bir gece yarısı karşılaştığım kelimeler

anne, adım ne?

daha söylediklerimi anlayamıyorken

söyleyemediklerimi anlamanı bekledim sizden

insanlardan uzaklaşmamın ilk durağıydı burası

sesleri duydum sonra sağır oldum

kapattım zihnimi gerçeklik boyutuna

bir kapı açıldı, beyaz

"tüm renklerin annesiyim" dedi

"benim de annem olur musun?" dedim

o gün renk oldum

göğü boyayanların arasına dahil ettiler beni

aşağı baktığımda yine gördüm sizleri

bu sefer kör oldum

sesimi kullandım görmek için renkleri

"büyüdüğünde geçer hevesin" dediler

heves dedikleri tüm hayatımdı oysa ki

bende dilsiz oldum

kapandı ışıkları göğün, beyaz ağladı

karanlığa alış dediler

dayanamadım, kanadım

akan damlalar saçıldı tüm göğe

onlara yıldız dediler

bana süpernova

sonsuza kadar sönmeden önce

adımı haykırmak istedim

geçen zamanı anımsadım, ağladım

kapı o anda ilk kez açıldı

gelen beni göremedi

sadece "yıldızlar bu gece çok parlak" dedi

patlamadan önceki son mirasımdı bu

gülümsemem söndü yüzümde

gözlerimi kapadım

adımı hatırlamıyorum, sahi aklım kimin yanında

kaldı?