Kroon van Vriendschap ||| Young Royals

8

August liep traag door de gangen van de koninklijke school, zijn gedachten een warboel van schuldgevoelens en spijt. De woorden van Wilhelm hadden diepe wonden geslagen in zijn hart, en hij voelde zich verpletterd onder het gewicht van zijn eigen fouten.

Hij bereikte zijn kamer en liet zichzelf naar binnen zakken, zijn ademhaling snel en oppervlakkig. De tranen stroomden onophoudelijk over zijn wangen terwijl hij worstelde met de verpletterende last van zijn daden. Hij had nooit gewild dat het zo ver zou komen, nooit gewild dat hij zijn beste vriend zoveel pijn zou doen.

Maar nu leek het alsof hij geen uitweg meer zag, alsof de schaduwen van zijn verleden hem steeds verder opslokte in de duisternis. Zijn borst voelde strak aan, alsof een onzichtbare hand zijn hart stevig vastgreep en niet meer losliet.

Hij was zo ver weg in zijn eigen gedachten dat hij niet merkte dat er iemand zijn kamer binnenkwam, geruisloos als een schaduw in de nacht. Pas toen hij een zachte stem hoorde die zijn naam fluisterde, keek hij op, zijn ogen rood en gezwollen van het huilen.

Het was Vincent, zijn vriend, zijn medestander in tijden van nood. Hij hurkte naast August neer en legde een kalmerende hand op zijn schouder. "August, gaat het wel met je?" vroeg hij bezorgd.

August schudde zijn hoofd, niet in staat om woorden te vinden voor de draaikolk van emoties die door hem heen raasden. Hij greep naar Vincent's hand als een verdrinkende man die zich vastklampt aan een reddingsboei.

Vincent liet zich naast August op de grond zakken, zijn aanwezigheid een baken van steun in de duisternis. Samen zaten ze daar, zwijgend en troostend, terwijl August langzaam tot rust kwam en zijn ademhaling kalmeerde.