SIRLAR&ÖLÜM

Kabus

  Torpidodaki silahını çıkarıp bazı şeyleri kontrol edip kullanıma hazır olduğundan emin oldu. Silahı sıkıca kavradı ve eve doğru koşar adımlar ile yürüdü. Adım adım daha da yaklaştı, yaklaştı ve yaklaştı. Yaklaştığındaysa yavaşladı ve adımlarını duyulmayacak kadar hafifleştirdi.

  Kalbi derinlerden çıkıp fırlayacakcasına hzılı atıyordu, zıplıyordu adeta. Nefesini ne kadar ısmış olsa da hızından heyecanına hepsi duyuluyordu. Gözlerindeki sevinç ve ümit ona garip bir enerji verdi.

  Bir kısmı taze kan ile kaplı kulbunu sıkıca kavradı. Ne kadar elini kirletmemeye çalışsa da elinde soğuk ve ıslak kanı hissetti. Bu sefer daha da sıkı kavrayıp yavaşça döndürdğ kulbu, yavaşça ittirdi.

  Onu karşılayan oturma odası oldukça temiz ve düzenli görünüyordu, tıpkı her zamanki gibi. Yanı başındaki kitaplık, koltuklar, açık gri halı, hepsi temiz ve herhangi bir gariplik belirtisi ya da kan lekesi yoktu.

  Ta ki başını eğip yere bakana kadar. Beklediği gibi büyük ölçüde kan, sanki bir kan torbası ya da bir ceset sürüklenmiş gibi koridorun soluna doğru bir yol uzanıyordu.

  Birkaç derin nefes alıp silahın üzerindeki tutuşunu sıkılaştırdı, ayaklarını ileri sürükledi. İçindeki bitmeyen hatta gitgide daha da artan heyecan bu durumu ona zevkli kılıyor, birkaç adım daha ileri gitmek için can atıyordu. Kalbinin hızlı ritmi nerdeyse başını döndürüyordu. Kendini bir rüyada gibi hissetti o an.

  O bunu yapacağına dair söz vermişti, sözünde de duruyor ve kimseyi başta kendini hayal kırıklığına uğratmamak için canı pahasına uğraşıyordu.  Henüz herşey açığa kavuşmuş olmamasına rağmen sadece olacağı hissi bile onu gururlandırıp mutlu ediyordu.

  Her adımda nefesi daha da hızlanıyor, kalp atışları bu sessiziliğin ortasında net duyulacak kadar yükseliyordu adım attıkça, daha da yaklaştıkça. Elindeki silahı daha da kavradı her adımda. O kısa ve geniş koridor ona uzun ve dar bir köprü gibi geldi o an, sonunda ne olursa olsun farklı bir noktada olacakatı artık.

  Onu görmeyi rahatsız etmeyen hatta görmek için can attığı kan izlerini takip etti. Göreceği manzara ne kadar korkunç olursa olsun, bu neredeyse onun yaşam amacı haline gelmilşti artık.

  Silahın namlusunu biraz daha yukarı doğrulltu koridorun sonunu dönmeden önce. Kendini en kötü ihtimale hazırlamıştı. Silahı daha da sıkı kavrayıp büyük ve hızlı bir adım attı önünü dönerek. Silahı göreceği ilk şeye doğrulttu.

  Beklediği gibi kanın kaynağı olan, ölü ya da canlı kestiremediği bir beden uzanıyordu koridorun sonunda. Kanlar içinde yatıyordu.

  Bir an herşeyi bırakıp onun için acımak gelmişti içinden, güçlü bir empati hissediyordu ama o düşüncelere teslim olmadı. En azından hala hayattaysa diye durumunu kontrol etmeli ve yapabilirse onu kurtarmalıydı ama onun gözleri başkasını arıyordu.

  Tüm bunların suçlusu, fail neredeydi? Manzara beklediğinden eksik geldi gözüne, herşey umduğu gibi değildi. En azından şimdilik.

  Namluyu yavaşça indirip etrafına baktı, ileri değri yavaş ve temkinli birkaç adım attı. Etrafına bir göz gezdirdi ama oradan pek uzaklaşmadı. Bütün evi arayıp  umduğunu bulmak istedi. Ama adımlarını sakındı. Önceliklerini gözden geçirdi ve en mantıklısı olan yapabilirse yaralıyı hayatta tutmaktı şuan.

  Bu evde bir ceset ya da yaralı bulunması onun için yeterli bir kanıttı şimdilik, değerli bir kanıt. Bundan sonra daha da ciddiye alınacak bir davaya dönüştü, şüphelerini haklı çıkaran bir davaya.

  Etrafta kimse olmadığından emin olduktan sonra hızla yerde yatan kişiye doğru koştu. Yüzü saçlarıyla kaplı sağ tarafına dönmüş yatıyordu. Uzun saçları, kıyafetleri ve vücudu onun bir kadın olduğunu gösteriyordu.

  Yanı başına diz çöküp bir ümit ile bileğini parmaklarının arasına aldı ilk olarak. Yavaş bir ritimle de olsa hala kalbi atıyordu. Bu onu az da olsa rahatlattı.

  Başını kaldırıp etrafına bakındı. Aradığı şeyi bulunca hemen kavradı ve kapağını açtı. İlk yardım için gerekli herşey vardı içinde. Ne yapabileceğini öğrenmek için önce yaralı kadına baktı. Sorunun ne olduğunu kestirmeye çalıştı.

  Tüm vücudu kanla kaplı olduğundan anlamak zordu. Daha iyi görebilmek için vücudunu kendisine doğru çevirdi zayıf bedeni. Görünüşe göre çok derin bir yarası yoktu. Ama oldukça fazla sayıda hafif,bazıları da ciddi yaraları vardı. Anlaşan kan kaybından ya da yorgunluktan bilincini kaybetmişti.

  Durmunun çok ciddi olmaması onu biraz da olsa rahatlatmıştı ama bu onun aklına bazı korkunç ve müthiş fikirler getirdi. Bir an büyük bir nefret ve tiksinti hissetti.

  Eğer hala yaşıyor ve çok derin yaraları yoksa bu belki de onun işini çabuk yapmadığını gösteriyordu. Belki de işkence ile, yavaş yavaş öldürüyordu kurbanlarını. Belki de uzun süreler içinde olabilecek en acı şekilde onlara işkence çektiriyordu onlara...

  Belki de daha fazlası için geri dönecekti bu yüzden elini çabuk tutmalıydı.

  Ambulansı aramak için eli telefonuna uzandı ama içini bir merak duygusu sardı o an. Yüzünü görmek istedi. Elini ter ve kan yüzünden yüzüne yapışmış saçlarına uzattı. Yumuşak saçını yüzünden nazikçe uzaklaştırdı.

  Kendine gelip herşeyi algılaması birkaç saniyesini aldı. Gözleri kocaman açılıp nefesi hızlandı. Hatta kendini biraz geriye attı. Durumu anlamak için kendine birkaç saniye hatta belki dakika verdikten sonra öncesinden daha da yaklaşıp yüzüne daha yakından baktı.

  Eli ayağına dolandı o an, afalladı. Neler olduğunu anlamakta güçlük çekiyordu. Kafası aynı zamanda korku, üzüntü, kızgınlık ve merak ile dolup taştı. Ne yapacağını ne hissedeceüini bilemedi hatta hangi hissin hakim olması gerektiğini bilemiyordu bu yüzden çaresizlik hissetti.

  Öylece durmak yerine bir şeyler yapması gerektiği dürtüsü ile harekete geçti. Ama elleri titriyor, ne yapması gerektiğini bilmiyordu, aslında unutmuştu o an düşünemedi çünkü.

  Bir an bunun sadece bir hayal ya da rüyadan ibaret olmasını istedi. Uyanmak ve yüzünü yıkamak bu anın da birkaç saat sonra unutacağı bir kabus olmasını istedi...