Bir Sayfa Mucize

7.Bölüm: Tuzla buz.

Selam. ^^

Nasılsınız?

Bölüme bol bol yorum yapar mısınızz? Kanaldakiler olanları biliyordur, ufaktan bir morale ihtiyacım var. ^^

Hem bu bölüm için ilk kez bir şey denedimmm. Yorumlamadan geçmeyin lütfen. Hem bence çok tatlı bir bölüm oldu. ))

Keyifli okumalar dilerim.♡
__

7.Bölüm: Tuzla buz.

'Her notada bir keder, beni öldürmek için.'
_

Araladığım perdeyi geri kapatırken Renat'ın sesi kulağıma ilişti.

"Alin, ne oluyor?"

Gergin bir nefes alıp arkamı döndüm, o da ayaktaydı ve meraklı gözleri benim ne yaptığımı izliyordu.

"Annem geliyor." dedim, gerginlikten kesik kesik nefesler almaya başlamıştım. "Ve seni burada görmemeli."

"İyi." dedi gayet olağan bir tavırla. "Tamam, ben gideyim."

O üzerimde beklettiği kararsız ve garipseyen bakışlarını benden ayırıp salondan çıkarken ben öylece yerimde durmaya devam ettim. Aniden yaşadığım farkındalıkla peşinden koşup kapıda yakaladım.

"Hayır, hayır. Dur." Anlam veremeyerek bana baktığı için açıklama yapma gereksinimi duydum. "Annem yakınlarda, çıkarsan karşılaşırsınız. Ben bu riski alamam."

Bir elim boğazıma öteki elim belime giderken etrafa bakınmaya başladım, aradığım yöntemi evin duvarlarında bulabilecekmişim gibi.

"Alin, karşılaşırsak ne olacak? Yanlış bir şey yapmıyoruz ki, çekil."

Eli kapı koluna gidince kolunu tutup engelledim.

"Hayır, Renat." Kendimi sakinleştirmeye çalıştım. "Bak, tamam. Yirmi üç yaşında biri için bu çok uçuk ve saçma bir durum gibi gelebilir sana ama annemi tanımıyorsun. Bana dünyayı dar eder, lütfen."

"Ne yapacak en fazla?" diye sorduğunda umarsız görünüyordu.

Kolundan tutup onu içeriye doğru iteklemeye başladığımda ne olduğunu anlayamıyordu. "Alin, n'apıyorsun?" Bense bir kapıya bir Renat'a bakıyordum. "Dur, ayakkabılar!"

Elimi çektim, Renat gidip ayakkabılarını aldıktan sonra onu odama götürdüm.

"Ne yapacağız şimdi?"

"Ben gidip annemin görünürde olup olmadığına bakacağım. Eğer orada değilse sen çıkarsın."

"Ya oradaysa?"

"Biraz bekleyeceksin Renat!" diye emrettim. "Hem anlarsın zorla tutulmanın nasıl bir şey olduğunu."

"Ben seni odama atmamıştım." dedi alayla.

Onun yüzündeki tebessüme karşılık ben hayret içindeydim.

"Atsaydın?"

Güldü.

"Kellemi alırdın."

Gözlerimi devirerek ben de güldüm.

"Alırdım."

Elimi kapı koluna götürür götürmez dış kapının zil sesi kulaklarımda çınladı. Dudaklarımdaki gülüş bir an içinde kayboldu ve bakışlarım tekrar Renat'ın üzerinde durdu.