Merhaba sevgili günlük,
Çok doluyum. Bu yüzden sana yazmak istedim. Adeta nefret kusmak istiyorum. Herkese. Her şeye hem de...
En yakınım olan kardeşimden tutta en uzağımdaki insanlara, kuzenlerim dahil tüm akrabalarıma...
Neden insan olunca karşılığı hep hüsran oluyor? İnsanlar bu kadar mı karaktersiz oldular gerçekten? 5 yılımı yok eden o adam bile yıllar sonra dönüp geldi ve utanmadan çay kahve içelim diyor. Yok arkadaş yok! Bundan sonra kimseye evet demek yok. Hayır demeyi bileceğim. Bu insanlar onu hakediyor. Ve herkes hakettiği muameleyi görmeli.
Panik atağım en üst seviyede resmen. Ben miyim insanların dert babası? Hayır! Yeter artık! Bundan sonra kimseye ılımlı davranmak yok. İnsanlar yüzünden kendimi hasta ediyor, kendi psikolojimi yerle bir ediyorum.
Bana yazık değil mi? Ben sanki insan değil miyim? Benim bir ruhum ve bir kalbim yok mu? Beni düşünmeyen onca insanı ben mi düşüneceğim? Bundan sonra eğer yapabilirsem hepsine karşı gardımı alacağım. Bana benden başka kimsenin faydası yok...
YOU ARE READING
SEVGİLİ GÜNLÜK
Non-FictionHem yaşadıklarımı hem de kalbimden dökülecek cümleleri okumaya hazırsan eğer, hoşgeldin.
