အပေါင်ဆုံးပြီ !

အပိုင်း၃

အပေါင်ဆုံးပြီ အပိုင်း၃

ညအချိန်တွင်အမှောင်ထုဟာကြီးဆိုးနေကာ တချက်ချက်ခွေးဟောင်သံများဖြင့် ပုစဥ်းရင်ကွဲတို့၏ အသံကိုကြားရသည်။ အလင်းရောင်သဲ့သဲ့သာမြင်ရသည့် ကျွန်းအိမ်ကြီး၏ အိပ်ခန်းတစ်ခုထထည်းတွင်တော့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ ငိုရှိုက်ကာတောင်းပန်လျှိုလို့သံကိုကြားရ၏။

"ဟင့်အင် မလုပ်ပါနြ့တော့ ခင်ကြောက်တယ် ဟင့် တော်ပါတော့ သူဌေးလေးရယ်။"

ခင်စကားဟာနားမဝင််။ ခင့် အောက်ပိုင်းသို့ဆင်းသွားသော သူ့လက်များဟာ မရပ်ခဲ့။ တားဆီးဖို့ရာ လက်တွေကိုလည်း ကုတင်တိုင်ဖြင့် ချည်ထားတာကြောင့် ခင့်မှာကြောက်လန့်သကြားတုန််ရင်နေမိသည်။

"ဟင့်အင် အ့ မလုပ် ဟင့် မလုပ်ပါနဲ့"

ညမီးအိမ်နှင့် လရောင်ရဲ့အကုအညီကြောင့် ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရသော ကုတင်ပေါ်ရှိအမျိုးသမီးမှာလှပလွန်းလှ၏။ ခရမ်းချဥ်သီးလိုရဲရြနီနေသည့် မျက်နှာကလေးဖြင့် မျက်ရည်စက်လက်ဖြစ်နေပံုမှာ ချစ်စဖွယ်။ နှာခေါင်းထိပ်လေးမှာနီပြီး နှာခမ်းဖူးဖူးလေးမှာ ကိုယ်ကိုက်ထားတာကြောင့် သွေးစအချို့ဖြင့် လှပလိုက်နေသည်ႏလှုပ််ခါသွားတတ်တဲဲ့ ရင်အစံုမှာ ထိပ်သီးကလေးတွေမှာနီညိုရောင် လေးဖြင့် ကိိုယ်ဆွဲဆုတ်ထားတာကြောင့် ထောင်မတ်လို့။

ဖြည်းဖြည်းအောက်ကို ဆင်းကြည့်တော့ အဖြူရည်တချို့ စီးကျနေသော အရာလေးကိုရေးရေးလေးမြင်ရသည်။ သေချာမမြင်ရတာကြောင့် ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးတွေကို ဆွဲကားကာကြည့်လိုက်မိသည်။

"ချစ်စရာလေး လှလိုက်တာ"

ကိုယ်ပြောလိုက်တော့ ပို၍ ရုန််းကန်လာသည့် အမျိုးသမီးရဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကို တင််းနေအောင်ဆုတ်ကိုင်ကာဖြဲထားလိုက်သည်။ အရည်ကြည်များတစ်စက်စက်ဖြင့် ကျနေသော ခင့်အရာလေးမှာ အသားညိုတာကြောင့်နီညိိုရောင်လေး။ လက်ဖြင့် ပွင့်ဖတ်လေးတွေကိုဆွဲကားလိုက်တော့ တုန််သွားသည့် ခန္ဓာကိုယ်လေး။

"ဟင့် ဟင့် တော်ပါတော့ အူဝါးးးးးးး တော်ပါတော့ ခင်ကြောက်တယ် ဟင့် တော်ပါ အာ့ နာတယ် အား "