes auto. Op elkaar, onderelkaar er moet en zal 7passagiers in mee vervoerd worden incl bestuurder. Te gek voor woorden. Dat geplak en zweetstank. Vandaar dat ik meteen zei. Alleen wij twee. Nadat we aangekomen waren op onze bestemming, betaalde ik hem voor 6 personen dus. Het boeide me niet. Ik ga liever in alle ruimte en rust. Ik vertrouw die mensen hier ook niet.

We waren in ieder geval aangekomen in een plaatsje vlak bij tanger. Dit was een dorpje, met allemaal leuke kraampjes op de straten waar je souveniers en spulletjes kon kopen.

Ik zag een mooie souvenir. Ik moest dat dingen hebben! Ik zag ook Jamila er naar kijken vol bewondering. Ik liep er naartoe en bekeek het. Het waren twee armbanden. Op de ene stond 'ik zal je altijd blijven koesteren in mijn hart' ♡
Op de andere stond 'yemma ino dagor ino' ♡ (mijn mama in mijn hart).
Het deed me zoveel bij het lezen van die woorden.. Ik besloot het te kopen. Ik pakte de eerste en deed die bij mijn zusje om haar pols. Omdat zij moet weten dat ik haar altijd zal blijven koesteren.. dat ik er voor haar ben en vol haar zal strijden. Voor haar betekende het dat ze mama altijd in haar hart mag blijven hebben en best aan haar mag denken... het tweede armbandje, pakte zij en deed het om mijn pols. 'Yemma ino dagor ino♡' altijd in mijn hart jaa.. altijd!

Zonder een woordenwisseling te hebben met Jamila.. liepen we weg. Het was zo stil, totdat zij deze keer de stilte onderbrak. "Noura, zei ze..: ooit wil ik zoals jou zijn. Je bent mijn voorbeeld, mijn alles!"

"jij bent ook de allerliefste en beste zusje die ik ooit had mogen wensen. Je bent in 1woord top." En geef haar een warme knuffel.

" Soms heh, dan denk ik aan haar. En dan denk ik waarom.. waarom zij. Zij wilde jou zo graag zien trouwen. Ze had het er heel vaak over. Dan zei ze.. als jullie dag aanbreekt. Dat jullie gaan trouwen, dan ga ik alles op alles zetten dat jullie die dag nooit zullen vergeten. en nu.. Noura hoe dan? Voor jou is de tijd al bijna aangebroken. Het heeft me zoveel aan het denken gezet. Kijk je bent nu als mijn moeder. Jij hebt al haar taken over genomen. Als jij weg bent.. dan. Ik vindt het zo moeilijk. Ik kan het jou niet nadoen," _zegt ze met een brok in haar keel.

"Dat kan je wel Jamila. Echt als ik het kan dan kan jij het zeker! Je bent nu nog 15. Pas geworden.. maar hoe ouder je wordt hoe meer je alles gaat begrijpen. Het komt echt goed geloof me. Ik zal jullie niet in de steek laten."

Tenminste... dat dacht ik. Hier begon alles te veranderen in een hel. Terwijl we eindelijk de draad weer hadden opgepakt. Met moeite. Waarom als je zo je best doet.. en je denkt yes het boekt zijn resultaten. Dat je weer even hoop hebt.. moet er weer iets gebeuren wat niet alleen mij naar juist de rest van het gezin zoveel pijn zal doen. Ik heb je nog nooit teleurgesteld .... toch papa. Dat zei je. Helaas komt daar verandering in..