"ဟုတ်ပါတယ် အစ်ကိုပြောတာမှန်ပါတယ်~"
ထယ်ယောင်းရဲ့စကားအဆုံးမှာတော့ ဂျောင်ကုတစ်ယောက်
စိတ်ကောက်ကာ ထထွက်သွားပြီမို့
ထယ်ယောင်းကနောက်ကပြေးလိုက်ရတယ်။
"ဟာ ဂျောင်ကုကဘာဖြစ်သွားတာလဲ~"
"သူတို့ကိုကြည့်ရတာ သိပ်မရိုးဘူး~"
"ကလေး ကလေးစောင့်ပါဦး~"
"မလာနဲ့ သွား~"
"မသွားချင်ပါဘူး ကလေးနားမှာဘဲနေမှာ~"
ထွက်သွားတဲ့ဂျောင်ကုကိုထယ်ယောင်းမှီသွားပြီး
အနောက်ကနေ တစ်ကောက်ကောက်လိုက်ချော့နေဘေမဲ့
ဂျောင်ကုကအချော့မခံ~
"ကိုကိုကကလေးနဲ့ဘဲနေမှာ~"
"မနေနဲ့...ဟင့်..18နှစ်19နှစ် ကလေးမလေးတွေနားသွားနေ~"
"ဘယ်က18လဲကလေးရယ် ကိုကိုက
ကလေးကိုဘဲချစ်တာပါကွာ~"
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး..ဟင့်..ခနက ဟိုလူတွေပြောတဲ့စကားကို
ထောက်ခံနေပြီးတော့...ဟင့်~"
"သူတို့ပြောတာက မိန်းကလေးလေကလေးရဲ့
အဲ့တာကြောင့်ကိုကိုကထောက်ခံလိုက်တာ ကိုကို့ကလေးလေးကတော့ ယောကျာ်းလေးလေ~"
"............"
"ပြီးတော့ ကလေးက တကယ့်ကလေးလေးလိုဘဲအရမ်းနုတယ် အခုတောင် ကလေးလေးလိုငိုနေပြီလေ~"
"ကိုကိုနော်~"
"ဟဟ~မငိုနဲ့တော့နော်ကလေး မလှဘဲနေလိမ့်မယ်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်ထားကာ
မျက်ရည်လေးတွေသုတ်ပေးပြီးတော့
ဂျောင်ကုကစိတ်ကောက်ပြေသွားပြီမို့ ထယ်ယောင်းဝမ်းသာရတယ်။
"ကိုကို~"
"ပြောပါဗျ~"
"မင်္ဂလာအိမ်ကိုအခုမသွားချင်တော့ဘူး~"
"အဲ့တာဆို ကိုကိုအိမ်လိုက်ပို့မယ်လေ
ပြီးရင်ကိုကိုက အလုပ်ပြန်လာကူပေးလိုက်ဦးမယ်~"
"ကလေးကကိုကိုအတူတူနေချင်တာ~"
"အလုပ်မကူလို့လဲမကောင်းဘူးထင်တယ်ကလေးရယ်~"
"အဲ့တာဆို ကိုကိုခနလာကူလိုက်~"
"ဟုတ်ပြီ အဲ့တာဆို အခုအိမ်လိုက်ပို့မယ်~"
BẠN ĐANG ĐỌC
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
💜26💜
Bắt đầu từ đầu
