ထယ်ယောင်းစကားအတိုင်းလက်ခံလိုက်တဲ့လူတွေက
ဂျောင်ကုအပြန်ကိုအမှောင်ထဲကနေစောင့်ကာ
အဆင်သင့်ပြင်နေကြလေရဲ့~
"ကောင်းကောင်းအနားယူပါ~"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်~"
*အလုပ်ပြီးပြီ အိမ်ရောက်ရင်ရေချိုးညစာစားပြီး
ကိုကိုနဲ့ဖုန်းပြောမယ်~*
ပုံမှန်နေ့တွေလိုဘဲ တက်တက်ကြွကြွနဲ့
အိမ်ပြန်လာတဲ့ဂျောင်ကုက အမှောင်တစ်နေရာကိုရောက်တော့ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ဆွဲခေါ်ရိုက်နှက်တာကိုခံလိုက်ရပြီ~
*ခွပ်!*
"အား!!"
"အသံမထွက်နဲ့~"
"ဘယ်...ဘယ်သူတွေလဲ မလုပ်ပါနဲ့ တောင်းပန်ပါတယ်~"
*ဗြိ!*
"မလုပ်နဲ့...အီးးဟီးး~"
ရိုက်နှက်ခံရရုံမက အင်္ကျီတွေပါဆွဲဖြဲခံနေရလို့
ဂျောင်ကုကြောက်လန့်ကာ ငိုယိုနေဘေမဲ့
အဝေကနေကြည့်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကပြုံးလို့~
"အသားအရေကနူးညံ့နေတာဘဲ~"
"မလုပ်နဲ့!"
"ရပ်ကြစမ်း!!"
အချိန်တင့်မှသူရဲကောင်းဝင်လုပ်တဲ့ထယ်ယောင်းက
သူငှားထားတဲ့လူတွေကိုပြေးစေပြီး
သူကဂျောင်ကုဆီ စိတ်ပူနေတဲ့မျက်နှာနဲ့ပြေးသွားလိုက်တယ်။
"ကိုကို...အီးးဟီးးး~"
"ကလေးအရမ်းကြောက်နေမှာဘဲ ကိုကိုလာကြိုတာနောက်ကျသွားလို့တောင်းပန်ပါတယ်~"
"ကြောက်တယ်ကိုကို..ဟင့်...ကြောက်တယ်~"
"အခုမကြောက်....ကလေး ကလေး ဟာကွာ ပျော့လိုက်တာ~"
သူ့ကိုတင်းတင်းဖက်ထားရာကနေပြေလျော့သွားလို့
ကြည့်လိုက်တော့ဂျောင်ကုကသတိမေ့နေပြီမို့
ပွေ့ချီကာအမှောင်ထဲကအထွက် မျက်ရည်တွေနဲ့သူ့ကိုပါးလာရိုက်တဲ့Mrs.kim~
*ဖြန်း!*
"O..Omma~"
"မဟုတ်ပါစေနဲ့လို့ဆုတောင်းခဲ့ဘေမဲ့ ဆုတောင်းမပြည့်ခဲ့ဘူး~"
"မဟုတ်မှ???"
"မင်းကိုစိတ်မချလို့လူလွတ်ထားတာ သူတို့ဆက်သွယ်လို့
ငါလာခဲ့တာ အခုတော့ မင်းရဲ့လူမဆန်တဲ့လုပ်ရပ်တွေကို ငါကိုယ်တိုင်မြင်လိုက်ရပြီ~"
YOU ARE READING
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
