bir gece yarısı karşılaştığım kelimeler

5,4,3,2,1, uyan

üzme, bırak yıldızları dağılsın
kalemin eskisinden daha kuvvetli şimdi
cümlelerinde kullanılan her metafor
bilinçdışıydı deriz
a n l a y a m a y a n l a r a
ve ekleriz
"büyüyoruz ama daha zeki değiliz dünden"
inanırlar, hep inandılar
birbirini tanımak istemeyene "tamam" kâfidir
bende en güzel kahkahamı bir bakışa saklıyorum
"cevabını beklemeyenlerin sorularını duymazdan gel" dedim kendime
sonra uyandım
gökyüzü neden mavi?
bu zamana kadar mor sanırdım oysa ki! kanmışım
yıldızları dağıtanları haklı çıkardım
peki sen tüm o soruların cevabını bulabildin mi?
cevap veren gölgelere rast geldin mi?
ışığımı kaybettiğimden beri gölgelere ulaşamıyorum
sana birkaç kelime bırakıcam
üzme, bırak yıldızları dağılsın
sorularını artık gölgeler değil ruhlar cevaplasın
ve en samimi gülümsemeni takın yüzüne
fısılda "artık bende sizden biriyim"
ve duy beni
bu bir şiir değil!
kendini imha etmek üzere olan karmakarışık bir zihnin içinde
bir anlamı olan son kelimeler sadece
göğe övgü yağdırırken yere bastığını unuttun
bende kanatlarımı sana hiç göstermedim.