"ဟူးး ပင်ပန်းလိုက်တာ အပန်းဖြေအိမ်ကိုသွားမယ်~"
"ဟိုလေceo ဂျောင်ကုကနေလဲသိပ်မကောင်းသေးဘူး
ပြီးတော့ceoကိုလဲကြောက်နေတာလေ~"
"ရတယ်မောင်း သူ့အကြောင်းငါအသိဆုံးဘဲ~"
"အာ..Nae~"
ဂျောင်ကုအကြောင်းနှောကြေနေတဲ့ထယ်ယောင်းက
အပန်းပြေအိမ်ကိုသွားတဲ့အချိန်မှာ ဂျောင်ကုကသူ့ကိုတွေ့လို့
ပျော်သွားဘေမဲ့ အရင်လိုပြေးမဖက်ရဲ~
"ကိုကို့ဆီလာပါဦးကလေးရဲ့ ကိုကိုအရမ်းပင်ပန်းနေလို့~"
"ဟင်??"
"လာပါဦး ကိုကိုညောင်းနေပြီ~"
လက်ဆန့်တန်းကာ စကားချိုချိုလေးနဲ့ခေါ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် ဂျောင်ကုကြောက်ကြောက်နဲ့အနားကပ်သွားရာ
သူ့ကိုကြင်ကြင်နာနာဖက်လာလို့ ကလေးတစ်ယောက်လိုငိုချမိတဲ့ဂျောင်ကု~
"ဟင့်...အီးးးဟီးးး~"
"ဘာလို့ငိုတာလဲကလေးရဲ့ ဘယ်နားကနာလို့လဲ
ကိုကို့ကိုပြော~"
"ဟင့်အင်း...အီးးဟီးးး~"
"အင်းပါ အင်းပါ ကိုကိုမမေးတော့ပါဘူး~"
ထယ်ယောင်းက ငိုနေတဲ့ဂျောင်ကုကိုပွေ့ချီသွားပြီး
အိပ်ယာပေါ်သွားချပေးကာ သူပါဝင်လှဲရင်းဖက်ထားပေးတော့မန်နေဂျာနှစ်ယောက်လဲမျက်လုံးကိုပြူးလို့~
"ကိုကို..ဟင့်..စိတ်မဆိုးတော့ဘူးလားဟင်~"
"မဆိုးတော့ပါဘူး စိတ်မပူနဲ့တော့နော်...မွ~"
"ဟင့်...ကလေးအနမ်းခန်းမရိုက်တော့ဘူးကိုကို~"
"ရိုက်ရမှာပေါ့ကလေးလေးရဲ့ ဟိုနေ့က
ကလေးနမ်းနေတာကိုရုတ်တရက်မြင်လိုက်ရတော့
ကိုကိုကသဝန်တိုသွားတာလေ~"
"တကယ်လားဟင်~"
"တကယ်ပေါ့ ဒါဘေမဲ့အခု ကိုကိုစိတ်ထိန်းထားပါတယ်
ကလေးကရုပ်ရှင်မင်းသားတစ်ယောက်ဆိုတာကိုလဲ
ခေါင်းထဲထည့်ထားတယ်~"
ထယ်ယောင်းရဲ့ချိုမြိန်တဲ့အလိမ်အညာစကားတွေကို
အစစ်အမှန်ထင်သွားတဲ့ဂျောင်ကုက
ရင်ခုန်ပျော်ရွှင်ကာ ထယ်ယောင်းရင်ခွင်ထဲပိုတိုးဝင်နေသေး~
YOU ARE READING
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
