Kimsesiz

6.Kırık Deniz Yansıması

Fethi'den;

Gözlerimi yavaşça araladım. Beyaz tavanla karşılaştığımda nerede olduğumu anlamak çok zor olmadı. Kriz geçirmiş, bilincimi kaybetmiştim. Elime bağlı serumu hissettiğimde başımı yanıma çevirdim.

"Fethi."diyen babamın sesiyle ona döndüm. Rahat bir nefes verip narince saçlarımı okşadı. İrkilsem de bir şey demedim.

"İyi misin oğlum? Çok korkuttun bizi."

"İyiyim, baba."

Yutkundum ve gözlerimi odada gezdirdim. Herkes buradaydı. Feray hariç. Kaşlarımı çattım.

"Oğlum, Fethi'm, çillim.."dedi annem gözleri dolu dolu. Eğilip çok hafif bir hareketle saçlarımı öptü.
"İyi misin annecim? Kendini nasıl hissediyorsun?"

"İyiyim, anne. Valla iyiyim."

Tüm abilerim şefkatle bakıyordu bana. Derin bir nefes aldım. "Feray nerede?"

Hepsi birbirine baktı. Alp abim alayla güldü, bakışları babam ve Pamir abimde gezdi. "Valla ben de çok merak ediyorum, o nerede baba? Abi?"

"Gitti."dedi babam gözlerinde beliren öfkeyle. "Seni bu hale getirdikten sonra burada mı tutsaydım?"

"Ne diyorsun sen baba?"dedim afallayarak. "Bana bunu Feray yapmadı ki. Aksine, beni korudu."

"Ne?"dedi şaşkınca. Ağırca yutkundu.

"Bana hep sataşan Akay var ya, o yaptı. Bana dokunan üç çocuğu dövdü hatta. Ya anlamadan dinlemeden nasıl yaparsınız bunu?" dedim sinirle. Kalbimde bir şey hissettim o an. Bakışlarımı cama çevirdim. Hava kararmıştı. İçimdeki endişeye hakim olamadım.

"O suçsuz muydu yani?"dedi Pamir abim. Sesi kısık çıkmıştı. Sinirle kaşlarımı çattım.

"O kıza bir şey olursa sizi asla affetmem." Annem de korkmuştu. Hızla babama döndü.

"Nereye gitti Araf?"

"Bilmiyorum."dedi babam. Kimseye bakmıyor, yalnızca karşısındaki duvara bakıyordu.

"Bul getir bana kızımı!"diye bağırdı annem. "Eğer onun kalbini bir kere daha kırarsan, olacaklardan sorumlu olmam!"

"Anne."demişti Göktuğ abim. "Sakin ol, bir arkadaşına gitmiştir."

"Onun arkadaşı yok ki."dedim panikle. Elimi kalbime bastırdım.

"Anne, kalbim ağrıyor. Hissediyorum ben canı yanıyor. Nolur bulun onu."

"Numarası var mı?"dedi Mert abim. O da paniklemişti.

"Ben de olacaktı."dedi babam ve telefonunu çıkardı. Bir yerlere girdi, ardından kulağına götürdü. Bir süre bekledi, korkum anbean büyürken hafifçe doğruldum.

"Yok, açmıyor."dedi babam. Belli etmese de korktuğunu biliyordum.

"Tekrar ara baba."dedi Alp abim. Stresten bacağını sallıyordu. Babam başını sallayarak tekrar aradı. Açmayınca tekrar, tekrar ve tekrar.. Saymayı bırakmıştım kaç kez aradığını.

"Hadi Feray."demişti babam. Sinirle bir soluk aldı ve yeniden aradı. En sonunda omuzları çöktü, ve o an kalbime öyle bir ağırlık çöktü ki sertçe inledim.