Het Vortex protocol

1. Licence To Kill

Mathilde zit aan een tafel, omringd door speelkaarten. Haar blik is gefocust terwijl ze de kaarten scherp in de gaten houdt. Ze schikt ze zorgvuldig, alsof ze een complexe strategie aan het bedenken is. Ondertussen hoort ze geluiden van buiten de kamer, het geluid van voetstappen die langzaam naderen.

Mathilde stopt abrupt met haar kaartspel en kijkt op, een flits van vastberadenheid in haar ogen.

Ze staat op en loopt naar het bed in de hoek van de kamer. Met snelle handbewegingen schikt ze de dekens en kussens zodat het lijkt alsof er iemand onder ligt te slapen.

'Zo gelukt,' Ze loopt weer terug naar haar tafel en concentreert zich weer op het kaartspel. Ze kijkt in de spiegel en houdt ondertussen de deur in de gaten. Op dat moment gaat de deur langzaam open en een schimmige figuur stapt de kamer binnen. Mathilde doet alsof ze geconcentreerd is op haar kaartspel, maar houdt de nieuwkomer scherp in de gaten via de reflectie van een spiegel aan de muur.

"Mathilde, ben je daar?" vraagt de nieuwkomer grimmig. Mathilde reageert niet onmiddellijk, maar blijft gefocust op haar kaarten. Ze moet nog een Ruiten 7 en schudt haar kaarten nog eens. meteen komt er een 7 tevoorschijn. De nieuwkomer nadert het bed en kijkt naar de vorm onder de dekens.

"Is dat..." "Ben je al naar bed gegaan?" vraagt hij verbaasd. Mathilde glimlacht subtiel staat op van haar stoel, haar blik koel en vastberaden gericht op de nieuwkomer. "Ja, ik had wat rust nodig voordat de missie begon." " Heb je iets nodig?" vraagt ze nonchalant. De man reageert niet op haar antwoord. Mathilde doet een snurkgeluid na en gromt wat. De nieuwkomer schudt zijn hoofd en draait zich om, waarna hij plots, gewapend met een pistool met demper, de kamer verder binnenloopt. Zijn gezichtsuitdrukking is vastberaden terwijl hij op het bed afloopt, waarvan hij denkt dat er iemand ligt.

"Dit is het einde voor je, Mathilde." Fluistert hij zachtjes. Hij richt zijn pistool op het bed en vuurt zes kogels af, die met gedempte geluiden in de matras inslaan. Maar wanneer hij zich omdraait, wordt zijn gezichtsuitdrukking van zelfverzekerdheid plotseling veranderd in verbijstering. Het licht gaat aan en Mathilde draait zich met stoel en al om. "Wat... hoe... jij?!" vraagt de man verbijsterd.

In plaats van een lichaam dat in bed ligt, ziet hij Mathilde, kalm zittend in een stoel met haar eigen pistool in haar hand, gericht op hem. Van schrik laat de nieuwkomer zijn eigen pistool vallen, zijn handen omhoog in een gebaar van overgave. "Je hebt de verkeerde keuze gemaakt, vriend." lacht Mathilde en lacht haar tanden breed, waarbij het spleetje tussen haar voorste tanden zichtbaar wordt.

De nieuwkomer, gaat geschokt op het bed zitten, intussen houdt hij zijn pistool in zijn ogen. Mathilde pakt haar sigaret en blaast een rookwolk richting de man. Op het moment dat Mathilde naar haar speelkaarten zit te kijken grist de man zijn pistool van de grond. Hij grijpt de trekker en schiet. De klik van zijn lege pistool geeft hem kijkend naar Bond met een mengeling van verbijstering en angst.

'Hoe kan dit,' vraagt de man verbijsterd. Mathilde, met een spottende grijns, houdt haar pistool steady gericht op de nieuwkomer. "Een slimme agent is altijd voorbereid, u had zes kogels, ik heb er twee." Voordat de nieuwkomer kan reageren, haalt Mathilde de trekker over. De kamer vult zich met het geluid van een schot, en de nieuwkomer zakt neer, verslagen. Mathilde staat op en schiet de man nog eens neer. zij blaast de rook weg van zijn pistool. Mathilde, die rustig heeft toegekeken, staat op en sluit de deur achter haar. Ze loopt naar het bed, schijnbaar onverstoord door het geweld dat zojuist heeft plaatsgevonden. Met koele vastberadenheid pakt ze de telefoon en toetst een nummer in.

"Spreek ik met de receptie?" Ik heb een veger en blik nodig..' Mathilde, met een vleugje humor: "Nu heb ik ook mijn eigen 'dubbele 007' te pakken." Ze legt de telefoon neer en pakt haar sigaret in de hand. Even kijken waar ik alweer was... en ze legt de Ruiten 7 neer. 'Zo voldaan!'