Arel beni öpüyordu. Yumuşak hareketlerle, hiç acele etmeden öpüyordu.
Hayır, bak bana. Yaralıyım ben.
Ellerim yanaklarına ulaştı. Sırılsıklam bedenlerimiz birbirini ısıtıyordu. Karşılık verdim. Hiç acele etmeden, bırakırsak ölürmüşüz gibi...
Gül yaram var benim. Herkesin güldüğü bir yaram. Hâlâ kanayan.
Alnıma yapışmış saçlarımı geri itti ve bir elini belime indirdi. Hiç bırakmayacakmış sımsıkı sardı bedenimi.
Sen ona şifa olur musun, Arel?
En sonunda dudağıma son bir öpücük bırakıp geri çekildi. Yanaklarındaki ellerimi indirmedim. Gözlerimi açmadım. Nefesimi düzene sokmaya çalışırken öylece durdum.
"Gülce?"
"Hm?"
"Bir şey demeyecek misin?"
Gözlerimi açtım ve gözlerine baktım. Bal rengi gözleri parlıyordu. İlk defa bu kadar canlı görünüyordu.
"Hâlâ şoktayım ben, sus."
Dudaklarından hafif bir kahkaha çıkarken ben de güldüm. Gülmemle boynumdaki çizik kendini belli ederken elimi oraya götürdüm. Sızan hafif kan elime bulaşmıştı.
"Boynun-"diyerek söze başlasa da parmağımı dudaklarına dayadım ve sözünü kestim.
"İyiyim, derin değil."
Rahat bir nefes verdi ve dudaklarındaki elimi tuttu. Yağan yağmur yüzünden buz gibi olmuş ellerimi avuçlarına aldı ve yüzüne yaklaştırarak sıcak nefesini üflemeye başladı.
Bu sahne çok tanıdıktı.
Uyuşmuş ellerim gevşerken dikkatle ona baktım. Bal rengi gözler ve açık kumral saçlar. Üşüyen ellerime bile kıyamayan çocuk. İsmi Arel.
Arel, bal gözlü çocuk. Donmak üzereyken beni hayata döndüren, montunu karşılıksız bana veren çocuk.
İsmi Arel...
"Sen..."diye mırıldandım şaşkınca. Gülümsedi ve ellerimi indirdi. Bir elini yanağıma koydu ve hafifçe okşadı.
"Hiç değişmemişsin, Kibritçi Kız."
Kibritçi Kız. Annesi tarafından evden atılan, sokakta donmak üzereyken ölümü düşleyen Kibritçi Kız.
Donarak ölmek... Uyuduğunu zannedip aslında bu dünyadan göçmek... Garipti.
"Hayatımı kurtardın."diye mırıldandım en sonunda. Hafifçe gülümsedi ve alnını alnıma yasladı.
"Sen de bana gelecek kurşunun önüne atladın."
Kıkırdadım. "Birbirimiz için yaratılmışız desene."
Tamam, kabul. Onu kesinlikle seviyordum.
"Gülce."diye mırıldandı gözlerini kapatarak. Ona uyup ben de kapattım. Yağmur şiddetini azaltmıştı.
"Benim sevgilim olur musun?"
Hafifçe gülümsedim onu daha sıkı sardım. "Olurum. Her şeyin bile olurum."
"Zaten her şeyimsin."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Asena
Teen FictionGittiği son görevde timini şehit vermiş, hayattaki tek ailesini kaybetmişti. Kıdemli Üsteğmen Gülce İzem Öztürk. Her şeye rağmen yıkılmamış bir kadın. Aile sevgisi görmemiş, kimsesiz büyümüş bir kız çocuğu. Aile sıcaklığını kardeşlerinde bulmuştu o...
