İmkansız Bir Aşk

Böʟüᴍ 11. ( 𝚒ᴛ𝚒ʀᴀғ )

×

ARAF:

Sonunda istediğim olmuş, Arya benden hamile kalmıştı. Arya'ya ilk defa sarılmıştım. Ona sıkı sıkı sarılmıştım. Ben babamla anlaşma yaparken, hedeflerime bu kadar yaklaşmışken, Arya herşeyi bozdu. Beni kendine gerçekten aşık etmişti. İlk defa birine aşık olmuştum.

Çok acımasız, güçlü bir ifrit olduğum için ve daha önce hiç kimseye aşık olmadığım için, Böyle birşey aklımın ucundan dahi geçmemişti. Arya'ya aşık olacağımı düşünememiştim.

Arya'ya sıkı sıkı sarıldıktan sonra, beni kendine deli gibi aşık eden, o etkileyici kahverengi gözlere baktım. Hedeflerimi şaşırtan, beni değiştiren, o kahverengi gözlere..

Kulağımı Arya'nın karnına koyduğum zaman, bebeğin benimle iletişime geçebileceğine ihtimal vermemiştim. Fakat o gerçekten de tahmin ettiğim kadar, güçlü bir bebekti. Belki de daha fazlasıydı.

Kulağımı Arya'nın karnına koydum ve beklemeye başladım. Bir süre sonra bebek benimle zihnimden iletişime geçti.

- Öncelikle benimle zihninden konuş. Annem bu konuşmalarımızı duymasın. Seninle her zaman iletişime geçemem. Annemin duymayacağı şekilde konuşuyorum seninle. Senin zihninden..

Araf: sen çok güçlü bir bebeksin.

- Evet ben güçlü bir bebeğim. Senden de güçlüyüm baba. Senin hakkında bazı şeyleri daha doğmadan biliyorum.

Araf: Ne mesela?

- Annemi seviyorum ve ona zarar vermene izin vermeyeceğim. Biliyorum sende anneme aşıksın artık, ona zarar veremeyeceksin.

Araf: evet, seviyorum onu ama benim hedeflerim herşeyden önce gelir. Bunu yapmak zorundayım.

- eğer o gün geldiğinde anneme kıyabileceğini bilsem, emin ol şuan senin için çok şey konuşurdum. Ama biliyorum ki o gün gelmeye yakın sen anneme daha da çok bağlanacaksın. Değil babanla anlaşmanızı, aşkından babanın kim olduğunu dahi unutacaksın.

Araf: Arya'yı öldürmem gerekiyor. Hedeflerime ulaşmam için bunu yapmam gerekiyor. Yoksa babam ve diğer ifrit, iblis kim varsa bana düşman olacak.

- baba bana güveniyor musun?

Araf: Evet, sana güveniyorum.

- o zaman bilmeni isterim ki, siz annemle mutlu olacaksınız. Ve hiç kimse sana düşman olmayacak. Aksine daha da çok saygı duyulan bir ifrit olacaksın.

Kulağımı Arya'nın karnına koyduğum zaman bebek ile zihnimizden bunları komuşmuştuk. Bebeğe güvenmiştim. Daha fazla dayanamayıp, Arya'dan uzaklaşmak yerine bu defa ona sarılmıştım. Arya'da buna şaşırmış olacak ki ilk başta tepki vermemişti, ama sonra o da bana sıkı sıkı sarılmıştı.

Bebek haklıydı. Ben değil Arya'yı öldürmek, onun gözlerinin içine bakmaya kıyamıyordum. Onu nasıl öldürebilirdim? Ona olan aşkım herşeye engel oluyordu. Onu öldüremeyeceğimi bilsem de bunu yapmam gerekiyordu. Bebek her ne kadar, herşeyin güzel olacağını söylese de, ben babamla bir anlaşma yapmıştım. Bu işin sonunda Arya ölecekti. Her ne kadar bir melez de olsa sonuçta Arya bir insandı. Ben insanlardan bu kadar neftet ederken, bir insana aşık olmuştum. Arya bir insan olduğu için ondan ilk başta çok nefret ediyordum. Ama ona olan nefretim çok büyük bir aşka dönüşmüştü.

"Çok sevme nefret edersin, nefret etme çok seversin."

Bu söz o kadar doğruydu ki, ben Arya'dan bu kadar nefret ederken, bir insandan bu kadar nefret ederken, nasıl Arya'ya, bir insan evladına, delicesine aşık oldum. Bunu her ne kadar kendime yediremesem de, her ne kadar kabullenemesem de, artık kabullenmek zorundaydım.