New Girl Secrets [Dutch]

hoofdstuk 22

POV: Noah

Langzaam zak ik op de grond terwijl ik mijn hand tegen de wond op mijn buik duw. ik zie dat Belle naar me toe komt kruipen maar voor ze er is word ze ruw beet gepakt en van me weg getrokken. ik zie hoe ze een doek over haar mond krijgt en slap achter over valt. ik probeer op te staan maar de pijn is te erg ik kan me niet meer bewegen. de mannen lopen met Belle de kamer uit. een angstig gevoel besluipt me. angst dat ik het niet ga overleven, angst dat onschuldige mensen op deze school die onder schot worden gehouden, angst voor alle pijn die iedereen nu heeft maar vooral angst om wat ze met Belle gaan doen.

ik weet niet hoelang ik hier al zit, het voelt als uren maar het kunnen ook minuten zijn.
plots gaat de deur met een ruk open. snel wil ik opstaan om me te verdedigen maar ik zak weer op de grond. ik voel me zwak en zielig dat ik mezelf niet kan verdedigen. ik kijk op verwachtende dat de mannen terug zijn om het af te maken, maar als ik op kijk zie ik een man van middelbare leeftijd die mij bezorgd aan kijkt. "wat is er hier gebeurd?" vraagt hij terwijl hij mij omhoog helpt en op een stoel zet. "er kwamen mannen in zwarte pakken met pistolen, en ze namen een meisje waar ik heel veel omgeef mee" even zie ik iets van een glimlach op het gezicht van de man maar die verdwijnt weer zo snel als die verscheen. ik snap niet wat er te lachen valt maar besteed er verder geen aandacht aan aangezien de man weer begint te praten. "hoe hete het meisje?" ik kijk hem achterdochtig aan. "waarom wilt u dat weten bent u van de politie? of bent u een van hen?" de man schut zijn hoofd. "ik ben Belle haar vader, dus alsjeblieft zeg me of je Belle bedoelde!" " ja ik bedoelde Belle" zeg ik dan zacht, mijn keel is droog en mijn wereld begint te duizelen. "jongen? gaat het?" vraagt de man. ik reageer niet meer ik heb niet de energie om te reageren. ik til mijn hand op een laat de man mijn wond zien. dan word alles zwart......

"hij was voor het laatst bij Belle, hoe weet je dat hij haar niet gewoon in de val heeft gelokt?!?!?" "nee dat kan niet hij klonk alsof hij er kapot van was dat hij Belle kwijt is geraakt." "hoe weet je dat het niet nep was? het gaat hier wel om onze dochter he!!" waar ben ik en wie zijn er aan het discussiëren? ik wil mijn ogen open doen om te kijken wie het zijn maar ik kan de kracht niet vinden om het te doen. "dat weet ik en ik maak me ook echt zorgen geloof me, maar het is te verwachten in de wereld waar wij in leven" sust de ene stem. "ja maar dat hoeft niet te betekenen dat je niet je best hoeft te doen om haar te vinden!!! wie weet wat ze allemaal met haar doen!!!" roept de andere stem hysterisch uit. "Antonio doe nou even rustig het komt goed, mijn mannen zijn alles aan het door zoeken." na die zin blijft het stil. weer probeer ik mijn ogen te openen en dit keer lukt het. langzaam kijk ik de kamer rond. het is een witte kamer met een aantal bedden er in. snel ik wil ik recht op zitten als alle herinneringen van wat er gebeurt is maar met een kreun laat ik me weer vallen. beide hoofden draaien mijn kant op. de twee mannen lopen mijn kant op en komen bij mijn bed staan. "je moet rusten jongen, je had een lelijke schot wond. je hebt geluk gehad." ik kijk de mannen aan. "waar ben ik!? wie zijn jullie!? waar is Belle!?" als ik langer naar de mannen kijk komt een van hen me bekend voor, maar ik kan het niet plaatsen. "je bent in ons huis we hebben je hier mee naar toe genomen om je te helpen. ik ben de vader van Belle, Arno en dit is mijn man Antonio, en helaas hebben we Belle nog niet gevonden." ik knik. nu weet ik weer waar ik de man van herken, hij heeft mij geholpen op school.

ik probeer weer recht op te zitten, maar weer lukt het niet. ik vervloek de pijn die ik heb in mijn buik. "jongen je moet echt rustig doen!" zegt Arno. "nee ik moet Belle helpen." de mannen kijken elkaar even glimlachend aan maar worden dan weer serieus. "we weten dat je dat graag, maar je moet nu eerst je zelf laten herstellen voor je Belle kan helpen." ik zucht. "hoe weten jullie nu dat ik dat zo graag wil?" de mannen kijken me lachend aan. " omdat je toen je bewusteloos was de hele tijd aan het mompelen was dat je Belle wou helpen, en nu net deed je het weer." beschaamt kijk ik weg. hoe kan het dat ik zoveel voor Belle voel in zo'n korte tijd? waarom is zij het enige waar ik aan kan denken? Ik wil mijn mond open doen om wat te zeggen maar er komen geen woorden uit mijn mond. ik draai mijn hoofd weg en sluit mijn ogen. " rust maar uit jongen zodra we meer weten waar Belle is laten we het je meteen weten. ik knik alleen maar te moe om nog wat te zeggen. langzaam suf ik in een diepe onrustige slaap.