Bozdağlar|Abilerim

20. Bölüm

Naz BOZDAĞ'dan

Yatağımdan kalkıp hemen üstümü değiştirdim. Ses yapmamaya özen göstererek kapıyı açtığımda Ersin abimde kapısını açmıştı. Kaş göz işaretleriyle aşağı katı işaret ettiğimde ne demek istediğimi direkt anlamıştı. Hemen yanıma gelip kolunu omzuma attı ve birlikte aşağıya inmeye başladık.

Bu gün annemlerin evlilik yıl dönümü olduğu için annemlere sürpriz hazırlayacaktık. Yüzümdeki gülümseme ile mutfağa girmiştik. "Abi ilk ne yapalım?" Dedim Ersin abime karşın.

"Bence biz annemlere güzel bir pasta yaptıralım. Sonrasında büyüklere söyleriz annemle babamı dışarıya çıkarırlar, bizde o sırada kuzenlerle salonu süsleriz. Ne dersin olur mu?" Dedi abim gözleri parlayarak. Kafamı heyecanla aşağı yukarı sallarken aklıma bir şey takılmıştı.

"Abi dağın başında kime yaptıracağız pastayı?" Diye bir soru yönelttiğimde abimin kafasında bir düşünce balonu oluşmuştu bile.

"Hmm..." Dedi ve omuzları çöktü. "Biz yapalım." Dedi omuzlarını tekrar kaldırarak. Güzel fikirdi aslında. "Tamam. Biz yapalım." Dedim heyecanla...

☁️☁️☁️

"Abi o tuz." Dedim bıkkınlıkla. "Ne var be karıştırdım sadece."

"Abi tadına bakamıyon mu?" Dedim aynı bıkkınlıkla. "Bakamıyom abim. Hem sen önüne dönsene." Dedi ve diğer dolaptan şekeri almaya gitti.

Bu gün annemle babamın evlilik yıldönümüydü ve bizde onlara bir sürpriz yapmak istemiştik. Amcamlara sürprizden biraz bahsetmiş ve annemleri bir kaç saatliğine dışarıya çıkarmalarını söylemiştik. Onlarda hemen kabul etmiş ve annemleri dışarıya çıkarmışlardı.

Dayım ve teyzelerim süsleri almaya gitmişlerdi. Kuzenler ve abilerim ise evi süslüyorlardı. Ben ve Ersin abimde pastayı yapmaya çalışıyorduk.

Çalışıyorduk çünkü abim herşeyi birbirine katıyordu. Bende sinirleniyor ve birazcık abime patlıyordum.

Bu gün herşey çok kusursuz olmalıydı. Çünkü ilk kez bir anne-babam olmuştu ve ben onların evlilik yıldönümünü mükemmel bir sekilde kutlamak istiyordum.

"Naz, Naz, Naz!" Diye mutfağa giren Rüzgarla yerimde sıçramıştım.

"Aaayy!" Diye çığlık attığımda elimdeki unu Ersin abimin kafasına geçirmi geçirmiştim. "Senin o mutfağa giren ayaklarını ne yapayım ben Rüzgar!?" Diye bağırdı o da.

Rüzgar gülmeye başlayınca bile bile yaptığını anlamıştım. Ayağımdaki terliği elime alıp Rüzgarın kafasına geçirdim. "Yapacağın işe tüküreyim Rüzgar!"

Rüzgar gülmeye devam ederek mutfaktan çıktı. Bizde abimle pastayı yapmaya devam ettik.

☁️☁️☁️

"Abi annemler ne zaman gelecek?" Dedim bıkkınlıkla. "Biraz sonra gelirler abim az bekle." Dedi Karan abim.

Bütün odayı süslemiştik ve şu an annemle babamın gelmesini bekliyorduk. Ama ben sıkılmıştım. En sonunda çalan kapıyla yerimden fırladım. Kapıyı heyecanla açtığımda annemler bana gülümseyerek bakıyordu. "Hadi içeri geçin." Dedim heyecanla.

Onlar içeri geçerken bende vestiyerde duran konfetiyi alıp arkalarından salona ilerledim. Tam odaya girdiklerinde hepimiz aynı anda konfetileri patlatmıştık.

Annem ellerini şaşkınlıkla ağzına götürürken babam anneme aşkla bakıyordu. Annemin gözünden bir damla yaş akmıştı. Mutluluk göz yaşı...

"Siz mi yaptınız burayı?" Diye sordu gülümseyerek. "Evet biz yaptık. Ama yani Naz olmasaydı aklımıza bile gelmezdi yenge." Dedi Asrın.

Bunun üzerine annem bana dönüp kocaman gülümsedi. Kollarını iki yana açıp "Gel bakayım buraya, bücür kızım benim." Dediğinde hiç bekletmeden hemen anneme sarıldım. O da kollarını bana sarmıştı.