"ကိုကို့အင်္ကျီတွေပေး ကလေးကိုင်ထားပေးမယ်~"
"ရပါတယ်ကလေးရဲ့ ကလေးကအပင်လေးတွေသွားကြည့်ချင်ကြည့်လေ~"
"ကိုကိုနဲ့အတူတူသွားကြည့်မှာ အခုစောင့်နေမှာ~"
"ဟုတ်ပြီ အဲ့တာဆို ကိုကိုရေမြန်မြန်ချိုးလိုက်မယ်နော်~"
"ဟုတ်~"
ရေချိုးနေတဲ့ထယ်ယောင်းအနားမှာ ဂျောင်ကုကထီးဆောင်း
ထယ်ယောင်းအဝတ်စားတွေကိုင်ရပ်စောင့်နေကာ
ထယ်ယောင်းရေချိုးပြီးတာနဲ့ အတူတူအိမ်ပြန်ခဲ့ကြပြန်ပြီ~
"ကိုကို ဝတ်ပြီးသားအဝတ်စားတွေကိုမလျှော်ဘူးလား~"
"လျှော်တဲ့ဟာလဲလျှော်တယ် မလျှော်တဲ့ဟာလဲမလျှော်ဘူး~"
"အကုန်လျှော်ပါလားကိုကိုကလဲ~"
"ပျင်းတယ် အဝတ်လျှော်ရတာကြီးက
စက်နဲ့ကမဟုတ်နဲ့~"
"အဲ့တာဆိုကလေးလျှော်ပေးမယ်လေ~"
"မလျှော်နဲ့ ကလေးပင်ပန်းမယ်~"
"အဲ့တာဆိုကိုကိုမပျင်းနဲ့လေ~"
"အင်းပါ ကိုကိုမပျင်းတော့ပါဘူးနော်~"
ထယ်ယောင်းက အဝတ်စားမလျှော်တတ်တာမို့
တော်ရုံနဲ့အဝတ်စားမလျှော် လျှော်ရင်လဲဆပ်ပြာမပြောင်
ဂျေးမပြောင်နဲ့ပါ့~
"ကိုကိုတို့ မင်္ဂလာအိမ်မှာအလုပ်ပြန်သွားကူသင့်တယ်ထင်တယ်နော်ကလေး~"
"ခနနေသွားကူမယ်လေ~"
"ဟုတ်ပြီ..မွ...ရေချိုးဦးမှာလားကလေး~"
"ချိုးမှာ ချွေးတွေထွက်နေပြီ~"
ညနေစောင်းအချိန် ရေပြန်ချိုးပြန်တဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းကကွပ်ပျစ်ကနေထိုင်ကြည့်နေပြီး
ထင်းနေအောင်မြင်နေရတဲ့မက်မွန်သီးလေးကိုအသည်းယားလို့မဆုံး~
"ကိုကို့မျက်လုံးကြီးကျွတ်ထွက်လာဦးမယ်နော်~"
"ကျွတ်ရင်လဲ ကလေးတင်ပါးမှာသွားကပ်နေမှာဘဲ~"
"ကိုကိုက တကယ်နှာဘူးကြီး~"
"ကလေးတစ်ယောက်တည်းကိုဘဲဘူးတာပါ~"
BẠN ĐANG ĐỌC
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
💜26💜
Bắt đầu từ đầu
