"ဟုတ္...ဟင့္~"
"မငိုနဲ႔ေတာ့ ထေတာ့ ထႏိုင္ရဲ့လား~"
"ရတယ္ၪီးေလး ကြၽန္ေတာ္ထႏိုင္တယ္~"
"လာပါ ၪီးေလးတြဲေပးမယ္~"
ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကို
မန္ေနဂ်ာၪီးေလးကတြဲထူေပးကာ
အခန္းထဲပို႔ေပးရတယ္။
"ဘာမွမေတြးဘဲ အနားယူေတာ့ လိုအပ္တာရိွရင္ဖုန္းေခၚခဲ့~"
"ၪီးေလးမွာ ကေလးရိွလားဟင္~"
"အြန္း သံုးေယာက္ရိွတယ္ သားတစ္ေယာက္နဲ႔
သမီးႏွစ္ေယာက္ အႀကီးဆံုးကသားေလ
အခုအထက္တန္းေျဖေနတယ္ ဘာလို႔ေမးတာလဲ~"
"သူတို႔ေတြအရမ္းကံေကာင္းတာဘဲ
သူတို႔မွာၾကင္နာတတ္တဲ့အေဖရိွတယ္~"
"ေလ်ွာက္မေတြးဘဲ အနားယူပါေတာ့ဆို~"
ေဂ်ာင္ကုကအားငယ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း
သူ႔ရဲ့အားနည္းခ်က္ေတြ လိုအပ္ခ်က္ေတြ
မျပည့္စံုမႈေတြကိုပိုေတြးရင္း ပိုအားငယ္တတ္တဲ့အက်င့္က
အရင္ကတည္းကဘဲ~
*ကိုကို႔ကိုခ်စ္တယ္ ကိုကိုျပန္ခ်က္လာေအာင္လဲႀကိဳးစားမယ္ ကိုကို႔ရဲ့ကရုစိုက္မႈကေနြးေထြးတယ္~*
သူ႔အတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ကရုစိုက္မႈေတြေပး
အခ်စ္ေတြေပးခဲ့သူကထယ္ေယာင္းျဖစ္ေနတာမို႔
ဟန္ေဆာင္ခဲ့မွန္းမသိဘဲ ခ်စ္မိသြားခဲ့တဲ့ေဂ်ာင္ကုပါေလ~
"ဒီေန့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ထလာတာေနာ္~"
"အင္းပါ သြားဖို႔ေစာေသးတယ္နားၪီး မနက္စာဘာစားမလဲ~"
"ပဲေခါက္ဆြဲစားမယ္ၪီးေလး~"
"အခုလုပ္ေပးမယ္ေနာ္~"
"ဟုတ္ကဲ့~"
မနက္အိပ္ယာထ ေရခ်ိဳးၿပီးတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
ခ်ည္သားဝမ္းဆက္ေလးနဲ႔ခ်စ္စရာေကာင္းေနေဘမဲ့
လည္တိုင္မွာေတြက ကိုက္ရာေတြနမ္းရာေတြနဲ႔~
"ကြၽန္ေတာ္ ပန္းပင္ေလးေတြေရေလာင္းၪီးမယ္ေနာ္ၪီးေလး~"
"အရမ္းအေအးမခံနဲ႔ေနာ္ က်န္မာေရးမေကာင္းရင္
အလုပ္ပ်က္လိမ့္မယ္~"
"ဟုတ္ပါၿပီ စိတ္မပူပါနဲ႔ေတာ့~"
တစ္ခ်ိန္လံုး တတြတ္တြတ္ေျပာေနလို႔နားညီးရေဘမဲ့
မုန္းလို႔ေျပာတဲ့စကားေတျြဖစ္မေနလို႔
ေဂ်ာင္ကုဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပန္းပင္ေလးေတြေရေလာင္းေလရဲ့~
YOU ARE READING
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
