ESARETİNDEN KURTULUŞ

0.9

...

Yıllar karşımdaki kadına, bana davrandığı gibi davranmamıştı. Onun güzelliği hala aynıydı. Bense onun beni tanıyamayacağı kadar çok değişmiştim... Bana kapıyı açan kadın çocukluğumdu. Bana ablalık yapmış olan kadındı. Tanımamıştı beni, yıllardır onu bekleyen beni tanımamıştı Ceylan ablam... Göz temasımızı kestim. Yüreğimde harlanan ateşe rağmen derin bir nefes aldım.

O ise anlamaya çalışır gözlerle bir adım arkamdaki Egemene bakıyordu. "Ula sen bana odamı hazırla dedin." Şaşkınlıkla konuştuğu kocaman açılan gözlerinden belliydi. "Hazırlamadın mı?" Dedi umursamaz bir tavırla beni içer doğru sokarken. "Hazırladım yengem, biz bir haftadır konuşmuyorduk sadece demi? Bana yenge iki çocukla gelecem demedin." Egemenin oflayan sesi başımı yerden kaldırıp ona bakmama sebep oldu. "İkinci kat soldan ikinci oda. Yenge, sende Allahını seviyorsan anam gibi başlama tamam mı? Çocukları yatıralım geleceğim." Ben kapının hemen yanındaki merdivenlerden ilerlerken Ceylan abla konuştu. "Babamlarla, amcangil var ananla yengen kızı yer bence getirme içeri." Babamlar... Cihan amcam buradaydı...

"Rahat etmedi o sanki bir kat daha battaniye örtelim mi?" Bunu kızıma bakarak söylemişti bu adamın derdi neydi? Niye bizi bu kadar düşünüyordu. "Terler, gerek yok şimdilik. Gösterdin zaten yerini üşürsek oradan alırım." Kafasını salladı. Gene yapmaması gereken bir şey yapıp Ece ve Egenin saçlarından öptü odadan çıkmadan önce...

"Sakin ol, bakma yengeme." Sanırım titreyen vücudumu görmüştü. Son merdivenden indiğimizde hala içimde bir korku vardı. Ya beni tanımazsa? Egemenin yönlendirmesi ile salona girdiğimde kalabalık bir aile karşıladı beni. Gözlerim iki kişiyi arıyordu. Cihan amcam ve Kuzey abim... Biz salondan içeri girer girmez iki kişiden atak gelmişti. Aynı anda ayaklanan Cihan amcam ve Kuzey abim. İkisininde ağzından aynı anda aynı kelime duyuldu. "Zümrüt..." Yüreğim yandı o an. Beklemedim. Yıllardır yapamadığım şeyi yaptım. İçimdeki bütün kırğınlığı yok saydım ve Cihan amcama doğru ilerledim. Yanına ulaştığımda beni belimden çekip sarıldı...

Gözümden akan yaşları durdurmadım. Ona sıkıca sarılırken hem titriyor hem de ağlıyordum. Barut kokusu nasıl hala değişmemişti? "Nerdeydin sen Zümrüt? Yüreğim yanarken neredeydin kızım..." Cevap veremedim. Gözlerimden akan yaşlar ona bir cevap olmuştu sanki. "Zümrüt mü?" Bu titreyen ses Ceylan ablama aitti. Onun hemen ardından bir ses daha duydum. "Zümrüt abla mı?" Bu sesin kime ait olduğunu bilmiyordum ama tahmin ediyordum. Hilal... Daha da sıkı sarıldı Cihan amcam sırtımda hala taze olan yaralar acısa dahi umursamadım.

Gözümden akan yaşlar durmadı. Etrafta kim var sorgulamadım. Beni buraya getiren Egemeni dahi görmedim. Zaman durmuş ve biz kavuşmuştuk sanki. Cihan amcam, kan bağım olmayan ama babam şehit düştükten sonra öz amcamdan daha çok beni arıyan soran amcam. Ona neredeydin diye soramadım. Göğüsünde ağladım. Bir çocuktan farksız bir şekilde göğüsüne çekildim hala aynı olan o kokusunu soluyarak ağladım. Kendimi hiç olmadığı kadar güvende hissediyordum.

Göz yaşlarım akmayı bıraktığında Cihan amcamın göğüsünden ayrıldım. Etrafa baktığımda önce Kuzey abimin kolları arasında şok ile bakan Ceylan ablayı gördüm. Onlar dışında gözümün değmesini gerektiren kimse yoktu ama ben Serap teyzemi aradım. Bana yıllarca annelik yapmış o kadını ararken gözlerim salonda bize hem hüzün hem de pişmanlık ile bakan o kadını gördüm. O an bütün güven duygum alt üst oldu. Bu kadının olduğu yerde güven olur muydu? Anneler güven vermelilerdi. Hangi çocuk annesini gördüğünde güvensiz hissederdi? Hissetmemelilerdi. Artık ben de hissetmiyordum zira çocuk olmayı babam şehit düştüğünde bırakmıştım. Ben artık bir anneydim. Ondan kat ve kat iyi bir anne. Benim annem benim gözlerime bakamayacak bir kadındı. Bunu eğdiği kafasından anlamıştım. Bakışlarımı onlardan çektiğimde tanımadığım ama şaşkınca bakan bir çok yüz gördüm. Cihan amcamın hemen yanında şok içinde bizi izleyen Serap teyzemi ve Hilali gördüğümde tekrardan ağlamak istedim. Yapmadım, o kadının önünde ağlamayacaktım.

"Egemen, dünürüm bu kız kimdu?" Bunu soran kişi muhtemelen Kuzey abinin annesiydi. "Zümrüt bir süre misafirimiz anne." Cihan amcamın bakışları bir bana bir Egemene değiyordu. O am belimin üzerinde bir el hissettim. Cihan amcamın eli olduğunu biliyordum ama irkildim. O da bunu fark etmiş gibi şaşkınca baktı. "Kuzey bizi konuşabileceğimiz bir yere götür oğlum." Kuzey abim kolları arasındaki karısını kalktığı sandalyeye oturtup kulağına bir şeyler fısıldadı.

Üç erkeğin göz hapsindeydim. Bahçede olan koltuklara doğru ilerlediklerinde onlsrı takip etmekle yetindim. Cihan amcam ve Egemen aynı koltuğa otururken bana Kuzey abimin yanı kalmıştı. Yanına oturduğum anda yüzümü elleri arasına aldı. Ben ne ara bu kadar korkak biri olmuştum? Ailem dediğim insanlardan dahi korkmama sebep olan Vural Aslanbey dilerim ki yüzün hiç gülmesin. "Zümrüt, abim... Ne oldu? Neden yüzünün bu halde? Neden bizden korkuyorsun..." Nefes alamadığımı hissettim o an. "Abi, yemin ederim ben istemedim..." Kendimi açıklayamamaktan o kadar korkuyordum ki. "Neyi istemedin Zümrüt? Kim yaptı sana bunu?" Anlatamadım. Anlatsam canı yanardı... "Zümrütüm... Amcam... Nerdeydin sen? Niye bu haldesin de hadi bana." Neden büyük sınavlarını benim omuzlarıma yükledin diyemiyorum. Sen yükümü azalt Allahım. "Neden konuşmuyorsun? Hadi amcam, söyle sana bunu kim reva gördü? Söyle senelerdir kardeşimin şehitliğine kimin yüzünden adım atamıyorum?" Ben onun emanetiydim, babam öz kardeşinden çok güvendiği kardeşine emanet ederek gitmişti... "Sinirleniyorum, kim ne yaptı bu kıza? Senin yanında ne işi var lan Zümrütün? Senelerdir eve bir defa uğramayan seni bile nasıl buraya getirebiliyor?" Kendi kardeşine benim yüzümden bağırsın istemedim ama dilim lal olmuştu sanki. Konuşamadım. "Rahat bırakın kızı. Zümrüt sen çocukların yanına çık geleceğim." Neden bana söylediği şeyi sorgusuz sualsiz yapıyordum? Ben tam kalkacakken Cihan amcam ve Kuzey abimin aynı anda çıkan sesini duydum. "Ne çocuğu?" Canımızı daha fazla yakma Allahım...

•Yalnız bu kadar hızlı bir giriş beklemiyordum.

•Derya Denizoğlu?

•Zümrütüm...

•Ceylanın Zümrütü tanımaması...

•Cihan - Zümrüt kavuşması...

•Kuzey?

•Egemenim Komutanım❤️‍🔥

•Fark ettiyseniz bölümler erken geliyor oy ve yorumlarınıza göre benim de yazma şevkim açılıyor.

•Bölüm nasıldı? Sizler nasılsınız?