<Unicode>
ဒေါက်...ဒေါက်....ဒေါက်...
"ဝင်ခဲ့"
suitကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ရင်းCEO၏ ရုံးခန်းထဲသို့ထယ်ယောင်းဝင်သွားလိုက်သည်။
မောင်ကသူဝင်လာတာကိုပင်ဂရုမစိုက်ပဲ စာရင်းဇယားများကိုသာ သဲကြီးမဲကြီးကြည့်နေခဲ့သည်။
"အဟမ်း.. ကျွန်တော်ရောက်လာပါပြီးခင်ဗျ"
"အော်.. ရှေ့နေကင်မ် ထိုင်ပါအုံး"
မောင်က သူ့ကိုစာရွက်အထပ်လိုက်ကမ်းပေးလာသည်။
"ကျွန်တော် ဒယ်ဂူးကမြေကွက်တစ်ချို့ကိုစိတ်ဝင်စားနေတာ အဲ့ဒီကမြေကွက်တွေကအရှုပ်အရှင်းသိပ်မကင်းဘူးကြားလို့ ရှေ့နေကမ်င် ကျွန်တော့်အတွက် စုံစမ်းပေးလို့ရမလား"
Suitအနက်ကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်များအား ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသပ်တင်ထားပေမဲ့ လွန်ခဲ့သော ငါးနှစ်လောက်က ကောင်ငယ်လေး၏အငွေ့အသက်များကို သူခံစားမိတုန်းပင်။
"ရှေ့နေကင်မ်"
"ဟမ်"
"ကျွန်တော်ပြောတာ ကြားပါရဲ့လား"
"အာ..ဟုတ်ဟုတ် ကျွန်တော်စုံစမ်းလိုက်ပါ့မယ်"
"အလုပ်ကိုအာရုံစိုက်ပါ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာခံစားချက်တွေကိုဘေးဖယ်ထားရင်ကောင်းမယ်"
ဝဲတက်လာသော ထယ်ယောင်း၏မျက်ဝန်းအစုံကို သူမသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပေမဲ့ နှလုံးသားကတဆစ်ဆစ်။
"ဒါဆိုခွင့်ပြုပါအုံးCEO"
"ကောင်းပြီ"
လေးလံနေသေ ခြေလှမ်းအစုံက သူ့ကိုယ်ပိုင်ရုံးခန်းသို့သာဦးတည်လိုက်သည်။
ဝဲတက်လာသောမျက်ရည်များအား ဘယ်လိုမှထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။
မောင်ကဘာလို့သူ့အပေါ်ပြောင်းလဲသွားခဲ့ရတာပါလိမ့်။
တီ...တီ....
'Hello..'
'ဟျောင်း ကျွန်တော် ဟျောင်းရဲ့compayရှေ့ရောက်နေတယ် ခဏထွက်ခဲ့လို့ရမလား'
YOU ARE READING
Loading..
Fanfictionမင်းငါ့ကိုပြန်မကြိုက်ရင် အခုလူကြားထဲမှာပဲ မင်းတင်ပါးကိုပုပ်တဲ့အထိရိုက်မယ်ဆိုတာယုံတယ်မလာကင်မ်ထယ်ယောင်း။ Jeon Jungkook ဂျွန်..ငါနဲ့ဝေးဝေးနေ မင်းကိုကြောက်တယ်။ Kim taehyung မင္းငါ႔ကိုျပန္မႀကိဳက္ရင္ အခုလူၾကားထဲမွာပဲ မင္းတင္ပါးကိုပုတ္တဲ့အထိ႐ိုက္မယ္ဆိုတာယု...
