See You Never

07

— Beginning —

"So handsome, yet so heartless."

While logan and I were having a blast playing Uno, baron was busy messing with Kian. Out of nowhere, kian threw a plastic bottle at baron, but baron was too slick for that. He dodged it like flash, avoiding any chance of getting hit.

"Tara na," Tumayo si kian at kinuha ang susi ng sasakyan niya.

Ganoon din ang ginawa ng iba at lumabas. Sumunod na lang din ako sakanila dahil ayaw ko namang maiwan. Baron, being all dramatic, rolled his eyes and reluctantly tagged along with us. Gosh! Ang gwapo pa rin! Sabi ko ayaw ko mag boyfriend, pero ano ako ngayon? Nagkakandarapa ako sa bisexual! Well, ayos lang naman. Crush lang naman, e.

Nakisakay na lang ako sa sasakyan ni kian. The entire ride was filled with an uncomfortable silence that seemed to consume us. Finally, we arrived at the park. Puro pa reklamo si baron, nagugutom na daw siya.

As darkness settled outside, Kian suggested we grab some food, and I eagerly agreed. I mean, who doesn't want to choose their own food, right? We strolled down the street, looking for something delicious. Nakakita pa kami ng isang batang lalaki, mag isang nakatayo sa harap ng kanal.

Mayroong papel na nakadikit sa likod ng batang lalaki, 'pulubi' may kasama pa itong drawing na sad face. Nakatitig lang siya sa nakalutang na sapatos sa loob ng kanal. Lumapit si kian sa bata at dahan dahang tinanggal ang papel, pinunit niya iyon at itinapon sa malayo. Nang lingunin siya ng bata, nginitian niya ito.

"Was that yours?" Turo niya sa sapatos.

Tumango lang at bata at naghanap naman si kian ng panungkit para makuha ang sapatos. Madumi na ito at basang basa pa.

"You take care of the kid," kumamot si kian sa ulo. "May bibilhin lang ako."

Kinausap ko lang ang bata at nagtanong ng kung ano ano. Kaysa naman maging awkward din kami, diba?

"Hinahayaan mo silang ganyanin ka?" Tanong ko.

Umiling siya. "Mahirap lang po kami."

Tumango ako. Nakuha ko na agad ang gusto niyang iparating. Iba na ang panahon ngayon, pera na ang nagkokontrol sa buhay. Napaangat ang tingin ko nang bumalik na si kian, may dala itong mineral water at box naman sa kabilang kamay.

Kinuha niya ang sapatos at binuhos ang tubig doon para matanggal ang mga dumi. When I looked at him, a smile automatically spreads across my face. There's something about him that feels so genuine... Maybe that's why I find it so hard to let him go. He has this incredible side to be pure, genuine, and completely truthful.

It's just something about him that I can't resist.

Binuksan niya ang box at may sapatos ito sa loob. Oh, wow... I do not know what to feel. He gave the kid a pat and smiled.

"Let's go, we will buy some food." Sambit niya at kinuha ang bag ng bata.

Nakarating kami sa isang convenience store. Binilhan niya ng ice cream at mga ibang pagkain ang bata.

"Nag grocery sa seven eleven." Bulong ko.

"Talking could not help me, you know?" Sambit niya habang nakatingin sa isang gatas.

Nang magbabayad na kami sa counter, biglang nag ring ang cellphone ni kian. Inabot niya saakin ag card niya bago lumabas.

"Asawa niyo po, ma'am?" Tanong ng kahera.

"Ha? Hindi po! Bata pa ho ako." Tanggi ko kaagad. Napatingin pa ako sa bata na tumatawa. Akala ba nila anak ko ito at asawa ko si kian?! Anak ng talong!