Sokağa adım atmamla soğuk rüzgar suratıma vurdu. Derin nefesler alıp ne yapacağımı düşünmeye çalıştım. Biriktirdiğim para bir hafta ortalama bir otelde konaklamama yeterdi. Sonra ne yapacaktım?Babamların pencereden beni görme ihtimaline karşı valizimi sürükleyerek yürümeye başladım. İki sokak ötedeki parkta oturup düşüncelerimi toparlayabilirdim. Okulların açılmış olması işime gelmişti. Park bomboştu. Kendimi banka bıraktım.
Evden çıkalı kırk dakika olmuştu neredeyse. Hâlâ nereye gideceğimi ne yapacağımı bilmiyordum. Umutsuzca telefonumu elime aldım. Rehberde gezinmeye başladım. Lise arkadaşlarımı arayamazdım. Zaten az olan arkadaş sayım liseden mezun olmamla sıfıra inmişti. Tam vazgeçip telefonumu kapatacakken gözüm bir numaraya ilişti.Selin Abla. Selin ablayla geçen sene gittiğim üniversite tanıtım etkinliğinde tanışmıştım. Çok sevecen ve güzel bir kadındı. Tüm gün benimle ve sınıfımla ilgilenmiş, gün bitiminde ise beraber yemek yemiştik. Numarasını sadece bana vermişti. Herhangi bir sorunumda mutlaka aramamı söylemişti.Gözlerim umutla açıldı. Kalbim tekrar hızlanmıştı. Mesaj atmaya karar verdim.
N: Selammm :)
Çok beklememe gerek kalmadan yanıt aldım.
S: Aa selam Nigarcim S: Nasılsın, nasıl gidiyor hayat?
Sohbet etmeye vaktim yoktu.
N: Müsaitsen arayabilir miyim acaba? Önemli bir konu.
Cevap yazmak yerine hemen aramıştı. Ona güvenebileceğimi düşünürken yanılmamıştım.Telefonda kısaca olanları anlattım. "Hemen konum at. Seni alması için birini yollayacağım" diyip kapattı telefonu. Rahatlamıştım. En azından bir süre nerede kalacağım konusunda endişelenmeme gerek yoktu.
Konuşmanın üzerinden yarım saat geçmişti ki parka yanaşan Range Rover'ı gördüm. Korna çalmasıyla benim için geldiğini anladım. Selin abla öğrenciydi. Bu kadar lüks bir arabayı nereden bulmuştu? Tereddüt ederek araca yaklaştım. Arabanın camı yavaşça açıldı. Karşımda siyah saçlı beyaz tenli kolları dövmelerle kaplı bir adam duruyordu. Kısık bir sesle "M-merhaba." dedim. Adam suratıma bile bakmamıştı. Geç, diye emretti. Arabaya tedirgin bir şekilde bindiğimde ortama hakim olan karanfil ve sigara kokusunu hissettim. "Adın ne?" diye sordum. Cevap vermeden önce uzunca bekledi. "Aren" dedi boğuk sesiyle. Tedirginliğimi yavaş yavaş atıyordum. Bu adamı tanımıyordum ama yanında güvende hissetmiştim.Kaslarını belli eden siyah bir tişört giymişti. Birçok kızın etkileneceği bir görünüşü vardı.
Direksiyonu tutan eline kaydı gözlerim. Parmağında alyans olduğunu tahmin ettiğim bir yüzük vardı. Ellerine baktığımı fark etmiş olacak ki "Bir sorun mu var?" dedi sert sesiyle. Hemen kafamı hayır anlamında salladım. Camdan dışarıyı izlemeye başladım. Neden parmağında yüzük olması beni üzmüştü ki bu kadar? Bu düşünceyi kafamdan atmaya çalışarak dışarıyı izlemeye başladım.
Camın tıklatılmasıyla daldığım uykudan uyandım. Aren elinde valizimle kapımı açtı. Benim iki elimle zorlanarak kaldırdığım valizi o tek eliyle içinde hiçbir şey yokmuş gibi taşıyordu. Arabadan inerek üç katlı bir villaya doğru yürümeye başladık. Bahçe kapısından geçerek eve ulaştık. Aren sürgülü bir kapıyı daha açarak içeri geçmem için bana yol verdi. Sağda sevimli bir oturma köşesi gözüme ilişti, hemen solda ise ufak bir mutfak vardı. Sönmek üzere olan şömine odayı ısıtıyordu.
Kafamı ayak seslerinin olduğu yöne çevirince Selin ablayı gördüm. Tanıdık bir yüz görmek beni rahatlatmıştı. Hemen yanıma gelerek bana sarıldı. Yaşadığım rahatlama hissiyle gözlerimden yaşlar boşalmaya başladı. "Gel, otur şöyle." diyerek oturttu beni Selin abla. "Su ister misin?" diye sordu. Kafamı hayır anlamında salladım. Şu an tek ihtiyacım olan Selin ablayla baş başa konuşmaktı. Aren bunu anlamış olacak ki "Ben yukarda olacağım." diyip gitti. Sonrasında Selin abla yanıma oturarak ellerimi ellerinin arasına aldı. Her şeyi ayrıntılarıyla anlattım. Son üç aydır nasıl cehennemi yaşadığımı, ailemin benden nasıl nefret ettiğini, babamın beni nasıl satmaya çalıştığını her şeyi biliyordu artık. Ben hıçkırıklarla anlatırken Selin ablanın da gözleri dolmuştu. "Burada istediğin kadar kalabilirsin. Artık bir ablan var, kimsenin seni incitmesine izin vermeyeceğim." diyerek beni bağrına bastı. Beni kollarından ayırarak ayağa kalktı. Elini uzattı ve "Hadi gel, seni odana götüreyim." dedi. Başımı olur anlamında salladım. "Peki ya eşyalarım?" diye sordum. "Orasını bize bırak." diye cevapladı Selin abla. Üç kat çıktıktan sonra koridorun sonundaki odayı işaret ederek "İşte burası." dedi. Kapıya kadar bana eşlik etti. "Eşyalarını birazdan göndereceğim, sen dinlenmene bak." dedikten sonra son kez sarılıp yanımdan ayrıldı.
Derin bir nefes alıp kendimi yatağa bıraktım. Evdeki odam kadar büyük değildi ama benim için yeterliydi. Duvarlar, odaya samimi bir hava katan led ışıklarla süslenmişti. Çalışma masasını görünce içim mutlulukla doldu. Sınava rahatça çalışabilirdim. Bu sürede burada kalır, belki part-time bir iş bulur, Selin ablaya kira öderdim. Evet, yapabilirdim bunu. Hayallerim kapının tıklatılmasıyla bölündü. Selin abla henüz gitmişti, kim olabilirdi ki bu? "Gir." dedim tereddüt ederek. Aren'di gelen. Valizim elindeydi. Üç katı kocaman bir valizle çıkmıştı ama terlememişti bile. "Eşyalarını getirdim." diyerek valizi odanın girişine bıraktı. Tanıştığımızdan beridir ilk defa direkt olarak gözlerime baktı ve "Hoşgeldin." dedi. Tam ağzımı açmıştım ki cevap vermeme fırsat bırakmadan kapıyı kapatarak çıktı. Gizemli bir insana benziyordu Aren. Ben ise gizemleri seven biriydim.
Duş almak istiyordum ama göz kapaklarımın ağırlığıyla savaşamazdım. Kendimi uykunun kollarına bırakmadan önce bugün yaşadıklarımı düşündüm. Hayatımın alt üst olmuştu. Ama kim bilir, belki de hayatımın altı üstünden daha güzeldi.:)
~BÖLÜM SONU~
fotoğraf: Selin
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
fotoğraf: Aren
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
