To Take Every Chance (Sta. Maria Series)

Chapter 3

Wait

I make padyak pa a couple of times para lang maging aware siya na naiinis ako sa kanya. He's so full of his self. Hindi ko na siya muling pang nilingon and stayed focus sa pag walk out. But in th middle of my paglalakad ay bigla akong napahinto when I realize na I don't know where to go.

Ate Laura and Kuya Driver is nowhere to be found. I know naman a little sa places here sa Sta. Maria, makaka-uwi naman ako mag-isa, but it will take a couple of days pa siguro.

"Ano? Walk out pa..." pang-aasar ni Jacobus sa akin.

Nagulat na lang ako na he's here na agad sa likuran ko. It's possible naman because he's matangkad and malalaki ang hakbang ng mga matatangkad because ang legs nila ay long.

"I can go home alone..." sabi ko sa kanya. Though even ako ay unsure about it.

Bumalik nanaman ang pagiging masungit mode ng face niya. Hindi na siya naka smile kagaya kanina. Tumaas ang makapal niyang eyebrows na lalong nagpasungit sa kanya.

"Sige, kaya mo naman pala e," he said and he's bound to abandone me kaya nagsalita na ako.

Ang mataas na pride won't get you anywhere good. I need to surrender.

"Ok, suko na me...I can't go home alone," pag-amin ko sa kanya.

His face remains emotionless. Super sungkit naman talaga neto, daig pa niya ang naka-botox. Bawal mag smile o magpakita ng kahit anong emotion. He thinks ata na pag nag-smile siya ay magbabayad siya ng malaking multa.

Inirapan niya ako and looked away in a very suplado way, ang magkabilang hands niya ay nasa loob ng kanyang pockets. Medyo naka tilt din ang neck ko because he's mas matangkad kesa sa akin.

"Pwede kitang ihatid sa inyo. Pero magpapalipad pa ako ng saranggola, kung gusto mong ihatid kita...maghintay ka," he said and tinalikuran ako.

"How many lipad until your done?" tanong ko habang sinasabayan ko siya ng lakad pabalik sa field.

He didn't even bother to look down while I'm talking to him, super sungit and walang manners naman this Jacobus. If may kumakausap sayo you should look at them.

"Basta," tipid na sagot niya sa akin. Mas naging double pa ang speed ng kanyang palalakad.

"Wait for me..."

As usual hindi niya ako pinakinggan. He needs to clean na talaga ang kanyang ears.

Bumalik kami kung nasaan ang mga friends niya. They're busy pa din sa kani-kanilang mga saranggola. Umupo si Jacobus sa malaking root ng tree, humanap ako ng malapit na mauupuan and nakakita naman ako agad eventhough medyo dirty 'yon.

Lumingon siya sa aking gawi, but hindi sa akin mismo. Nilingon niya ang hawak kong ice cream. Hindi ko na 'yon napansin because I'm too pre-occupied na sa kaninang scene ng pagwa-walk out ko.

"Hindi mo pa ba kakainin 'yan?" he asked.

Marahan akong umiling. Though yummy 'yon at naka-ilang dila na din ako sa ice cream ay wala na akong gana na kainin pa siya. There's so many memories na.

"May bad memories na kasi ang yummy ice cream na 'to. It supposed to be the reason kung bakit ako magiging batang prisoner," sabi ko kay Jacobus.

Kahit ang isang professional painter hindi kayang ma-paint ang mukha niya dahil sa pagiging masungit niya.

"Tsk. Dami mong alam," masungit na sabi niya na may kasama pang pag-irap.

I was shocked ng kuhanin niya ang ice cream sa hands ko. He took a bite without any hesitation.