"ဟမ်..….မင်းဘာမှပြန်မလုပ်ဘူးလား"
"ငါကြောက်တယ်ပြန်မလုပ်ရဲဘူး...ပြီးတော့.....ငါဒီကိုမနေ့ကမှရောက်တာ ရန်လဲမဖြစ်ဖူးဘူး"
"အော်.....အဲ့ဒါကြောင့်မင်းကိုငါတစ်ခါမှမတွေ့ဖူးတာကိုး"
ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ရင်းပြန်ဖြေလာတဲ့မျက်ဝန်းညိုလေးက အသားဖတ်တဖဲ့ကိုထမင်းထဲမြှပ်ပြီးဇွန်းအပြည့်ခပ်ကာ မှဲ့နက်လေးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေရှေ့ထိုးပေးသည်.....
"စားလိုက်ကြိတ်မှိတ်ပြီး....မဟုတ်ရင် ညကျဗိုက်ဆာနေလိမ့်မယ် သူတို့က ညနေစာကျွေးပြီးရင် ဘာမှထပ်မပေးတော့ဘူးရယ်"
ထိုးခွံ့လာတဲ့ထမင်းလုတ်ကိုယောင်နန နဲ့ယူစားလိုက်တော့ သဘောတကျပြုံးလာတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးတွေကြား အထင်းသားထိုးထွက်လာတာဟာ ယုန်လေးတစ်ကောင်နဲ့တူတဲ့ရှေ့သွားကြီးကြီးလေးနှစ်ချောင်း.....
"လိမ္မာတယ်.…."
"မင်း....မင်း ရောသူများထိုးတာခံဖူးလား"
"နေ့တိုင်းနီးပါးပဲ"
ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဆန်တဲ့အဖြေဟာ မှဲ့နက်လေးကိုမျက်လုံးအပြူးသားဖြစ်စေလေသည်......
"မကြောက်ဘူးလား သူတို့ကို"
"ကြောက်စရာလား ငါလည်းပြန်ထိုးတာပေါ့"
"မ.....မနိုင်ရင်ရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"မနိုင်ရင်
အိပ်ဆောင်ထဲပြန်လာပြီး ငါဝှက်ထားတဲ့ပရုတ်ဆီနဲ့ မျက်လုံးကိုနဲနဲပွတ်လိုက်တယ်လေ
ပရုတ်ဆီကပူလို့ မျက်ရည်ကျလာရင် ဂေဟာမှူးဆီသွားပြီး ငါ့ကိုဝိုင်းအနိုင်ကျင့်ကြပါတယ်ဆိုပြီးဦးအောင်ငိုတိုင်တာပေါ့ကွ
ဘာခက်တာမလို့"
ဂုဏ်ယူကြွားဝါရိပ်တွေသန်းနေတဲ့ မျက်ဝန်းညိုကောင်လေးရဲ့မျက်နှာကို့ မှဲ့နက်ကောင်လေးဟာ အားကိုးဟန်အပြည့်နဲ့မော့ကြည့်သည်.....
"ငါ.....ငါမင်းကိုတစ်ခုတောင်းဆိုလို့ရမလာ"
"ပြော"
"မင်းကိုငါ့အသားတုန်းနေ့တိုင်းကြွေးမယ်လေ
မင်းငါ့အတွက်ရန်ဖြစ်ကူပေးလို့ရမလား"
YOU ARE READING
အသက်ကို.....အသက်တမျှ (completed)
Fanfictionတစ်ယောက်ထွက်သက်ကိုတစ်ယောက်ရှူရှိုက်ရင်း တစ်ယောက်ဒဏ်ရာကိုတစ်ယောက်ကုစားပြီး ဒီနည်းအတိုင်းပဲတစ်သက်လုံးအတူရှင်သန်ကြမယ် ငါတို့တွေက နှစ်ယောက်ပေါင်းမှတစ်ဘဝမဟုတ်လားအသက်ရယ်......
