Rose on the Grave (အုတ္ဂူထက္ကနှင္းဆီနီနီ)

part 8

Rose on the grave

   အပိုင်း ၈.  

ကျောင်းစတက်သည့်နြေ့ဖစ်သည်။
ခွန်းနောင်တစ်ယောက် တက်ကြွနေသည်။
ဟုတ်တယ်လေ။ သူဒီကိုလာခဲ့တာ စာသင်ဖို့မဟုတ်လား။

မကြာခင် ချစ်စရာကျောင်းသားလေးတွေနဲ့တွေ့ရတော့မည်။
စိတ်တွေလည်းလှုပ်ရှားနေသည်။

စိတ်ထဲကလည်း.....
'အင်း... ငါ့ကို ကျောင်းသားလေးတွေမြင်ရင် ဆရာ မဂ္လာပါခဗ်ာ မဂ်လာပါရှင့်လို့ နှုတ်ဆက်ကြမယ် ငါကလည်း ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ မဂ်လာပါတပည့်တို့လို့ ပြန်ပြေါမယ် ဘယ်လောက်တောင် က်က္သေရရှိလိုက္သလဲ '

ခွန်းနောင်တစ်ယောက် အဖြူအစိမ်းကျောင်းဝတ်စုံကို ဝတ္ကာ မှန်ရှေ့မှာရပ်သည်။
'ဒီတစ်ခါဝတ်တဲ့အဖြူအစိမ်းက ဆရာတစ်ယောက်ဝတ်တဲ့အဖြူအစိမ်းပဲ '

တည်ငြိမ်ရပေလိမ့်မည်။
'မင်းကျောင်းသားမဟုတ်တော့ဘူး ခွန်းနောင် '

❤❤❤❤❤❤❤

'ဟျောင့်.. ရှိန်းခန့် မင်းဘယ်လိုခံစားရလဲ '
ဒီစကားက တပ်ကြပ်ကြီးရှိန်းခန့်မောင် မိမိဘာသာ ပြန်မေးသော မေးခွန်းဖြစ်သည်။ မေးရသည့်အကြောင်းက ရည်းစားနဲ့လမ်းခွဲလိုက်ရတာ ဘယလိုခံစားရလဲဆိုတဲ့ သေဘာ။
အရင်ကလည်း ရှိန်းခန့်မောင်သည် မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိ မေးခွန်းတွေ မေးတက်သောအကျင့်ရှိသည်။

မိမိစိတ္ကိုမိမိ ပြန်လည်သုံးသပ်ခြင်းဟာ လူတော်တွေ၏ လုပ်ရပ် ဖြစ်သည်ဟူသော ဆောင်ပုဒ်ကို လက်ကိုင်ထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

အခုလည်း ဒီနေ့က သူ့မွေးနေ့ ။ ရည်းစားက လမ်းခွဲတာခံရတဲ့နေ့လေ။ သူမကို အပြစ်မပြေါချင်ပါဘူး ။ ချစ်သူရည်းစားဘဝမှာ နှစ်ယောက်အတူတွြဲပီး ro ချင်တာ မိန်းကလေးတွေရဲ့ သဘာဝ။
ဒါကို ရှိန်းခန့်မောင်သိသည်။ သို့သော် သူသည် သာမန်လူတွေကို အားလပ်နေသည့်လူစားမျိုးမဟုတ်။ အရေးပေါ်ဆိုတာမျိုးတွေလည်း ရှိသည်။

နားမလည်ပေးနိုင်တော့လည်း ပြတ်ရုံပဲလေ။ မတက်နိုင်ဘူး။ တအားကြီးခံစားမနေနဲ့ ။ ယောကျာ်းမာနဆိုတာ ဒီလိုကိစ္စေတြမှာ အက်ရှုံးခံဖို့မဟုတ္ဘူး။
ထို့ကြောင့်လည်း......