Jongensdroom (boyxboy)

1.

"Die man zegt dat ik nog 91 dagen te leven heb."

Ik duw het document in de handen van mijn beste vriend Emiel. "Pardon?" Zijn donkere wenkbrauwen fronzen zich, terwijl zijn groene ogen zich op het papier richten. 

Mijn vingers glijden over het papier en ik wijs de foto's aan van mijn hersenpan. Letterlijk. "Hier," voorzichtig streel ik over de foto die gemaakt is van mijn hersenhelft. "Deze is van nu.. En deze is van drie maanden geleden," ik wijs naar de foto die eronder staat. Op beide foto's staan mijn linker hersenhelft afgebeeld, met een witte vage plek. Een tumor, of terwijl een kankergezwel.

"Ik zie weinig verschil tussen die beide tumors." Concludeert Emiel.

"Er is ook geen groei, daarom mag ik over drie maanden terugkomen.  91 dagen dus." Ik loop richting de lift en duw op de knop. Het duurt even, dus ik draai mij om naar Emiel. Puzzelend kijkt hij naar het papier en dan haalt hij zijn hoofd omhoog. "Geen groei?" Zijn lippen krullen omhoog tot een tevreden glimlach. "Aiden, dat is geweldig nieuws!"

"Ik kreeg 91 maanden garantiebewijs." De liftdeuren openen zich en ik stap de kleine ruimte in. Emiel komt naast mij staan en ik pak het papier uit zijn handen, vervolgens zoek ik de juiste pagina op. "Bonnetje zit erbij hoor," ik wijs naar het bewijs van de afspraak, die 3 maanden later is gepland.

Hij grinnikt en slaat zijn arm om mijn schouders heen. "Dat moeten we vieren." Ik hoor opluchting in zijn stem. En terecht. Afgelopen week heb ik weer dagen in het ziekenhuis gelegen, ik was behoorlijk ziek en mijn hoofd was opgezwollen. En daarmee bedoel ik letterlijk 2x zo groot. Er werd opnieuw een scan van mijn hoofd gemaakt, omdat er verwacht werd dat ik nog meer tumoren zou hebben. Ik bedoel maar, ik ben al een aantal jaar bekend met een agressieve vorm van kanker, acute leukemie. Het was daarom ook niet een heel geruststellend teken dat mijn hoofd volledig opgezwollen was. 

Achteraf bleek ik een soort van griep te hebben.

Dat bestaat tegenwoordig ook nog.

 "Ik moet eerst langs huis," reageer ik op zijn voorstel. "Ik heb mijn moeder niet vertelt dat ik vandaag de uitslag had van de scan." 

Ik voel Emiels ogen branden. "Waarom?" Fluistert hij, er klinkt een lichte ongeloof in zijn stem.

"Je kent haar, dan gaat ze stressen." De liftdeuren gaan open en tevreden loop ik met Emiel richting de uitgang. "Ik heb haar gewoon wat onrust bespaard." En daarom ben ik haar lievelingskind. Dat soort dingen doe ik gewoon voor haar.

Tevens ben ik ook haar enige kind. Maar dat terzijde. 

"En hoe zie je dat voor je? Dat je thuis komt en vertelt; hey, ik heb je wat stress bespaard en kreeg te horen dat de scan goed is uitgepakt." Emiel klapt zichzelf tegen het voorhoofd. 

"Klinkt als een plan." Ik knik instemmend terwijl we naar de auto lopen. "Ik zie het probleem niet." 

"Aiden.. Als het slecht nieuws was geweest dan had dat gesprek echt een slechte wending gekregen."

Ironisch genoeg zal dan het gesprek niet alleen een slecht einde krijgen, maar mijn leven ook. Blijkbaar vindt Emiel dat niet zo dramatisch. Gelukkig heb ik weer 91 dagen te leven, dus ik bekijk het van de zonnige kant. "Risicootje moet kunnen. En overigens kwam ik er dan ook prima vanaf, want dan zal ze me heus niet aanvallen aangezien ik toch doodga." 

Win win.

Emiel staart een paar seconden naar mij, alsof ik wat geks heb gezegd.

"Volgende keer vertel je het haar." Deelt Emiel. Ik haal mijn schouders op en stap zijn auto in. "Luister," val ik bij. "Ik heb afgelopen weken best wat te voorduren gehad. En ze was zo aanwezig net alles.. Mega lief natuurlijk, ik had gewoon niet zoveel zin in haar aura."