Göz Ucu ( +18 )

Bölüm 27

Herkese selamlar geldim ve bölümü getirdim hazırsanız başlıyorum o zaman

Keyifli okumalar dilerim ️❤️

Telefonu kapatıp İnanç Alp'e baktım o da bana korkuyla bakıyordu "Babam yalanımı öğrenmiş" dedim gözlerim dolu bir şekilde "Tamam sakin ol korkma hiçbir şey olmayacak" gözyaşım yanaklarımdan süzülüp gitti "Bittik biz İnanç Alp" dedim çünkü bitirmişti babam.

Bu sefer net alacaktı beni "Bitmedik Peri'm yeni başlıyoruz bir şey olmayacak diyorum sana her şeyi anlatalım" bana güven veren gözlerle bakıyordu onaylar şekilde başımı salladım  "Tamam" dedim.

Her şeyimiz toplayıp evden çıktık, arabaya binip evin yolunu tuttuk, korkuyordum nasıl olacaktı ne diyecekti babam ve en önemlisi nerden öğrenmişti

Telefonumun çalmasıyla düşüncelerimi bir köşeye bıraktım arayan Meltemdi hemen açtım konuşmama izin vermeden "Özür dilerim Peri  kapı çaldı birden ne olduğunu anladım" ağlıyordu "Meltem tamam canım sakin ol senlik bir şey yok halledicem ben" dedim Meltem "Bir şey olmaz değil mi?" Derin bir nefes aldım "İnşallah" dedim sessizce, telefonu kapatım bu gün yanardağlar patlayacaktı, yer yerinden oynayacaktı, kalpler kırılacaktı ama kimse ölmeyecekti

İnanç Alp bana bakıyordu bense pencereden dışarı eve yaklaştıkça bedenimi bir korku kaplıyordu ne olacaktı ne yapacaktım her şey söylesemiydim , ya İnanç Alp'e bir şey olursa off beynim yanmak üzereydi

"Geldik Peri" İnanç Alp'in demesiyle yine daldığım hayallerden sıyrıldım, eve baktım ne çabuk gelmiştik öyle, korkuyla İnanç Alp'e baktım "İn sevgilim ben hep senin yanında olacağım" başımı salladım ve arabadan indim İnanç Alpte inip geldi "İnanç sen hiç gelmesen mi?" Dedim benim yüzümden ona bir şey olsun istemiyordum "Olmaz öyle artık bırakmak yok saklanmak yok her şeyi söyleyeceğim bitsin" elimi tutup eve doğru yürüdü bende onu takip ettim

Kapının önüne geldik elim ayağım titriyordu, İnanç sert bir şekilde kapıyı çaldı çok geçmeden kapıyı Aslı açtı, ilk benle İnanç Alpin eline baktı sonra "Geçin" dedi sakince geçtik, kapının yanında üç valiz vardı bunlar benim valizimdi

"Hoş geldiniz" sona gözü ellerimize kaydı "Bab.." İnanç Alp benim konuşmama izin vermeden konuşmaya başladı "Kenan amca biz bir birimizi çok seviyoruz ciddiyiz" dedi, babam hızlıca gelip İnanç Alp'e bir yumruk attı İnanç birden yere kapaklandı "Lan şerefsiz ben sana kızımı emanet ettim senin bu yaptığına bak" elimi tutup hızlıca beni arabaya sürükledi "Baba bırak İnanç iyimisin" babam kolumu o kadar sert tutmuştu ki bir türlü kurtulamıyordum ondan İnanç ayağa kalkıp diğer elimi tutu "Kenan amca bırak kızı" dedi

Babam daha çok sinirlendi ve beni birden çekip aldı "Sen kimsin lan bırak kızımın kolunu yoksa onu bir daha asla göremezsin" İnanç Alp istemeye istemeye bıraktı kolumu babam da beni çekiştirerek arabaya bindirdi

Yenilmiştim...

Yenilmiştik....

Yetememiştik...

Bu savaşı kaybeden iki kişi vardı kazansa çok kişi

Aslı babam ve ben arabada onların evine doğru gidiyorduk ben ağlıyordum, babam sinirli, Aslı ise suskundu, ne mi olacaktı hiç bir fikrim yoktu ama ben İnanç Alp olmadan yaşayamazdım, yaşatmazdım da, ölürüm o evde kalmazdım kendime sadece bir hafta veriyordum o ev için.