တဖြည်းဖြည်းကြမ်းလာတဲ့မိုးရေတွေကြား ကျမပါးပြင်ပေါ်ကမျက်ရည်တွေကိုတော့ဘယ်သူမှသတိပြုမိလောက်တော့မည်မထင်ပါ။
ကျမရှေ့က မြင်ကွင်းတွေသည်သဲကွဲစွာပင်မမြင်ရတော့သည်အထိ မိုးတွေကကြမ်းတမ်းစွာပင်ရွာသွန်းနေ၏။ ဒီနေရာကနေ ကျမထသွားလိုစိတ်လည်းမရှိပါ။ ဒီလောကကြီးထဲမှာ ဆက်ရှင်သန်လိုစိတ်လည်းမရှိတော့ပါ။
ကျမ မျက်လုံးထဲ ရယ်မောနေတဲ့မောင့်ရုပ်သွင်ဟာပြန်၍ပေါ်လာ၏။ အခုရော ရယ်မောပြီးကျမကိုကြည့်နေမလားမောင်။
ချစ်ရတဲ့မောင်.. ကျမကချစ်ရတဲ့မောင်..ကျမကိုချစ်တဲ့မောင်...ထိုကဲ့သို့သောကျမ၏မောင် လောကကြီးမှထွက်ခွာသွားရခြင်းအကြောင်းတရားသည် ကျမကြောင့်ဖြစ်နေခြင်းက အဘယ်မျှရက်စက်သောဇာတ်ညွှန်းပါလဲ။ ဘယ်လိုအပြစ်မျိုးကို ကျမကျူးလွန်ခဲ့ဖူးလို့ အခုလိုပြစ်ဒဏ်မျိုးကျမကိုချမှတ်ခြင်းခံရလေသလဲ။
ဒီပြစ်ဒဏ်ကိုခံယူပြီး ကျန်ရှိနေတဲ့ဘဝသက်တမ်းကို ကျမတစ်ယောက်ထဲဘယ်လိုဖြတ်သန်းရမလဲ။ အဲ့နေ့က ကျမသာစိတ်မဆိုးခဲ့ရင်..။ကျမသာ စက်မပိတ်ထားခဲ့ရင်..။ကျမသာ ဖုန်းကိုချမပစ်ခဲ့ရင်...။ကျမသာ...။ သူ့ကိုသေစေခဲ့သောအရာသည် ကျမသာ..။ကျမကြောင့်သာ..။
မွန်းကျပ်လွန်းလာတဲ့စိတ်၊အသက်ရှူဖို့ရာပင်ခက်ခဲလွန်းလာတာကြောင့် ကျမရဲ့အကျီကိုဆွဲဆုပ်ကာနေရ၏။ အသက်ကိုပြင်းစွာရှူကာ ခဏလောက်ငြိမ်နေခဲ့ပြီးမှ အနည်းငယ်သက်သာသွား၏။
ကျမရှေ့ရှိကားလမ်းမပေါ်တွင် ကားများသည်တစ်စီးပြီးတစ်စီးဖြတ်သန်းကာ သွားလာ၍နေ၏။ ကျမဘာလုပ်သင့်သလဲ။
မောင့်ကိုသေစေခဲ့သူဟာ ကျမဆိုလျှင် ကျမလည်းဒီလောကထဲဆက်နေဖို့ဘယ်ထိုက်တန်ပါ့မလဲ။ သေဆုံးသွားရခြင်းကမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအပြစ်တင်စိတ်တွေနဲ့ရှင်သန်နေရခြင်းထက် ပိုလို့ကောင်းနေအုံးမယ်။
အဲ့အတွေး အဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ကျမ ထရပ်လိုက်မိတယ်။ အားအင်ချည့်နဲ့တာရော၊ အချိန်အတော်ကြာမိုးရေထဲထိုင်နေခဲ့မိတာရောကြောင့် ကျမရဲ့ခြေထောက်တွေက တုန်ရီနေတယ်။
YOU ARE READING
''ပိုးသားလို...အချစ်''(completed)
Fanfictionချယ်နဲ့ ဂျီဆူးတို့ရဲ့ နူးညံ့ပြီးတောက်ပတဲ့ချစ်ခြင်းတရား
Ep(19)
Start from the beginning
