er kwam een wereld open staan

deel 5

tw: sh, gepraat over zelfmoord

pov Luna

ik zit op mijn kamer te huilen om wat fan edit's van matthy. niet omdat ik het leuk vind maar omdat ik afleiding nodig heb. en dat huilen komt door dat matthy zo op iemand die ik kende lijkt. die jongen heeft zelfmoord gepleegd en ik was er de hele tijd bij. ik barst in tranen uit. als ik een fan edit van matthy zie met precies die jongen. waarschijnlijk heeft iemand me horen huilen want er word op de deur geklopt. "wie?" is wat ik nog maar net kan uitbrengen. "matthy, mag ik binnen komen?" vraagt hij. "ja" zeg ik terwijl ik van de deur weg ga zitten zodat hij binnen kan komen. ik dacht eigenlijk dat hij al weer naar huis zo zijn. als ik hem aan kijk barst ik in tranen uit omdat hij zoveel op de jongen lijkt. hij gaat naast me zitten en geeft me een knuffel. "wat is er?" vraagt hij te wijl hij een met zijn hand over mijn rug gaat. "hij" zeg ik en wijs naar de foto die op mijn nacht kastje staat. ik zie dat hij even er naar kijkt en er dan ook bij hem tranen in zijn ogen ontstaan ik heb echt geen idee waarom. "waarom huil je?" besluit ik maar te vragen. "dat is mijn broertje" zegt hij dan. nu snap ik het. "sorry" zeg ik terwijl ik wat tranen wegveeg met mijn mouw. Wat geen nut heeft want ze komen gelijk weer terug "h-hoe ken jij hem?" vraagt hij voorzichtig. moet ik het gaan vertellen. moet ik tegen hem gaan zeggen dat ik hem ken omdat hij naar mijn huis was gegaan. dat hij daar huilend stond in mijn armen. dat hij het leven toen al niet meer zag zitten. Wat ik in het begin ook niet wist maar me dat uiteindelijk heeft verteld. god ik haat mijzelf echt dat ik niet eerder door had dat het zo slecht met hem ging. "school" zeg ik dan wat geen leugen is maar toch voelt het wel zo. "echt ik wist niet dat jij daar ook naar school ging. normaal als er wat was dan vertelde hij dat altijd. maar toen was hij ineens verdwenen, na dat er een ruzie was tussen hem en onze ouders" zegt hij. ik weet alles al over de ruzie. hij kwam daardoor een tijdje bij mij thuis wonen. mijn moeder en vader waren toen twee weken weg. "weet ik" besluit ik maar te zeggen. "hij was naar mijn huis toe gegaan" zeg ik dan. matthy knikt en ik zie de tranen weer in zijn ogen staan ik knuffel hem nog steviger. "maar d-dan weet je ook wat h-hij heeft gedaan?" vraagt hij voorzichtig ik kan de tranen niet meer houden en laat ze voor de zoveelste keer lopen matthy's trui is ondertussen al helemaal nat van mijn tranen als ik een beetje bij gekomen ben zeg ik "hmh, w-was er b-bij" ik krijg het moeilijk uit mijn mond en gelijk moet ik weer denken aan het moment op het balkon. hij zat over het randje en zij nog tegen mij dat hij van mij hield. ik had niet door dat hij zou gaan springen en zat nog gewoon in mijn stoel. toen hij uit het niets sprong. ik rende gelijk naar de reling van het balkon maar het was al te laat. hij lag daar op de grond. ik verstijfde en kon niks meer ik ben toen dat hotel uitgerend. zonder nadenken. kut wat haat ik mezelf zo dat ik toen geen ambulance had gebeld. ik heb het nog nooit aan iemand verteld. en ik wist niets van zijn familie af en vrienden had hij niet echt. "Luna" word er voor mijn gevoel zo hard geroepen en ik kom weer uit mijn trans. shit ik was weer in mijn gedachten weggedommeld in mijn gedachten. nu stoppen Luna, nu doe je het weer en voor ik het weet geef ik mezelf voor de zoveelste keer een klap. matthy kijkt me aan. "sorry" zeg ik dan. geen idee waarvoor maar k "nee jij kan er niets aan doen. het is en blijft een traumatiserende ervaring. kan je me vertellen wat er is gebeurt met mijn broertje. ik weet dat hij dood is maar waarom dat weet ik niet. we dachten dat hij zelfmoord gepleegd heeft. maar dat wisten/weten we nog steeds niet zeker." zegt matthy dan. "mag ik vragen hoe jullie er achter zijn gekomen dat hij dood was?" vraag ik dan wetende dat de jongen om wie het gaat nooit had gewild dat zijn familie er achter zou komen. maar er kan nu toch niks meer aan veranderd worden. "ik en de jongens gingen voor een video naar allemaal hotels. en toen we bij de eerste aan kwamen zegen we iemand op de grond liggen. we wouden het eerst negeren tot dat ik de jas herkende. ik liep samen met de jongens naar de ondergrond liggende jongen. toen heeft Raoul hem omgedraaid en toen ik zag wie het was tja toen stortte alles in. Raoul heeft toen de alarmcentrale gebeld omdat hij niet zeker wist of hij nog leven of niet. toen we in het ziekenhuis waren bedacht ik me dat ik mijn ouders nog niet gebeld had. maar dat dat me ook niet zo lukken dus vroeg ik een van de jongens of ze het konden doen en ze begrepen het. toen mijn ouders ons gevondenen hadden kwam er een dokter aan die ons meer zou vertellen. niet iedereen mocht mee dus mijn ouders, Raoul en ik gingen mee. toen heeft de dokter mijn ouders eerst uitgelegd wat er is gebeurd voor zover dat ze wisten en vroegen mijn ouders of er verder nog wat was gebeurd toen mijn moeder zei dat hij al twee weken niet meer thuis was gekomen maar wel gewoon elke dag op school kwam vertelde de dokter het slechte nieuws. ik was er kapot van en ben in Raouls armen gevallen en ben een paar keer flauw gevallen. uiteindelijk lag ik zelf in een ziekenhuis bed. omdat ik zo vaak flauw was gevallen." "jeetje wat erg voor je dat verhaal heb ik nooit gehoord. en ik ben sinds dat dat gebeurd was ook niet meer naar school gegaan. mijn ouders hebben me toen naar een andere school laten gaan waar ik Lilly heb ontmoet. ik heb nooit aan iemand het hele verhaal verteld. Maar dat gaat ook nog niet lukken " zeg ik en hij knikt begrijpend. "ik ga maar weer naar lize toe" zegt hij en geeft me een knuffel voor de steun . het is best wel veel informatie die ik hem heb gegeven maar niet alle want dat is eigenlijk gewoon privé.

ik haat dat ik het nu aan hem verteld heb. ik haat dat ik zijn broertje gewoon heb laten liggen. ik haat dat ik niet gewoon kon reageren. ik haat dat ik weg ben gerend van mijn problemen in plaats van ze op te lossen. ik haat het als mensen over depressie grappen gaan maken. ik haat mijn lichaam. ik haat het dat ik niet genoeg was. was ik wel genoeg voor hem? vond hij mijn niet lelijk zoals iedereen? ja dat vond hij zeker. hij wou mij niet meer zien en daarom is hij van dat k*t balkon gesprongen. diep van binnen weet ik dat het niet zo is maar toch voelt het zo. het voelt als of ik niet genoeg ben. ik kan het niet meer en loop met mijn nog steeds tranende ogen naar mijn kast waar mijn teken spullen in liggen. ik pak het specifieke puntenslijpertje en pak dan mijn mini schroeven draaier. ik haal het mesje uit de puntenslijper. ik trek mijn shirt uit en ga voor de spiegel staan. kut wat is dit voor een lelijk lichaam. ik zet het mesje op mijn buik en maak een snee. "kut" fluister ik en herhaal het nog een paar keer. "shit, shit, shit" roep ik maar ik zorg er voor dat de andere het niet horen ik pak snel iets waarmee ik de sneeën kan laten stoppen met bloeden. ik zak weer neer en de tranen gaan over mijn wangen heen. even denk ik helemaal niks wat mee een fijn gevoel geeft. ik trek mijn shirt weer aan en loop naar de badkamer. ik draai de deur op slot en pak het EHBO kistje dat hier staat. ik maak een washandje nat met lauw warm water. en maak mijn wonden die ik zelf heb gecreëerd. "auw" zeg ik zacht. als ik alles heb schoon gemaakt doe ik er verband omheen. wat lastig gaat want het moet de hele tijd om mijn rug heen. iemand vragen ga ik zeker niet doen. als het eindelijk gelukt is word er op de deur gebonkt." moet naar de wc. kan je opschieten?" word er geroepen. snel ruim ik alles op en doe de deur open. daar zie ik matthy staan met betraande ogen. hij loopt de badkamer in en ik loop hem juist uit.

Pov: matthy

Ik loop naar de badkamer maar hij is op slot. Ik klop op de deur en zeg dat de persoon op moet schieten. Als de deur eindelijk open gaat stapt Luna de badkamer uit. Ik kijk haar even aan en doe dan de deur dicht en op slot. Snel loop ik naar de wc en ga er voor zitten. Niet veel later voel ik dat ik moet kotsen en kots in de wc. Ik wist dat dit ging komen maar wou het niet. Ik realiseer me nu iets er lag op de kamer van mijn boertje met een brief waar Luna op stond. Maar die gedachte verdwijnt gelijk als ik weer moet kotsen. Ik voel me echt kut. Als ik het gevoel heb dat ik op kan staan doe ik dat en spoel gelijk de wc door. Ik loop de badkamer uit naar de logeer kamer waar ik en lize slapen want zij wou een nachtje hier blijven en dat vond ik niet erg. Ik loop de kamer in en meteen kijkt lize naar me op, "je ziet er bleek uit schat, gaat het?" vraagt ze lief. "moest net over geven. Mijn broertje en Luna speelde daar een rol in" zeg ik tegen haar. Ik ga op het bed zitten en doe mijn kleren uit tot dat ik alleen mijn boxer nog aan heb. Ik ga liggen en trek de deken tegen me aan. Lize komt naast me liggen en ze zegt dat het goed komt. Maar ik weet niet of het goed komt. Mijn fucking broertje heeft zelfmoord gepleegd tuurlijk komt dat niet goed. Ik ga morgen nog wel met Luna praten over die brief die maar door mijn hoofd blijft spoken de laatste tijd. 

1795 woorden

jaja een wat langer deel. hij is een beetje aan gepast en er is een stukje bij gekomen het matthy pov is nieuw. en voorde rest is et verhaal het zelfde gebleven toch raad ik aan om hem op nieuw te lezen zodat je weet wat er gezegd is en wat niet .trouwens er word geen naam genoemd van het broetje van matthy want dat vind ik niet nodig. bedenk zelf een naam maar ik ga het niet schijfen. maar ik ben al weer veel te lang bezig duss doeiiiiiii <3