pregnant,

6

yerimden doğrulamayacak durumdaydım, telefonuma bile zarzor ulaşmıştım.

kişilerden hızlıca ferdinin numarasını bulup tıkladım. meşgül. tekrardan aradığımda bu sefer ikinci çalışta açıldı, arkadan müzik sesi geliyordu. "ferdi nolur yanıma gelir misin?"

karşı taraftan konuşma sesleri geliyor fakat anlaşılmıyodu çok sürmeden de telefon kapandı.

zor da olsa doğrulup ayağa kalktım. telefonumu cebime yerleştirip mutfağa gittim.

su almak için kolumu uzattığımda hissettiğim şeyle aşağı doğru çevirdim kafamı.

kan vardı. bunun olması normal miydi, ne yapmam lazımdı şimdi? titriyordum. hızlıca telefonumu cebimden çıkartıp nate'i aradım.

"

söyle lokumum." boğazımı temizledim. "nate kan var, lütfen gelir misin? korkuyorum." gelen seslerden anlaşıldığı kadarıyla yerinden kalkmıştı. "5 dakikaya oradayım. ferdiyi ara."

ferdiyi arasam açar mıydı bilmiyordum ama şansımı denemek istedim. az önce aradığım için en üstte çıkan numaraya tıkladım.

bir süre çaldıktan sonra telefon açıldı. bu sefer arkada müzik sesi yoktu, sanırım eve geçmişti.

"alo?" duyduğum sesle hareket edemedim. bu kimdi ve neden benim çocuğumun babasının telefonunu açıyordu? korku, endişe ve siniri aynı anda hissediyordum.

"lüfen telefonu ferdiye verebilir misiniz?" kadın kıkırdadı. "üzgünüm ufaklık onun şu an benimle ilgi- canımı yakıyorsun ferdi! benimle ilgilenmesi gerekiyor. başka bir zaman konuşursun."

telefon kapandı. gözlerim doldu, yere çakılıp kaldım. o sırada çalan kapıyı fark edemedim bile.