Polska poezja - by me

wiersz S - zniszczenie

15.03.2023, godz. 22:41, kanał La Manche

Do mnie samej

Pewnego dnia położę się
I już nigdy nie wstanę.
Mamy już nie zobaczę,
Marzenia me nie spełnią się.

Spojrzę w gwiazdy gdzieś daleko,
Z nadzieją, że może gdzieś tam dalej
Jest dla mnie ratunek.

Czy chodzi ci o porachunek?
Zrobiłam dużo złego, ale dlaczego?
Robić mam, co mi bóg pisał?
Ja nie wierzę w niego w dużej mierze.

Spojrzałabym w gwiazdy
I stwierdziła, co ma się stać.
Jednak żadna z nich dziś nie świeci.
Oriona swojego nie widzę,
Czy ja świata nienawidzę?

Uciekam od swego,
Mimo iż boję się nieznanego.
Komunikacja rzeczą ważną?
A co jeśli ja już nie potrafię,
Wstać, porozmawiać, zadać pytania?

Co jeżeli za trudne jest istnienie,
Gdy w głowie dalej słyszę
Twojego głosu brzmienie?

Niszczysz mnie od środka,
Nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
Zastanawiałam się całe życie, kim jesteś.
Kim jest ta osoba, która mnie niszczy.

Która wyżera resztki szczęścia ze mnie,
Która sprawia, że nie mam nawet sił oddychać.
Lecz zdałam sobie sprawę,
Że to ja przyczynę niosę,
Zanim kimś zostanę.

To ja jestem swoim strachem,
To ja niszczę siebie.
Niosę za sobą tylko zniszczenie.