"ပြန်မှာပါကလေးရဲ့ တစ်ခုခုဆို ကိုကို့ကိုခေါ်လိုက်နော်~"
"သွားစမ်းပါ သွားမယ့်အရေးမသွားဘဲလေရှည်...အား!''
"ကလေး!"
ရေစိုနေတဲ့မြေပြင်ကြောင့်ချော်လဲသွားတဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းကအမြန်ထိန်းဖက်ပေးလိုက်ဘေမဲ့
သူပါချော်လဲသွားတာမို့ နှစ်ယောက်သားမြေပြင်ပေါ်ထပ်လျှက်~
"ခ...ခဗျား~"
"နာသွားသေးလားကလေး ဘယ်နားနာသွားလဲ~"
"မ..မနာဘူး ဖယ်တော့~"
"ကိုကိုထူပေးမယ်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုဖက်လျှက်
ထလိုက်တာမို့ ဂျောင်ကုတစ်ယောက်
မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲနေပြီး ရင်ခုန်သံတွေကလဲတဒိတ်ဒိတ်~
"ရ..ရပြီ ခဗျားသွားတော့~"
"ဟုတ်ပြီ ကိုကိုသွားတော့မယ်
ခြံတံခါးကိုသေချာပိတ်ဦးနော်~"
"အင်းပါ သွားမယ့်ဟာသွား~"
ဂျောင်ကုကိုစိတ်ပူနေဘေမဲ့ ထယ်ယောင်းက
သူ့အိမ်အသစ်လေးကိုပြန်ကာ လုံခြုံတဲ့အခန်းထဲ
ရေမြုပ်မွေ့ရာ ဇာခြင်ထောင်နဲ့စောင်လေးခြုံကာ
အေးအေးချမ်းချမ်းအိပ်လေပြီ~
*ကလေးနဲ့အမြန်ဆုံးအဆင်ပြေချင်ပြီကွာ~*
ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုနဲ့ အဆင်ပြေစပြုလာပြီမို့
အရင်လိုစိတ်ဆင်းဆင်းရဲရဲမအိပ်ရတော့ဘဲ
အရမ်းစိတ်ချမ်းသာပြီး မနက်အစောကြီးထကာ
ဂျောင်ကုအိမ်သို့~
"အစောကြီးပါလားကိုလူချော~"
"ဟုတ်တယ်အဒေါ်ရေ အလုပ်ကြိုးစားရမယ်လေဗျာ~"
"နင်က သားနဲ့မယားနဲ့ဆိုတော့ကြိုးစားရမှာပေါ့~"
"ဟားဟား~"
မနက်စောစောစီစီဂျောင်ကုအိမ်အလုပ်လုပ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကို အဒေါ်ကြီးတွေကစနှောက်နေကြပြီး
ထယ်ယောင်းကလဲရယ်မောလို့~
"ဟိုလူရီး မနက်စာလာစားလာ ရေဘဝဲထမင်းကြော်လုပ်ထားပေးတယ်~"
"ဒါလေးတွေရွှေ့ပြီးရင်လာမယ်နော်ကလေး~"
"အခုပူတုန်းလာစား အလုပ်ကပြီးမှလုပ်~"
BẠN ĐANG ĐỌC
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
💜22💜
Bắt đầu từ đầu
