"တော်တော့စီနီယာ အရမ်းမူးနေပြီအိမ်ပြန်တော့~"
"စီနီယာ???"
"ဟူးး တကယ် ဘာမှမမှတ်မိတော့ဘူးကို~"
ဂျောင်ကုကပြောပြီးထဖို့လုပ်တာကိုထယ်ယောင်းက
အလွတ်မပေးဘဲ ဂျောင်ကုရဲ့မက်မွန်သီးကိုညစ်ကိုင်ကာ
ရင်ဘတ်ကထင်းနေတဲ့ချယ်ရီသီးကိုကိုက်လိုက်လေရဲ့~
"ဘာလုပ်တာလဲ လွတ်!"
"တကယ်ကိုအထိမခံလေးဘဲ ကောင်းပါပြီမထိတော့ဘူး
ဒါဘေမဲ့ ခနလေး~"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုဘောင်းဘီအထဲ
ပိုက်ဆံတွေထိုးထည့်ပေးကာ အင်္ကျီထဲကိုလဲထိုးထည့်ပေးပြီး
လွတ်ပေးလိုက်တယ်။
"အဲ့တာက ဘာလဲ~"
"အဲ့တာက ခနကကိုင်မိတဲ့အတွက်အဖိုးအခ~"
ဘာမှမပြောတော့ဘဲထွက်သွားတဲ့ဂျောင်ကုကိုကြည့်ပြီး
မူးဟန်ဆောင်နေတဲ့ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ပြုံးရင်း
ဆေးလိပ်ယူသောက်နေပုံမှာ ကျောင်းကထယ်ယောင်းပုံစံနဲ့
တစ်ခြားစီ~
*အတင်းအကျပ်လုပ်ရတာကိုမကြိုက်ဘူး အဲ့တာကြောင့်
စိတ်ပါပြီးဖင်ပေးလာအောင်လုပ်မယ်~*
မိဘတွေကကျိကျိတက်ချမ်းသာတဲ့သူဌေးတွေမို့
ပိုက်ဆံကိုရေလိုသုံးနေတဲ့ထယ်ယောင်းက တစ်ဖက်လူရဲ့
ခံစားချက်တွေဘာတွေသူမသိ~
"လူသစ်ရေ ဝိုင်းနံပါတ်13ကမင်းကိုခေါ်နေတယ်~"
"ဟူးး အခုကဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ~"
"ဒီတိုင်းခေါ်တာမို့သွားလိုက်~"
"ကောင်းပါပြီ~"
*မူးပြီး ပြီတီတီလုပ်နေမယ့်ရုပ်ကိုမြင်မိတဟ်~*
ထယ်ယောင်းခေါ်တာသေချာတာမို့ဂျောင်ကုလဲ
စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့သွားရာ သူထင်သလိုဖြစ်မနေဘဲ
ထယ်ယောင်းကငိုနေတာမို့ ဂျောင်ကုလန့်သွားတာအမှန်~
"စီ..စီနီယာ ဘာဖြစ်လို့လဲ~"
"အရမ်း..သူစိမ်းဆန်တာဘဲ ကိုယ့်ကိုဆိုလူတိုင်းက
အဲ့လိုသူစိမ်းဆန်ဆန်ဆက်ဆံကြတယ်~"
"မဟုတ်ပါဘူး ဒီတိုင်းဘယ်လိုခေါ်ရမလဲမသိလို့~"
"ရင်းနှီးသွားအောင်ကိုကိုလို့ခေါ်လေ~"
BẠN ĐANG ĐỌC
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
💜2💜
Bắt đầu từ đầu
