Cursed friend

Hoofdstuk 3

Nadat we de kerktoren hebben bezocht, lopen we weer terug richting de koets. We hebben al dik een uur niks meer tegen elkaar gezegd. Ik kijk mijn ogen uit en zie dan plots hoe een zwarte vage gestalte ons achtervolgd.
'Heu?', reageer ik verbaasd en kijk de kant op, waar ik de gestalte zie.
We stoppen allebei met lopen en staan midden op een kruispunt stil.
'Wat is er, Evita?', vraagt Dario aan me.
Ik twijfel heel even, voordat ik wat zeg. 'Ik zie daar iemand,' zeg ik dan en wijs de kant op, waar ik de gestalte zie. Hij volgt mijn vinger.
'Maar ik zie niemand, lieve Evita,' zegt hij vervolgens tegen me, zodra hij de kant op kijkt waar ik naar wijs.
Ik kijk opnieuw naar de plek waar ik de gestalte zag, maar die is op een bijzondere manier verdwenen. De gestalte staat er echt niet meer.
'Kom,' zegt Dario tegen me en pakt mijn hand vast.
Ik knik en we vervolgen onze weg weer.

'Wouw, wat een prachtige jurk,' zeg ik niet veel later, zodra we een winkeltje passeren.
'Wil je hem hebben?', vraagt Dario aan me.
'Euhm, ik weet niet of het de juiste maat is,' merk ik op en zucht diep.
'Wacht even, dan vraag ik het aan de verkoopster,' zegt hij en vraagt in een onbekende taal naar de informatie over de jurk. Waaronder de maat en de prijs.
'Het is een S maat en hij kost vijftien dollar,' zegt hij vervolgens tegen me.
'Vijftien dollar?', vraag ik geschrokken aan hem.
'Als je hem wilt, dan betaal ik hem voor je,' zegt hij en glimlacht naar me.
Ik zucht en denk goed na. 'Het is wel de juiste maat en hij is erg mooi,' schiet er door mijn hoofd.
'Weet je het heel zeker?',  vraag ik vervolgens aan hem.
'Ja,' antwoordt hij. 'Ik zie jou als een vriend en ik wil dat je blij bent.'
'Wat lief van je,' reageer ik met een glimlach.
'Zo ben ik ook,' reageert hij met een grinnik. Hij roept in de onbekende taal naar de vrouw die de kleding verkoopt, waarna zij en hij een heel gesprek hebben over de jurk. Af en toe wijst hij naar mij.
'Alles goed?', vraag ik bezorgd.
'Ja hoor,' reageert hij alleen en heeft daarna weer een heel gesprek met de vrouw. Dan zie ik hem vijftien dollar uit zijn portemonnee toveren en overhandigd hij het geld aan de vrouw.
'Hij is van jou, je mag hem pakken,' zegt hij vervolgens.
'Serieus? Ik dacht eerst dat je een discussie met die vrouw had en dat ze hem niet wou verkopen,' merk ik vragend aan hem op.
'Haha, nee hoor. Alleen vroeg ze of je vader hier niet heel bekend is, want je lijkt als twee druppelswater op je moeder,' antwoordt hij mijn vraag.
'Ik heb mijn moeder nooit gekend, maar ik weet niet waar mijn vader vaak heen gaat. Hij verteld me eigenlijk nooit iets over het leven buiten de kasteelmuren,' leg ik uit.
'Nooit gekend?', vraagt hij verwonderd.
'Ja, klopt,' antwoord ik en zucht.
'Pak de jurk maar, dan gaan we terug naar je huis,' zegt hij dan om van onderwerp te veranderen. Hij ziet dat ik het lastig vind, ondanks dat ik haar nooit heb gekend.
Ik knik en pak de jurk van de hanger af, waarna ik hem over mijn arm hang en hem voor de helft weer naar me toe sla. Zo hangt die niet op de grond en wordt die niet vies.

Niet veel later komen we terug bij de koets. Ik zie hoe er een hoop mensen zich om de koets heen hebben verzameld en naar binnen gluren.
'Zeg, wat heeft dat te betekenen?', vraag ik aan Dario en wijs naar de vele mensen.
'Weet ik niet, blijf even hier. Ik weet niet of er gevaar dreigt,' antwoordt hij en loopt met grote passen op de mensen af.
'Psst!' klinkt er plots achter me.
Ik schrik er van en geschrokken draai ik me met een ruk om. Meteen wordt er een vinger tegen mijn mond gehouden, als teken dat ik stil moet blijven. Voor me zie ik een lange man staan. Hij draagt zwarte kleding, waaronder zelfs een zwarte masker en een zwarte hoed.
Hij haalt zijn vinger van mijn mond. 'Wat is je naam?', vraagt hij aan me en kijkt me doordringend aan.
'E- Evi- Evita,' antwoord ik nogal overdonderd en geschrokken.
'Aangenaam, ik ben Zorro. We zullen elkaar snel weer eens ontmoeten, maar vertel die jongeman daar niks over mij,' zegt de man daarna en draait zich dan om, waarna hij van me wegrent. Hij springt omhoog, de lucht in en komt met een sierlijke landing op het dak van een huis.
Mijn ogen staan wagenwijd open. Ik weet niet wat ik net heb gezien, maar die Zorro kan aardig goed hoog springen.
'Evita, kom maar. Er-.' hoor ik Dario plots zeggen en ik draai me met een ruk om, terwijl hij stopt met spreken. 'Wat is er?'
'Niks, ik zag een prachtige vogel voorbij vliegen,' lieg ik en zie hem begrijpelijk knikken.
'Heb je nog nooit een vogel gezien?', vraagt hij verbaasd aan me.
'Wat! Jawel, maar nooit zo eentje die ik zonet zag,' reageer ik grinnikend.
'Kom, we vertrekken weer,' zegt hij tegen me, waarna hij mijn vrije hand vast pakt en me mee naar de koets leidt.
'Oh, blijven we niet wat langer?', vraag ik met een pruillip aan hem.
'Dat gaat niet, ik moet straks weer werken,' antwoordt hij.
'Nawh, jammer,' zeg ik somber.
'Morgen kunnen we langer weg. Dan heb ik een vrije dag,' zegt hij vervolgens, om me weer op te vrolijken.
'Trouwens, ik moet toegeven dat ik je nu al als een vriend zie. Al ken je ik nog maar twee uur. Je bent mijn gemiste persoon, die ik nog nooit in mijn leven heb gehad,' zeg ik tegen hem.
'Awh, dankjewel lieve Evita,' reageert hij met een glimlach en slaat zijn armen om me heen, waarna hij me in een knuffel trekt.
De knuffel duurt ongeveer een minuutje, daarna laat hij me los. We glimlachen even naar elkaar.
'Ik zal alles voor je over hebben, om je te beschermen tegen vijanden en zal altijd voor je klaar staan. Je kan alles aan me vertellen als er iets is,' zegt hij vervolgens tegen me.
'Fijn om te weten, Dario. Enorm bedankt, al kan ik prima mezelf ook beschermen. Ik kan immers zwaardvechten en ben erg behendig als het op ontwijken neerkomt,' reageer ik op hem.
Hij knikt en zegt er niks meer op. Ik hang de jurk over mijn andere arm en hij steekt meteen zijn handen uit, om me de koets in te helpen. Zodra ik in de koets ben, volgt hij mij en komt hij naast me zitten. De koets komt weer in beweging en begint zijn terugweg naar mijn huis.