နှစ်တွေဘယ်လောက်ကြာကြာဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းကို
မမေ့ခဲ့ဘေမဲ့ထယ်ယောင်းကတော့ခေါင်းထဲမှာလုံးဝမရှိတာမို့
ဂျောင်ကုအတော်လေးဝမ်းနည်းရတယ်။
"အစ်ကိုဆေးရုံဆင်းချင်ပြီ ညီမရယ်~"
"ဆေးရုံတက်တာတစ်ပတ်ရှိပြီ wheelchairပေါ်ကနေတောင်မဆင်းနိုင်သေးတာ ဘယ်လိုဆေးရုံဆင်းမလဲ~"
ထယ်ယောင်းလုပ်လိုက်တဲ့ဒဏ်ကြောင့်
မတ်တတ်တောင်မရပ်နိုင်wheelchairနဲ့သွားရတဲ့ဂျောင်ကုက ဆေးရုံမှာနေရတာပျင်းလာပြီလေ~
"ဆင်းနိုင်ပါပြီ အရမ်းကြီးမဆိုးတော့ဘူး~"
"နောက်ထပ်နှစ်ရက်လောက်ထပ်နေလိုက်ဦး
ကောင်းကောင်းသက်သာမှ ဆေးရုံဆင်းရမယ်~"
"ကိုကိုကသူ့ကိုဆက်သွယ်ဖို့ပြောထားတာ
အခုဆက်သွယ်ရမလားမသိဘူး~"
"ဆက်သွယ်ရင် သက်သာတယ်ထင်ပြီးပြန်အစားခံနေရမယ်
မဆက်သွယ်နဲ့ဦး~ဒဏ်ရာကိုသာအရှင်းပျောက်အောင်ကု~"
"အင်းပါ~"
ဂျောင်ကုကဆေးရုံမှာဆေးကုသမှုခံယူနေပြီး
ထယ်ယောင်းကအလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ဂျောင်ကုအကြောင်းစုံစမ်းရာ နေတဲ့နေရာ အလုပ် ဘာမှမပြောင်းတဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းမှတ်မိသွားပြီ~
"ငါ့ရဲ့မက်မွန်သီးလေး ငါ့ဆီပြန်ရောက်လာတာဘဲ
ဒီတစ်ကြိမ်တော့အစေ့ပါမကျန်အကုန်ဝါးစားပစ်မယ်~
မန်နေဂျာ~"
"ခေါ်ပါသလားceo~"
"ခေါ်တယ် ငါ့ရဲ့မက်မွန်သီးလေးကို မနက်ဖြန်
အပန်းဖြေအိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့~"
"Nae~"
တစ်ချိန်ကသူပြီးအောင်မကစားခဲ့ရတဲ့အရုပ်က
အခုချိန်မှာသူ့ဆီဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာခဲ့တာပြီး
အရုပ်ကမစုတ်ပြတ်သေးတာမို့ထယ်ယောင်းသဘောကျနေရောဘဲ~
*အခုက အရင်လို ဟန်ဆောင်ကောင်းပြနေစရာမလိုတော့ဘူး
စားချင်တဲ့အချိန်ဆွဲစားရုံဘဲ~*
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ဆေးရုံဆင်းရုံတင်ဘဲရှိသေးတယ်
ထယ်ယောင်းခေါ်တယ်ဆိုတော့ သက်ပြင်းမောတစ်ချက်ချကာ လိုက်သွားတော့ ရောက်သွားတဲ့အိမ်က အဖြူရောင်နှစ်ထပ်တိုက်ဖြစ်ပြီး သစ်ပင်စိမ်းတွေ အလှပန်းတွေနဲ့မို့အေးချမ်းနေရောဘဲ~
YOU ARE READING
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
