ေဂ်ာင္ကုအေၾကာင္းေနွာေၾကေနတဲ့ထယ္ေယာင္းက
အပန္းေျပအိမ္ကိုသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဂ်ာင္ကုကသူ႔ကိုေတြ့လို႔
ေပ်ာ္သြားေဘမဲ့ အရင္လိုေျပးမဖက္ရဲ~
"ကိုကို႔ဆီလာပါၪီးကေလးရဲ့ ကိုကိုအရမ္းပင္ပန္းေနလို႔~"
"ဟင္??"
"လာပါၪီး ကိုကိုေညာင္းေနၿပီ~"
လက္ဆန္႔တန္းကာ စကားခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ေခၚေနတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔အနားကပ္သြားရာ
သူ႔ကိုၾကင္ၾကင္နာနာဖက္လာလို႔ ကေလးတစ္ေယာက္လိုငိုခ်မိတဲ့ေဂ်ာင္ကု~
"ဟင့္...အီးးးဟီးးး~"
"ဘာလို႔ငိုတာလဲကေလးရဲ့ ဘယ္နားကနာလို႔လဲ
ကိုကို႔ကိုေျပာ~"
"ဟင့္အင္း...အီးးဟီးးး~"
"အင္းပါ အင္းပါ ကိုကိုမေမးေတာ့ပါဘူး~"
ထယ္ေယာင္းက ငိုေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကိုေပြ့ခ်ီသြားၿပီး
အိပ္ယာေပၚသြားခ်ေပးကာ သူပါဝင္လွဲရင္းဖက္ထားေပးေတာ့မန္ေနဂ်ာႏွစ္ေယာက္လဲမ်က္လံုးကိုျပဴးလို႔~
"ကိုကို..ဟင့္..စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးလားဟင္~"
"မဆိုးေတာ့ပါဘူး စိတ္မပူနဲ႔ေတာ့ေနာ္...မြ~"
"ဟင့္...ကေလးအနမ္းခန္းမရိုက္ေတာ့ဘူးကိုကို~"
"ရိုက္ရမွာေပါ့ကေလးေလးရဲ့ ဟိုေန့က
ကေလးနမ္းေနတာကိုရုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရေတာ့
ကိုကိုကသဝန္တိုသြားတာေလ~"
"တကယ္လားဟင္~"
"တကယ္ေပါ့ ဒါေဘမဲ့အခု ကိုကိုစိတ္ထိန္းထားပါတယ္
ကေလးကရုပ္ရွင္မင္းသားတစ္ေယာက္ဆိုတာကိုလဲ
ေခါင္းထဲထည့္ထားတယ္~"
ထယ္ေယာင္းရဲ့ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အလိမ္အညာစကားေတြကို
အစစ္အမွန္ထင္သြားတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
ရင္ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္ကာ ထယ္ေယာင္းရင္ခြင္ထဲပိုတိုးဝင္ေနေသး~
"ကိုကိုထမင္းစားခဲ့ၿပီးၿပီလား~"
"မစားခဲ့ေသးဘူး ကေလးကေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကို
ကိုကိုက ဘယ္လိုလုပ္စားဝင္ႏိုင္မွာလဲ~"
"မေန့ကေတာ့မလာဘဲနဲ႔~"
"အဲ့တာက ကိုကိုစိတ္မၿငိမ္ေသးလို႔ပါ~"
YOU ARE READING
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
