ထယ်ယောင်းကအပိုတွေပြောပြီးဂျောင်ကုကိုမေတ္တာတုတွေပေး ဂျောင်ကုကလဲအဲ့တာတွေကိုအစစ်အမှန်လို့ထင်ကာ
သာယာပျော်ရွှင်နေတော့တာပေါ့~
"ကိုကို ဂေဟာလိုက်ပို့ပေးမယ်ဆို~"
"ဟုတ်သားဘဲ ကိုကိုမေ့နေတာ အခုသွားကြမယ်လေ~"
"ကိုကိုမအားရင်လဲနားနော် ကလေးကိုယ့်ဖာသာသွားလိုက်မယ်~"
*အဲ့တာဆိုလဲ အစကတည်းကကိုယ့်ဟာကိုယ်သွားပါလား အလုပ်ရှုပ်လို့~*
"အားပါတယ် အခုသွားရအောင်လေ~"
အတွေးထဲကနဲ့အပြင်ပြောစကားမတူတဲ့ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုကိုဂေဟာလိုက်ပို့ရာ လမ်းမှာမုန့်တွေဝယ်သေးတာမို့ထယ်ယောင်းတကယ်စိတ်မရှည်~
"ကိုရီးဂျောင်ကုလာတယ်!"
"ဟားဟား..လာကြ လာကြ~"
*အပိုတွေလုပ်နေပြန်ပြီ~*
"ကိုကြီး ဘာလို့သားတို့ကိုအကြာကြီးပစ်ထားတာလဲ~"
"ပစ်ထားတာမဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီးလဲမအားလို့ပါ~"
ဂေဟာက ကလေးတွေကဂျောင်ကုကိုတွေ့တာနဲ့ပျော်ရွှင်နေကြပြီးစကားတွေပြောကြလုပ်နေတော့ထယ်ယောင်းက
အကွယ်တစ်နေရာကိုသွားပြီး ဆေးလိတ်သောက်နေလေရဲ့~
*ငါ့ကိုဒီလိုမေ့ထားမယ်ဆိုလဲ ဘာလို့ခေါ်လာသေးလဲ~*
"ဦးဦး ဦးဦးက ကိုကြီးရဲ့သူငယ်ချင်းလား~"
"သွားစမ်းပါ တစ်ယောက်တည်းနေချင်တယ်~"
"ကိုကြီးကပြောတယ် ဦးဦးက သဘောကောင်းတယ်တဲ့~"
"ဟေး ငါ့ကိုလာမထိနဲ့ မထိနဲ့လို့!"
"အာ့!...အီးးးဟီးးး~"
သူ့ခြေထောက်ကိုလာကိုင်တဲ့ကလေးကိုကန်လိုက်တဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် ကလေးကမြေပေါ်လဲကျငိုသွားချိန်
ဂျောင်ကုကအပြေးလေးရောက်လာပြီ~
"ချန်ချန် ဘာလို့ငိုတာလဲ ကိုကြီးဆီလာ~"
"အဲ့လူလုပ်တာကိုကြီး...အီးးဟီးးး~"
"ဘာလုပ်တာလဲ ချန်ချန်လေးကိုဘာလုပ်ပေးတာလဲ~"
"ကိုကိုကစလိုက်တာ သူကလန့်ပြီးလဲသွားတာလေ~"
BINABASA MO ANG
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
