Yalnız Ruhlar

Prolog

Öncelikle, merhaba! Kurgusunu yıllar önce oluşturduğum bu hikayeyi yavaş yavaş yazmaya başlıyorum. Ben büyüdükçe bunları kaleme alma isteği de benimle beraber büyüdü. Umuyorum ki hep beraber güzel bir yolculuğa başlarız. Şimdiden iyi okumalar :)

-

Rüzgarlı bir geceydi. İdil topuklularının çıkardığı sesten başka bir şey duyamıyordu. Hızlıca ışıklardan geçti, caddenin karşısına geçmesine birkaç saniye kalmıştı. Odaklandığı ses dışında bir şey düşünemiyordu, çünkü biliyordu bir saniye bile düşünebilse vazgeçecekti. O yüzden o da düşünmemeyi seçti. Karşıya geçti ama adımları yavaşlamaya başladı giderek. Kararlılığı, yerini demir atmış bir çaresizliğe bırakıyordu. Tırabzanlara yaslandığı vakit düşünmeye başladı.

Doğru nedir? Yanlış nedir? Belki de bir insanın hayatında verebileceği en önemli kararla baş başaydı şimdi ve uzun zamandır ilk defa kararlarını sorguluyordu.

Derin bir nefes aldı ve tırabzanlara sırtını yasladı. Şu an yapmakta olduğu şey bütün sıkıntıları alıp götürecek miydi? Hiçbir zaman çok inançlı biri olmamıştı ama zaten hayatta Tanrı'yı sorgulayacak vakti bile bulması 30 senesini almıştı. O kadar uzun zaman önce kendini huzursuz bir tempoya kaptırmıştı ki bırakın Tanrı'yı, kendi seçimlerini bile sorgulamaya fırsat bulamamıştı.

İşte bu yüzden, bu soğuk kış gecesinde, iş çıkışından sonra arabasını dörtlüleri açık bir şekilde köprünün ayağına bırakmış ve yalnızca montunu alarak arabadan inmişti. Son defa sesini duymak istediği kimse olmadığı için telefonunu almayı düşünmemişti bile. Çocukluğundan beri aşık olduğu İstanbul'un kokusunu son defa içine çekti. Gecenin karanlığında nasıl da güzeldi İstanbul. Keşke içinde barındırdığı hayatlar da kendisi kadar güzel olsaydı. Son defa baktı şehire uzaktan. Sesler çok uzaktaydı, trafik uzaktaydı, insanlar uzaktaydı... Sadece bir camiden ezan okunduğunu duydu ve kendini güzeller güzeli İstanbul'un soğuk sularına bıraktı.