Removing Her Facade (Editing)

28

Warning: mention of violence, suicide

Truths

It was a dark pitched room. Bakanteng silya at madilim na kapaligiran. The doors weren't actually locked. Silent cries were heard as I entered the room. An image of a young woman struggling to breathe as she hangs herself in a breakable rope that caused her to fall on the tiles... A loud thud was what I heard.

With a fast pace, I immediately went near to where the light switch was. I opened it. It lightened the dark room.

Ang mapulang dugo na siyang nag-uunahan sa kung saan ito dadaloy ang sumalubong sa akin. I wasn't able to understand at first. Akala ko'y pinaglalaruan lamang ako ng mga mata ko... not until I saw her disposition; Eyes are widely open. Saliva was dripping from her mouth. Nakaharap sa sahig ang katawan niya habang nakatagilid nakatagilid naman ang ulo nito. Bakanteng silya na natumba at ang tirang tali na nanatili pa ring nakabitay sa itaas.

Naramdaman ko kung paano nanginig ang buong katawan ko sa takot. Takot hindi dahil baka mapagbintangan. I was scared of the flashbacks that I might have for it might awaken the ignite madness from me.

This scene is very familiar to me. I've seen her done this thing too but there's definitely no blood in it. Magha-hapunan lang naman kami. Umakyat ako sa kwarto niya para yayain na siya. Madilim na ang kwarto nito ng lapitan ko. Tanging huni lang parang napupunit na pisi ang narinig ko at ang pagbagsak nito sa sahig.

Kahit sa nanginginig na katawan, takot akong lumapit sa kanya. Hinawi ko ang buhok niyang mataman na natabunan ang napakagandang mukha nito. Napaupo ako sa sahig. My breath hitched. Dilat na dilat ang namamasa at namumulang mga mata nito.

Masyado pa siyang bata para magpatiwakal.

Kinapa ko ang aking bulsa sa nanginginig na paraan. Hindi mapakali kong tinipa ang numero ng ambulansya. Ang dugo niya ay mabilis na nagkalat sa sahig na kahit ang pajama ko ay nabahiran na nito. Nag-aabot na angtahip ng puso ko dahil sa sakit... I was not ready to lose another family... not again.

Hindi kaagad ako nakapasok sa linya ng ambulansya kaya hindi ko na inalintana ang pantalon kong nababasa na ng kanyang dugo.

Ni walang luha ang bumuhos sa mga mata. Tangi ang pagkagulat, takot at pighati ang nararamdaman ko. Naaalala ko si mama. The way she killed herself right after my father died. How I desperately ask her for a hug... and rejection is all I receive from her in the end.

Kahit na nanghihina, tumayo ako. Now, I want to run away. Kung may paraan na makalimutan ko ang pangyayaring ito, gagawin ko. Ayaw ko ng masaksihan ang pagkawala ng natatanging pamilya ko sa harap ko.

The memories of the past haunts me like a ghost. Na para bang andyan lang iyon para ipaalala sa akin ang katotohanan na walang mananatili. Na wala na akong iba pang pagpipilian kung hindi ang sumunod sa yapak nila. That no matter how I try to escape, committing suicide is the most idealistic way for me to survive. It was like a damn curse to me...

Hinihingal na ako sa pagtakbo. Pawisan na rin ang buong katawan ko. Mahapdi ang mga paang kanina pa tumatakbo sa malapad at magaspang lupa. The streets lights collides to each other na wala na akong maaninag. It was all blurry.

Minsan na akong nadadapa at dadaing nalang. Tatayo agad ako at magpapatuloy sa pagtakbo. Kasabay ng bawat paggalaw ng katawan, my sanity were being slowly stolen from me. Kahit hindi naman totoo, nakikita ko si mama. She is not running. Nakatayo lang pero kahit anong takbo ko, hindi ako nakakalayo sa kanya.

She's extending her arms to me. Kada lingon ko sa likod siya ang nakikita ko... kasama ang natatangi kong kapatid. Si Kae... ang bunga ng pagtataksil ni papa kay mama.