Bölümü okurken bol bol yorum bırakmayı unutmayın 💗
İyi okumalar 💖
•
•
•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••
9.BÖLÜM
Birkan Aslan Kandemir'in hayatı iki yıldır sevdiği kadını uzaktan izlemekle geçmişti. İlk başlarda kendinden yaşça küçük birini sevmeyi kabullenememişti. Uzak durmuştu ama başarılı olamamıştı. Hayatında ilk kez kalbine yenilmişti.
Her şeye cesareti olan , ölümden bile korkmayan adam; on yedi yaşındaki bir kızdan korkmuştu. Onu sevmemesinden korkmuştu ve iki yılı ondan uzak geçirmişti. Arkasındaki gölgesi olmuştu ve onu her zaman koruyup kollamıştı.
Zaman artık onun sabrını sınarken de Arya'nın kendisini tanımasını istemişti. Hem iki yıl sevgisini kabullenmesi ve geçici bir heves olmadığını anlaması için fazlasıyla yetmişti.
Onun yanındayken onu tanımıyormuş gibi davranmak çok zordu. İnsan en sevdiği insanı tanımıyormuş gibi nasıl davranabilirdi ki?
Arya'nın onu sevmemesinden korksa da işler pek düşündüğü gibi ilerlememişti. Sevdiği kadını etkilemeyi başarmıştı. Onu fark ettiğini biliyordu. Bu geceki öpücükte bunun kanıtıydı.
Onun kalbinin kapalı kapılarının önünde içeri kabul edilmek için beklediğini biliyordu. Ve o kapıdan içeri girebilme umudu bile ona sabır veriyordu. Sevdiği kadını her zaman bekleyebilirdi. Ölse bile beklerdi. Ölüm ona çok yabancı bir kelime değildi çünkü.
Küçük bir çocuk gibi heyecandan sadece birkaç saat uyuyabilmişti ve Arya'nın burada olması ise kalp atışlarının hızlanmasına neden oluyordu. Kolları arasında ağlaması kalbini parçalasa da onun tüm yüklerini üstlenmeye hazır bir şekilde yanındayken ondan gelecek her acı da kabulüydü.
Emir ise en yakın arkadaşının evlerinde olduğundan habersiz saatlerdir uyuduğu uykusundan su içmek kalmıştı ve üzerine bir şey giyme ihtiyacı hissetmeyerek odasından çıkmıştı. Sabahın erken saatlerinde abisini mutfakta görmek şaşırmasına neden olmuştu.
Şaşırmasına en çok neden olan şey ise abisinin kahvaltı hazırlamak için alışveriş yapmış olmasıydı. Tezgahın üzerindeki poşetlere bakarken ''Günaydın abi.'' demişti. Birkan Aslan ise kardeşinin sesini duyduğunda omzunun üzerinden ona bakarak ilk defa neşeli çıkan sesi ile ''Günaydın abim.'' demişti. Emir ise abisinin bu haliyle iyice afallamıştı.
