𝐋𝐍 ★ 𝐂𝐇𝐑𝐈𝐒 𝐇𝐄𝐌𝐒𝐖𝐎𝐑𝐓𝐇
------------------------------
𝐔𝐘𝐀𝐑𝐈𝐋𝐀𝐑: Cinsellik, Yaş Farkı, Madde Kullanımı, Depresyon.
"Dün ne ben senin öğretmenindim, ne de sen benim öğrencim." Diyerek daha da yaklaştı kıza. "Şimdi kartları değişt...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
DÜN GECE
Beş parasız ve bir çantasız evden kovulan biri tam olarak nasıl mutlu olabilir? Nasıl kendini bulabilir? Nasıl yüzünü güldürebilir? Hiçbir şeye yetmediğine kendini inandıracak kadar manipüle edilmiş biri sırtını neye dayamalıydı?
Andrea, soğuktan donuş çıplak kollarını ısıtmak adına ellerini kendine dolarken, karşısındaki bar mekanına ve bar adının yazılı olduğu parlak tabelaya bakıyordu. Bunca zaman boyunca derslerini en yüksekte tuttu, derecelerle örnek insanların arasına girdi.
Ancak her zaman bunlarla uğraşmasına rağmen, kendini mutsuz etmeye devam eden etkenler kendini yok etmedi bu evrenden. Andrea Emma Barton buydu, kimseye yaranamayanlardan.
Bunca zaman iyi bir insan olmanın karşılığını alamamıştı. Karma yüzüne vurmamıştı. Sanki herkes onu görmezden gelirken evren bile onu boşlamıştı önemsiz diye, bir köşeye fırlatmıştı.
Andrea uzunca düşündü. Eskiden dertlerinden kurtulmak adına beynini uyuşturan veya kendini eğlenceye veren insanlara çok kızardı ancak kızdığı kişiye dönüşmek onun suçu değildi. Sadece hayatı ve yasakları öğreniyordu.
Daha çok şey öğrenecekti. Kendisinden veya bir başkasından. Hayat öğretmenlerinden ve yalancı öğretmenlerden. Sonuçta bu hayatta olan her insan birine bir şey katmak için dünyaya gelmiş, ancak verdiği tavsiyeleri kendileri uygulamadan bu dünyadan göçmüşlerdir.
Kendisi buna inanıyordu. Bu günden itibaren.
Bu güne kadar herkesin arkasını toplamıştı ve şimdi o dağıtacaktı, o kötülükleri yapacaktı... ve kimin arkasını toplayacağını görecekti.
Yavaşça bara adımlar atarken, müzikler, patlayan hoparlörler, gözlerini kör etmeye hazırlanmış ışıklar, dans eden insanlar, kendini kaybetmiş ayyaşlar ve kenarda köşede içtiğini kusan insanlar. Andrea kırk yıl düşünse bu hale düşeceğini, adımlarını bu barın sokağına atacağını düşünmezdi.
Ancak acı veya tatlı, iyi ya da kötü, her şeyin bir ilki vardı. Kazanmanın da, yenilmenin de. Hayatın parmaklarına dizilmiş kuklalar olarak böyle yaşardı insan.
Bir yere kadar inkar eder, bu şeyler nasıl başıma geldi diye kendini oradan oraya savurur, ardından inkar ettikleriyle kalır, kendini duvara yaslar ve durumunu kabul ederdi. Ve olgunlaşırdı. Hayatın onu yönetmesine izin verirdi.
Andrea buraya geleceğini tahmin etmeden atmıştı adımlarını ve kuklasını oynatan, onu buraya kadar sürüklemişti ve en sonunda durmuştu. Barın içindeki sesler, durduramadığı düşüncelerinin arasına yer ederken, susturamadığı tek ses annesinin onu evden kovmadan önceki haykırışlarıydı.
