Była pięknym kwiatem o delikatnych płatkach których wypłowiały kolor świadczył o ranach i bliznach sprzed lat.
O łodydze silnej i mocnej której nie osłabił czas. Choć smagał nią wiatr, a płatki z czasem odpadały.
Choć ugięła się pod podmuchem, nie złamał jej.
Swoje pąki chroniła dzielnie pod liśćmi. Niestety silny wiatr porwał ich kilka daleko, daleko w las do którego Róża nie miała wstępu.
Jeszcze nie przyszedł Jej czas.
Była piękna, silna, dojrzała i mądra. Piękna wewnętrznie. Pośród innych na polanie, Róża była wyjątkowym kwiatem. Tym jedynym w swoim rodzaju.
Autorytetem, przewodnikiem.
Gdy powiał ostatni wiatr, gdy Róża straciła wszystkie płatki wciąż stała nieugięta. Odważnie pozwoliła by wicher wyrwał jej korzenie i porwał w las w którym nadzieję miała ujrzeć swoje pąki.
A także swój cierń, któremu pozostała wierna i lojalna od lat.
Nawet i po jego śmierci.
