er kwam een wereld open staan

vremde plek (deel 13)

Pov: Luna

Ik word wakker, ik kijk om me heen maar kan niet plaatsen waar ik ben. Ik draai me om en zie Lucas naast me liggen. Nu weet ik het weer ik was te moe en ben waarschijnlijk in slaap gevallen. Ik kijk hem aan hij is echt heel schattig zo. Ik ga met mijn hand door zijn haar. Maar stop al gouw als ik zie dat hij wakker wordt. 'Hmm niet stoppen' zegt hij. Ik grinnik en ga weer met mijn hand door zijn haren. Hij wordt langzaam wakker. 'Goeiemorgen, zullen we ontbijten?' vraagt Lucas aan mij. 'Ja is goed' zeg ik en ga rechtop zitten. 'Ik uhm heb geen schone kleding mee. Zou ik iets kunnen Lenen?' vraag ik. 'Ja hoor pak maar uit mijn kast' zegt hij en hij stapt uit bed en loopt naar zijn kast en pakt er een setje kleding uit. 'Ik ga even douchen oké.' Zegt hij. 'Ja is goed' antwoord ik hem. Hij loopt de kamer uit. Ik besluit na een paar minuten ook het bed uit te stappen. Ik trek de kleding die ik aan had uit. En dan weer aan. Ik moet eerst nog even wat vragen. Ik loop de kamer uit en loop richting de badkamer. Tenminste wat ik denk dat de badkamer is. 'Lucas?' 'Ja' 'zou ik een boxer van jou aan mogen?' 'Uhm ja hoor pak maar' zegt hij. 'Dankje' zeg ik nog terug. Ik loop weer zijn kamer in. Ik pak t zijn kast een broek en een trui. Want mijn wonden op mijn armen zijn nog steeds niet helemaal weg. En de hechtingen zitten er ook nog in. Ik trek mijn kleding uit en trek Lucas zijn kleding aan. Als ik omgekleed ben klopt Lucas op de deur. 'Kan ik binnenkomen?' 'Ja' roep ik terug. Hij komt binnen. 'Zullen we naar beneden dan kunnen we ontbijten' vraagt hij aan mij. 'Ja goed idee' zeg ik en loop achter hem aan naar beneden. Als we beneden zijn schiet me iets te binnen. Mijn ouders weten natuurlijk niet waar ik ben. Die zullen heel bezorgd zijn. Zonder dat ik het door heb begin ik snel te ademen. Shit. Ik wil geen paniek aanval hebben nu. Ik probeer weer rustig te worden maar het lukt niet. Ik hoor heel vaag een stem maar ik weet niet wat er gezegd wordt. Ik zak op de grond tegen de muur aan. Ik adem heel snel en leg een hand op mijn borst om te proberen rustiger te ademen. Het lukt niet. Ik schiet nog meer in de stres. Kut ik had er gewoon een eind aan moeten maken. Nee Luna niet zo doen. Ik voel een hand op mijn rug. Ik word langzaam iets rustiger. Als ik Lucas eindelijk weer hoor zeg ik dat tegen hem. 'Luna?' 'Ja' 'heb je dit vaker?' 'Uhm ja soms dus ja' antwoord ik. 'Maar ik ben weer oké zullen we ontbijten?' vraag ik. 'Ja is goed'.

Als we ons ontbijt ophebben. App ik mijn ouders dat ik zo naar huis ga. 'Lucas ik moet eigenlijk weer naar huis' 'oké is goed. Lukt het om naar huis te lopen of moet ik je brengen?' 'Ik kan zelf wel lopen maar uhm mag ik je nummer. Dan kunnen we nog een keer afspreken' 'ja is goed'. Als hij zijn nummer in mijn telefoon heeft gezet. Pak ik mijn spullen en loop ik naar huis.