BENİMLE KAYBOLDUN -BXB

17- Korkak

Yazardan...

Kerim titreyen elleriyle evin kapısına vururken dudaklarına bulaşan kırmızılığı koluna siliyordu. Gözlerini de silerken kapı açılınca açan kişiye bakmadan içeri girmek için bir hamle yapmıştı ki babası onu kolundan tutarak durdurdu.

Kerim durup babasına baktı. Her zaman yaptığı gibi sert bir ifadeyle bakmaya çalıştı babasına ama az önce yaşananlar yüzünden ayakta durmakta bile zorlanıyordu.

"Ne bu hal?" Dedi Adnan oğlunun dağılan ifadesine bakarak. "Kavga mı ettin sen?"

Kerim burnunu çekti ve gözlerini etrafta gezdirip "Aynen, önemli bir şey değil." Dedi.

"Rüzgar'la mı?" Dedi Adnan ela gözlerini kısarak. Kerim'in elaları anında babasına değişince Adnan alayla burnundan bir nefes vererek güldü. "Aptal oğlum benim."

Kerim aynı şeyleri tekrar duyacağını bildiği için arkasını dönüp odasına ilerledi. Babasına bir daha bakmadan kapıyı kapattı ve odanın içinde volta atmaya başladı.

Rüzgar'ı öpmüştü. Yıllardır içinde büyüyen özlemi en sonunda kendini ele vermişti.

Yine ansızın Rüzgar'a olan özlemi kabarınca aklına gelen ilk şeyi yaparak ders notlarını almış, birkaç dakikalığına da olsa onu görmek istemişti.
Nereden bilebilirdi ki bir anda onu kendine çekip öpeceğini?

Kendisi bile Rüzgar onu ittiğinde anlamıştı onu öptüğünü. Zihnini öyle büyük bir açlık ve özlem kaplamıştı ki bedenine de engel olamamıştı.

Yıllar sonra tekrardan sevdiğinin dudaklarını tatmıştı, belki bir ihtimal bu seferkinin farklı olacağını düşünmüştü. Rüzgar'ın ondan ne kadar hoşlandığını bilmiyordu ama tahmin edebiliyordu. Bu yüzden onu öperken içinden bir ses Rüzgar'ın karşılık vereceğini sanmıştı.

Eskiden ikiside çocuktu, Rüzgar'ın tepkisi normaldi elbet. Ama bu sefer gerçekten hayal kırıklığına uğramıştı.

Rüzgar'ın okul tuvaletinde kaslarına dokunmak istemesi, taksideyken benlerinin üzerini öpmesi, kendine bile söylemese de Kerim için Beril'le arasına mesafe koyması, Kerim ona sarıldığı gün gözlerinin dolması ve daha fazlasını görmüştü Kerim. Bunları düşününce Rüzgar'ın ona aşık olduğu net bir şekilde belliydi. Ki sadece bakışları bile belli ediyordu kendini.

Rüzgar'ın bile isteye bu duyguları uzun süre reddetmesini de anlıyordu Kerim. Rüzgar, Kerim'le yıllardır kardeş gibi büyümüştü. Böyle birine aşık olması onun için zordu. Kerim, Rüzgar'ı en iyi tanıyan insandı, bu yüzden ona bu konuda kızamıyordu.

"Çok sert öptüm, nefessiz kalmıştır çocuk. Ondan itti beni." Dedi titreyen eliyle alnını ovup, odanın içinde hızlı adımlarla dolanırken.

"Şaşırdı hem, ondandır. Yoksa iğrenmez benden." Ne kadar o zaman çocuk dahi olsa Rüzgar'ın ona 'Öpme bir daha beni, bu çok iğrenç!' Dediği geliyordu aklına.

Odanın kapısı aniden açılınca adımlarını durdurup kapıya baktı. Tuğba hafif bir gülümsemeyle içeri girip kapıyı kapattı. Sırtını kapıya yaslayıp kollarını göğüslerinin altında bağladı.

"Eee, ne oldu?"

"Tuğba git başımdan." Dedi Kerim yatağına ilerleyip.

"Kavga mı ettiniz?"

Kerim yatağının yanındaki uyku haplarından alıp ağzına attı. Bazı günler oyun oynarken uyku düzenini bozuyordu ve toparlamak için bu haplardan kullanıyordu. Hafif haplardı ama işe yaraması için birden fazla içmişti. Çocuk gibi olanlardan kaçmak istemese bile korkuyordu. Hiçbir şeyden korkmayan oğlan, bu sefer olacaklardan korkuyordu. Kaçmak istiyordu.