𝐋𝐍 ★ 𝐂𝐇𝐑𝐈𝐒 𝐇𝐄𝐌𝐒𝐖𝐎𝐑𝐓𝐇
------------------------------
𝐔𝐘𝐀𝐑𝐈𝐋𝐀𝐑: Cinsellik, Yaş Farkı, Madde Kullanımı, Depresyon.
"Dün ne ben senin öğretmenindim, ne de sen benim öğrencim." Diyerek daha da yaklaştı kıza. "Şimdi kartları değişt...
Yorum ve oylarınızı unutmayın çok mutlu oluyorum!!
ALTINCI DERS
GÖRMEDİN, DUYMADIN, BİLMİYORSUN
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Andrea, nefes alamadığını hissettiğinde, siyah tişörtün yakalarını çekiştirdi. Daha sonrasında yakasından onun kokusunu aldığında, üzerinde bir katilin tişörtünü giydiğini tekrardan anımsadı.
Ve zihni bir çığlık attı.
Ciğerleri nefese çok muhtaçtı sanki, öyle bir şişiyordu ki göğsü, iğne batırsalar balon gibi patlardı. Başının döndüğünü hissettiğinde, kütüphanede oturduğu en yoksul köşeden kalktı ve defteri zar zor eşofmana sıkıştırdı.
Kırık yıllık bir virüsü içinide taşıyormuş gibi halsiz hissediyordu kendini. Duyuları ve hisleri onun yalanlarına rağmen yine şaşırtmamıştı, bir katille birlikte olmuştu, bir katilin dersini dinlemiş, bir katilin yatağında uyumuştu.
Üstelik bu okulu başlarına yıkacağını söyleyen bir adamın. Bu okulun hiçbir zaman normal olmadığını herkes biliyordu, çoğu zaman tercih edilen zaten olmuyordu ancak okul ile çıkan haberler yalan olarak basına sunulmuştu.
Bu okul ne yapmıştı ki onun canını bu kadar yakmıştı? Veya yakmasına gerek var mıydı? İnsan öldürenlerin işi bu değil miydi? Cinayet.
Zihni ona oyunlar oynayıp başını döndüre döndüre görüş açısına seraplar yaratırken, Andrea sonunda kendini kütüphaneden attı ve duvara tutunup soluklandı. Her an dizleri güçten kesilecek gibiydi.
Muhtemelen şu an o defteri ararken sinir krizleri geçirip ofisini yerle bir etmişti, onun aldığını bilmeye kalmadan bu defteri yerine koymalıydı yoksa hayatı yanardı. Bir mumu alevlemişti şimdi erimeden önce söndürmesi gerekiyordu.
Mum Andrea'nın kendisiydi. Başını yakmıştı. Eriyordu. Sonuna gelmeden sönmeliydi. Kurtulmalıydı.
Andrea baştan aşağı terlerken, zorla yutkunarak elini duvarda sürte sürte kızlar tuvaletine gitmeye çalıştı ancak bu bina aniden ona çok büyük gelmişti. Aynı zamanda da kendini dünyanın en küçük insanı gibi hissetmişti.
Yanından geçen insanların sesleri kulaklarına sanki kilise çanına vurulmuş kadar yankılı ve rahatsız hissettirdi.
"Andrea? Kendinde misin?"
"Yüzün çok soluk gözüküyor, revire gitmek ister misin?"
"Dizlerin titriyor, bayılacaksın, otur şuraya." Andrea bunu diyen çocuğun kollarından kurtulmak adına halsiz bir şekilde ittirdi ve duvardan destek alarak yürümeye devam ederken arkada kalan çocuğun "ne halin varsa gör!" Diye bağırması onu rahatsız etmedi.
Ve birkaç kendini beğenen ve sakız patlatan kızlar da, tek ellerine minik çantalarını takmış ve yüzleri buruşmuş bir şekilde, "fondöten markanı söyle de gördüğümüz yerde çöpe atalım şekerim." Diyerek gülmüşlerdi.
