ဂျောင်ကုကိုအိမ်လိုက်ပို့ပြီးနောက်ထယ်ယောင်းက
မင်္ဂလာအိမ်မှာအလုပ်ကူကာ ဂျောင်ကုအိမ်ဆီပြန်လာချိန်
ဂျောင်ကုက မျက်ရည်မျက်ခွက်~
"က...ကလေး ဘာဖြစ်တာလဲ ကိုကို့ကိုပြော~"
"ဟင့်အင်း...ဟင့်~"
"ကိုကိုပြန်လာတာနောက်ကျလို့လားကလေး ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော် ကလေးလေးကိုအကြာကြီးပစ်ထားမိသွားတယ်~"
"ဟင့်...အီးးဟီးးး~"
"အင်းပါ~နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး ကိုကို့ကလေးလေးကို
ပစ်မထားတော့ပါဘူး~"
သူ့ကိုပြန်လက်ခံပြီးနောက်ပိုင်းအရမ်းကိုမှ
အထိမခံအပြောမခံ အချော့ကြိုက်လေးဖြစ်လာတဲ့ဂျောင်ကုက အသက်29နှစ်အရွယ်ယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့တောင်မတူ~
*ကလေးတစ်ယောက်တည်းအများကြီးသန်မာခဲ့ပြီးပြီဘဲ
အခုကိုကို့ရှေ့မှာ အရှိကိုအရှိအတိုင်းနေလို့ရတယ်~*
"မွ~တိတ်တော့နော်ကလေး အများကြီးငိုရင်မောနေလိမ့်မယ်~"
"ငိုတော့ဘူး~"
"ဟုတ်ပါပြီ မျက်နှာသစ်မလားကလေး
ကိုကိုသစ်ပေးမယ်~"
"ဟုတ်~"
"ကိုကို့ကလေးလေးကလိမ္မာလိုက်တာ..မွ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုရဲ့ပါးပြင်နုနုကို
အားပါးတရဖိနမ်းပြီးနောက် ရေချိုးကန်ဆီပွေ့ချီသွားကာ
မျက်နှာသစ်ပေးရတယ်။
"ကိုကိုလဲညစ်ပတ်နေပြီရေချိုးသွားလိုက်ဦးမယ်ကလေး~"
"ဒီမှာဘဲချိုးလိုက် ရေကန်ကိုမသွားနဲ့တော့~"
"သွားရမှာပေါ့ကလေးရဲ့ ဒီရေတွေက ကလေးအတွက်ကိုကိုခပ်ထားပေးတာလေ ကိုကိုကဟိုမှာသွားချိုးရမှာ~"
"အဲ့တာဆိုကလေးလဲလိုက်မှာ~"
"အွန်း လိုက်ခဲ့လေ ထီးယူဦး နေပူတယ်~"
"ဟုတ်ကဲ့~"
ဂျောင်ကုက အိမ်ပေါ်တက်ထီးယူပြီးပြန်ဆင်းလာတာနဲ့
ထယ်ယောင်းကဖိနပ်စီးပေးကာ သူ့အိမ်ကိုသွား
အဝတ်စားယူပြီး ရေချိုးရာနေရာဆီသွားကြလေရဲ့~
ANDA SEDANG MEMBACA
~~Mask~~{Complete}
Fiksyen Peminatဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
💜26💜
Mula dari awal
