Öyle bir bölümle geldim ki bundan sonra ne olur bende bilmiyorum. Hep beraber öğreneceğiz. Bölümün sonları...
200K okunma içinde sizlere teşekkür ederim. Kitabın yayınlaması neredeyse iki ay bir süre olmuşken bu kadar ilgi ile karşılanacağını düşünmemiştim.
❗️❕SINIR: 1,4K OY 400 YORUM❗️❕
(Yorum sınırı geçsin diye yapılan; bölüm ve kitap ile alakasız yorumlar sayılmayacaktır.)
İYİ OKUMALAR ❤️
•
•
•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••
13.BÖLÜM
Konuşmayı istediğim birçok an olmuştu. Bende herkes gibi konuşmak ve anlaşılmak istemiştim. Kendime engel olamayarak konuşmuştum ama anlaşılmadığımı fark ettiğimde susmak zorunda kalmıştım. Zamanla da susmaya alışmıştım. Konuşmayı unutmuştum.
Uzun zaman sonra kendimi o kadar huzurlu ve mutlu hissetmiştim ki konuşmak istemiştim. Neden konuşmayı bıraktığımı unutmak gibi bir hata yapmıştım ve şimdi de sonuçları ile tekrardan yüzleşiyordum. Avuçlarımın arasında kalan topraktan başka beni anlayacak kimse olmadığını kendime tekrardan hatırlatmıştım.
''Ablamı çok seviyorum baba ama o beni anlamıyor. Anladığını sanıyor. Ya da ben mi çok bencil bir insanım?''
''Keşke sesini tekrar duyabilsem ve sana sarılabilsem. O kadar çok ihtiyacım var ki...''
''Sana çok ihtiyacım var ama sen beni erkenden bırakıp gittin.''
Yanaklarımdan aşağı hızla süzülen göz yaşlarım avuçlarımın arasında kalan toprağa düşerken zorlukla yutkundum. Ona bir kez daha sarılabilmek için her şeyi yapabilirdim.
''Beni de kendinle birlikte toprağın altına götürdün baba. Bedenim ruhuma mezar oldu. Bu acı hiçbir zaman geçmiyor. Mezarımın içindeki yalnızlık beni o kadar çok korkutuyor ki sende burada korkuyor musun? Korkmam normal mi?''
Gökyüzü de benimle birlikte ağlamaya başladığında hıçkırıklarıma engel olamıyordum. Sessizce ağlamayı öğrenmiştim ama babamın yanındayken öğrendiğim her şeyi unutuyordum. Onun küçük kızıydım. Arya'sıydım. O da benim canım babamdı.
